Η δεύτερη μεταπολίτευση
Θανάσης Τσεκούρας, Έθνος, Δημοσιευμένο: 2014-02-24
Το εγχείρημα της ελληνικής «Ελιάς» πάσχει από ένα εκ γενετής ελάττωμα. Νομίζω ότι έχει ορίσει εσφαλμένα τις συντεταγμένες του. Και εξηγούμαι: το ζήτημα της ανασυγκρότησης της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αντιθέτως, η υπόθεση της συγκρότησης, της δημιουργίας μιας νέας παράταξης στον ορφανό χώρο μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως η κρισιμότερη παράμετρος της πολιτικής μας ζωής σήμερα.
Πρόκειται για μια διαφορά ήσσονος σημασίας, θα σχολιάσουν ορισμένοι που με δυσκολία κρύβουν το άγχος της πολιτικής και προσωπικής τους επιβίωσης. Επειδή όμως «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», ας διευκρινίσουμε ορισμένες λεπτομέρειες αρκετά κρίσιμες που αναδεικνύουν τα «μείζονα» του ζητήματος.
Η «βιογραφία» της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης αρχίζει από τον Βενιζέλο και το αντιβασιλικό δημοκρατικό κίνημα, συνεχίζεται με τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, του «114» και της Δημοκρατίας και κορυφώνεται με την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου στη μεταπολίτευση. Υστατη αναλαμπή η «αναβίωση» του ΠΑΣΟΚ με τον Κ. Σημίτη.
Δυστυχώς, η χρεοκοπία της χώρας μετά το 2008 επιφέρει τομή και σ’ αυτήν τη συνέχεια. Η δημοκρατική παράταξη είναι οργανικό κομμάτι της χρεοκοπίας, άρα αποτελεί μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Η προωθητική δύναμη της δημοκρατικής παράταξης δυστυχώς εξαντλήθηκε για να θυμηθούμε την καίρια φράση του Ε. Μπερλινγκουέρ για την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Είναι προφανές ότι στη ζωή δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις. Μνήμες, αναφορές, αξίες και στόχοι της παράταξης που πρωταγωνίστησε στις καλύτερες μέρες της ελληνικής ιστορίας παραμένουν αξιομνημόνευτες. Ομως, το νέο σχήμα που πρέπει να δημιουργηθεί στο κέντρο της πολιτικής ζωής, στον έρημο χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να ορίζεται ως ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης, αλλά ως μια ριζικά νέα συγκρότηση. Είτε θα φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια νέα παράταξη είτε δεν θα υπάρξει...
Η Ελλάδα της κρίσης και μετά την κρίση δημιουργεί τις συνθήκες μιας νέας μεταπολίτευσης. Χωρίς αμφιβολία το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου ήταν ο πρωταγωνιστής της «πρώτης μεταπολίτευσης». Η «δεύτερη μεταπολίτευση» θα αναζητήσει τον δικό της πρωταγωνιστή. Την παράταξη που θα εκφράσει τους νέους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που δημιουργεί το «εργαστήριο» της κρίσης, τις νέες αξίες, τις νέες ανάγκες, τις νέες ιδεολογίες. Ιδού η πρόκληση και για τις δυνάμεις της «Ελιάς». Ολα τα άλλα από τη σκοπιά της Ιστορίας είναι παντελώς αδιάφορα και ασήμαντα...
Πρόκειται για μια διαφορά ήσσονος σημασίας, θα σχολιάσουν ορισμένοι που με δυσκολία κρύβουν το άγχος της πολιτικής και προσωπικής τους επιβίωσης. Επειδή όμως «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», ας διευκρινίσουμε ορισμένες λεπτομέρειες αρκετά κρίσιμες που αναδεικνύουν τα «μείζονα» του ζητήματος.
Η «βιογραφία» της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης αρχίζει από τον Βενιζέλο και το αντιβασιλικό δημοκρατικό κίνημα, συνεχίζεται με τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, του «114» και της Δημοκρατίας και κορυφώνεται με την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου στη μεταπολίτευση. Υστατη αναλαμπή η «αναβίωση» του ΠΑΣΟΚ με τον Κ. Σημίτη.
Δυστυχώς, η χρεοκοπία της χώρας μετά το 2008 επιφέρει τομή και σ’ αυτήν τη συνέχεια. Η δημοκρατική παράταξη είναι οργανικό κομμάτι της χρεοκοπίας, άρα αποτελεί μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Η προωθητική δύναμη της δημοκρατικής παράταξης δυστυχώς εξαντλήθηκε για να θυμηθούμε την καίρια φράση του Ε. Μπερλινγκουέρ για την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Είναι προφανές ότι στη ζωή δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις. Μνήμες, αναφορές, αξίες και στόχοι της παράταξης που πρωταγωνίστησε στις καλύτερες μέρες της ελληνικής ιστορίας παραμένουν αξιομνημόνευτες. Ομως, το νέο σχήμα που πρέπει να δημιουργηθεί στο κέντρο της πολιτικής ζωής, στον έρημο χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να ορίζεται ως ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης, αλλά ως μια ριζικά νέα συγκρότηση. Είτε θα φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια νέα παράταξη είτε δεν θα υπάρξει...
Η Ελλάδα της κρίσης και μετά την κρίση δημιουργεί τις συνθήκες μιας νέας μεταπολίτευσης. Χωρίς αμφιβολία το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου ήταν ο πρωταγωνιστής της «πρώτης μεταπολίτευσης». Η «δεύτερη μεταπολίτευση» θα αναζητήσει τον δικό της πρωταγωνιστή. Την παράταξη που θα εκφράσει τους νέους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που δημιουργεί το «εργαστήριο» της κρίσης, τις νέες αξίες, τις νέες ανάγκες, τις νέες ιδεολογίες. Ιδού η πρόκληση και για τις δυνάμεις της «Ελιάς». Ολα τα άλλα από τη σκοπιά της Ιστορίας είναι παντελώς αδιάφορα και ασήμαντα...
