Προσομοίωση και προσεταιρισμός

Πριν από κάποια χρόνια, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, με έναν τουλάχιστον άκομψο πολιτικά και καταστατικά τρόπο, απέκλεισε το Μιχ. Παπαγιαννάκη από την υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας και πρόκρινε το σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.

Με την απόφαση αυτή, ουσιαστικά άρχιζε να παίρνει σάρκα η αναθεώρηση και οπισθοδρόμηση όλου του ιδεολογικού και αξιακού πλαισίου του χώρου. Πήρε και τα οστά με τη ραγδαία «συριζοποίηση» και «ριζοσπαστικοποίηση» του χώρου.

Όπως έλεγε και ο Αγγ. Ελεφάντης, άρχιζε η καταχνιά και η αντάρα, άρχιζαν ενέργειες και λογικές που δεν θα λάμπρυναν τις παραδόσεις της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η ηθικολογική χρησιμοποίηση του όρου ΕΝΟΤΗΤΑ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ οδήγησε στην προσέγγιση με ομάδες από τον ριζοσπαστισμό, τον εναλλακτισμό, τον αριστερισμό και τον κινηματισμό.

Με τη μέθοδο της προσομοίωσης, άρχισε να αποκτά χαρακτηριστικά ανάλογα αυτών που προσεταιριζόταν, με αποτέλεσμα την πλήρη ιδεολογική αλλοίωση του ρεύματος και του πνεύματος της Ανανεωτικής Αριστεράς, πάνω στα οποία στηρίχθηκε.

Η διαμορφωμένη τότε πλειοψηφία αποφάσισε, Ανανέωση τέρμα. Τοποθέτησε τα πάντα κάτω από το φόβο για κάθε μορφή παγκοσμιοποίησης και την αντίσταση σε κάθε μορφής μεταρρύθμιση.

Με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, αναλάβαμε την υποχρέωση να εκφράσουμε και να υπερασπιστούμε έναν πολιτικό χώρο και μια πολιτική παράδοση. Μια παράδοση που παρ’ όλες τις ασάφειες; και τις αντιφάσεις που πολλές φορές είχε, ήταν ένα πραγματικό κίνημα ανανέωσης της πολιτικής, αν και ποτέ δεν ήταν πλειοψηφικό ρεύμα στον ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό χώρο που απευθυνόταν. Εκεί ιστορικά, κυριαρχούσαν πάντα οι δογματικές (ΚΚΕ) και οι λαϊκίστικες (ΠΑΣΟΚ) δυνάμεις του χώρου. Ο πρωτοποριακός όμως και σύγχρονος λόγος που εξέφερε, της έδινε μια “υπεροχή”, μια “αποδοχή” κι ένα “σεβασμό” σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αντιστρόφως ανάλογα της δύναμής της. Χώρος ήθους και ευπρέπειας, φυτώριο νέων ιδεών, ποτέ δεν απαρνήθηκε τον εαυτό της και ποτέ δεν παγιδεύτηκε σε ετεροπροσδιορισμούς. Με λόγο που καθόριζε διακριτά το στίγμα της και όχι από την ανάγκη για συνεργασίες.

Από το “λόγο” καθόριζε τις συνεργασίες και όχι από τις συνεργασίες το “λόγο” !

Με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, όλοι εμείς που συμμετείχαμε, προσπαθήσαμε να δώσουμε μια απάντηση στο αίτημα για ριζική αλλαγή στο πολιτικό πεδίο και να διατυπώσουμε ένα εναλλακτικό κυβερνητικό σχέδιο. Να επαναδιατυπώσουμε τις αρχές για μια σύγχρονη αριστερά. Να επιστρέψουμε στις ιδέες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, του Αριστερού Ευρωπαϊσμού, της Οικολογικής εγρήγορσης και της Μεταρρυθμιστικής Στρατηγικής.

Αυτόν το χαρακτήρα οφείλουμε να αναδεικνύουμε, παρά τις δύσκολες συνθήκες λειτουργίας (δομή-διάσταση απόψεων πυλώνων λειτουργίας του κόμματος …), οργανωτικής κατάστασης (συρρίκνωση οργανώσεων -δυσλειτουργίες-στελεχικό δυναμικό …) και περισσότερο της εξαέρωσης της εκλογικής δύναμης. Οφείλουμε να αποφύγουμε τον εκφυλισμό που θα εντάξει κι εμάς στο πολιτικό σύστημα που σέρνεται στη μιζέρια και τον αναχρονισμό.

Για να αναδείξουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης του χώρου, οφείλουμε τη σύνταξη ενός σχεδίου, που θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε, να καθορίσουμε τη στρατηγική και να επιλέξουμε τις συνεργασίες. Συνεργασίες που μέσα από συνθέσεις και αντιπαραθέσεις θα διαμορφώνουν μια προγραμματική βάση σε προοδευτική κατεύθυνση. Θα διασφαλίζει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, την κοινωνική συνοχή, την εξυγίανση της πολιτικής ζωής και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Συνεργασίες που θα οδηγούν ένα βήμα μπροστά προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας και όχι δύο βήματα πίσω προς την «συντηρητικοποίηση» ή την «συριζοποίηση» του χώρου.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε την αυτονομία του χώρου. Να βρεθούμε απέναντι σε κάθε προσπάθεια ρευστοποίησης, εκχώρησης και ετεροπροσδιορισμού του. Όσοι πιστέψαμε σ’ αυτόν το χώρο, πρέπει να κοιτάξουμε τον καθρέφτη και να απαντήσουμε με ειλικρίνεια αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε σ’ αυτόν ή τον διατηρούμε για να ικανοποιούμε τις φιλοδοξίες και τις προσωπικές επιλογές του στελεχικού και πολιτικού δυναμικού του.

Επειδή εξακολουθούμε να είμαστε ενεργοί αριστεροί, που αγωνιούν για εκείνη την «περίεργη» υπόθεση του σοσιαλισμού, που μας έφτιαξε αριστερούς και έδωσε νόημα στην ύπαρξη της Ανανεωτικής Αριστεράς, της Ανανεούμενης Ανανεωτικής Αριστεράς.

Επειδή θέλουμε να διαψεύσουμε το Βασ. Ραφαηλίδη, ότι η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής και ότι το μέλλον είναι οριστικόν καθότι θανατερόν.