Η άρνηση της αριστεροσύνης παιδική «αρρώστια» του ψευδοφιλελευθερισμού

Υπάρχουν πολλά σημεία στο άρθρο του καθηγητή των οικονομικών της υγείας Λυκούργου Λιαρόπουλου με τίτλο «Και άλλη Αριστερά;» (Μεταρρύθμιση 28-10-2013), τα οποία δεν μου επιτρέπουν να το αφήσω ασχολίαστο. Η κεντρική αντίληψη του άρθρου αφορά την ανάγκη να αμφισβητηθεί η «αριστεροσύνη» ως «idée fixe που έχει περισσότερη σχέση με life-style, παρά με αποδεδειγμένη πολιτική αποτελεσματικότητα». Βεβαίως ο συγγραφέας μέσα σ’ ένα ωκεανό δημοκρατικότητας και πνεύματος ανοχής κάνει τη χάρη να θεωρεί ότι δεν είναι δα άρρωστοι όλοι όσοι «αυτοαποκαλούνται αριστεροί». Δημοκρατικά σκεπτόμενος αφήνει χώρο μερικοί να είναι υγιείς. Σίγουρα είναι αυτοί που βρίσκονται στη φάση της ανάρρωσης από την αριστεροσύνη. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Παλαιότερα ο Λένιν ως πατέρας του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού ανακάλυπτε την αρρώστια του αριστερισμού. Σήμερα τα ορφανά του ελληνικού ψευδοφιλελευθερισμού, με την «ένταξή» τους στην Κεντροαριστερά ανακαλύπτουν την «αρρώστια της αριστεροσύνης». Η ολοκληρωτική σκέψη είναι διαχρονικά παρούσα.

Εδώ θα μείνω σ’ ένα κεντρικό απόσπασμα από το άρθρο. «Δεν υπάρχει- γράφει ο αρθρογράφος- αριστερή ή δεξιά λύση στην ανεργία, την αμορφωσιά, την έλλειψη ανοχής για το διαφορετικό και τη ροπή προς την κάθε μορφής μικρή παρανομία και αντικοινωνική συμπεριφορά. Διάλεξα τέσσερα τυχαία αλλά καίρια χαρακτηριστικά της κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής μας πραγματικότητας που πιστεύω ότι βρίσκονται στη ρίζα της σημερινής, αλλά και διαχρονικής μας παρακμής».

Για για να προσδώσει κύρος σ’ αυτή την άποψη επικαλείται ακόμη και το βιβλίο του Τόνι Τζάντ Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Το να επικαλείσαι αυτό το βιβλίο για να υποστηρίξεις ότι δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές προτάσεις και λύσεις για προβλήματα όπως η ανεργία, η αμορφωσιά, η έλλειψη ανοχής και η αντικοινωνική συμπεριφορά, ένα βιβλίο αφιερωμένο στην κεντρική σημασία αυτής της διάκρισης, είναι σαν επικαλείται κανείς τα γραπτά του Ντιντερό και του βαρόνου του Χόλμπαχ για να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ αθεΐας και θρησκευτικής πιστής.

Ο Τόνι Τζαντ μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του έγραφε για τη διαρκή σημασία και επικαιρότητα της διάκρισης μεταξύ αριστερών( φιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικών) και δεξιών λύσεων. Αν είχα μεταφυσικές αγωνίες θα χαιρόμουν να γράφονται τέτοια για τον Τζαντ, γιατί τότε θα ήμουν σίγουρος ότι αυτός δεν θα μπορούσε να αντέξει, εκεί μακριά που βρίσκεται, και θα γυρνούσε πίσω για να ξαναγράψει ότι μόνο ο διαχωρισμός Αριστερά- Δεξιά εκφράζει το πνεύμα της νεωτερικότητας. Οποιαδήποτε αμφισβήτησή του ακυρώνει την νεωτερικότητα, τον αστικό πολιτισμό, τον Διαφωτισμό και προπαντός τον Φιλελευθερισμό. Δυστυχώς δεν έχω καμία μεταφυσική αγωνία και θα αρκεστώ στα όσα καταπληκτικά περί αυτού έχει γράψει μέχρι τώρα ο Τόνι Τζάντ

Ο Φιλελευθερισμός είναι ο γεννήτορας της διάκρισης Αριστεράς- Δεξιάς. Αυτός ο Φιλελευθερισμός χρειάζεται να διαπερνά οριζόντια το πνεύμα της όποιας Κεντροαριστεράς ή Σοσιαλδημοκρατίας και να μην προβάλλει απλά ως μία συνένωση κεντροαριστερών και «νέο» φιλελεύθερων έναντι δεξιών και νεοκομμουνιστών (sic). Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία είναι αυτός ο πολιτικός χώρος, που σε πείσμα των παλαιών δοξασιών, θεωρεί ότι η προστασία και τα δικαιώματα των ατόμων και όχι των κοινωνικών ομάδων αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της ανθρώπινης προόδου. Είναι όμως και αυτός ο χώρος που διαμορφώνει τις πολιτικές του με βάση την αρχή ότι κάθε αυτόνομο άτομο στη νεωτερική κοινωνία διατηρεί αυτήν του την αυτονομία, μόνο όταν έχει ταξική συνείδηση και ταυτότητα

Η ελληνική Κεντροαριστερά η θα εμπνευστεί από τον Φιλελευθερισμό ή δεν θα υπάρξει. Αυτή όμως δεν έχει ανάγκη από τέτοιους «φιλελεύθερους», οι οποίοι δεν γνωρίζουν ότι ο πυρήνας της φιλελεύθερης αντίληψης εντοπίζεται στην παραδοχή ότι η αυτονομία του ανθρώπου από εξωπολιτικές αυθεντίες, ολοκληρώνεται με την ένταξη των ατόμων σε τάξεις. Είναι ακριβώς η προτεραιότητα και η αυτονομία του ατόμου που μετατρέπει σε αίτημα της νεωτερικότητας το πάντρεμα της ισότητας με την ελευθερία. Αυτό το αίτημα έχει τις ιστορικές του ρίζες στον Φιλελευθερισμό και στη συνέχεια βρίσκει έκφραση στη μαρξιστική θεώρηση.

Αυτά θέλω να πιστεύω ότι δεν εκλαμβάνονται ως «αριστερές αναπαλαιώσεις». Γιατί τότε κινδυνεύουμε στο όνομα του ψευδοφιλελευθερισμού να δημιουργήσουμε μια Κεντροαριστερά που δεν θα έχει τίποτα αριστερό, αλλά και τίποτα φιλελεύθερο. Και τότε, θα μου επιτραπεί η έκφραση, βράσε όριζα, είτε είμαστε 58 είτε εκατομμύρια 58.