Στη μακέτα του σπιτιού ή το σπίτι; Το ευρωπαϊκό παραλήρημα

Η μακέτα του σπιτιού μου δεν είναι το σπίτι που μένω. ή καλύτερα η μακέτα του σπιτιού μου είναι μια ανάλυση του σπιτιού που μένω σε ένα επίπεδο περισσότερο αφαιρετικό. Μπορώ λοιπόν να λάβω υπόψη τις λογικές δυνατότητες από τη μελέτη της μακέτας αλλά στο επίπεδο της εμπειρίας, δηλαδή στο επίπεδο μιας πραγματωμένης από την κοινωνική χρήση μακέτας (μένοντας σπίτι), παράγονται διαφοροποιήσεις σε αναγκαιότητες και κανόνες.Στη δεύτερη περίπτωση η εμπειρία προσφέρεται προς αναστοχασμό και ανάλυση μέσω της ιστορίας.

Στην πρώτη περίπτωση,περίπτωση της μακέτας, η πρόβλεψη παράγεται μέσω της Λογικής και των μαθηματικοποιημένων τρόπων που αυτή δύναται να μορφοποιηθεί. Αν όμως συγχέω αυτά τα δύο και αποκαλώ εμπειρία τις λογικές δυνατότητες που απορρέουν από τη μελέτη της μακέτας τότε γίνομαι παράλογος.

Λοιπόν όταν λέγεται πως “μένουμε Ευρώπη” – και εννοούμε πως είμαστε μέλη της υπερεθνικής οντότητας Ευρωπαϊκή ΄Ενωση – οφείλουμε να μην συγχέουμε τις λογικές δυνατότητες που απορρέουν από τη μελέτη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος – έτσι όπως παρουσιάζεται, λόγου χάρη, στα διακηρυκτικά του θεσμικά κείμενα ή στα οργανογράμματα και τους κανονισμούς σύστασης και λειτουργίας τους – με την εμπειρία που αποκτούμε από την συμμετοχή μας στο οικοδόμημα, διαμένοντας σε αυτό, ζώντας τις συνέπειες των αποφάσεών του αλλά και την ένταξη ή/και τον αποκλεισμό που οι λειτουργίες του παράγουν για τον πολίτη των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης…

Η θεωρία παιγνίων αφορά πάντα το επίπεδο της μακέτας ενώ η ιστορική ανάλυση το επίπεδο της εμπειρίας. Το ένα αφορά το πώς δύναμαι να μένω σε αυτό το οικοδόμημα το άλλο πώς είναι να μένω εν τοις πράγμασιν σε αυτό. Ο παραλογισμός έγκειται σε τούτο: να ταυτίζουμε τη μακέτα του σπιτιού με το σπίτι που μένουμε. Και παράλογοι γινόμαστε όταν έχουμε αποκοπεί από τον αναστοχασμό της εμπειρίας μας, από την εμπειρία την ίδια.

Η διακυβέρνηση του ελληνικού δικομματισμού παρήγαγε στο επίπεδο των συνεπειών του “διαμένω στην ΕΕ” (και όχι “διαμένω στην Ευρώπη”) διαφοροποιήσεις σε μια κλίμακα που καθιστούσε την ΕΕ λειτουργία άντλησης πόρων δίχως ενσωμάτωση στην καθημερινή κοινωνικο-οικονομική ζωή μας των κανονικοποιήσεων που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα παρήγαγε – εκτός κι αν αυτές αφορούσαν τη σύνταξη τεχνικών δελτίων. Διαθέτουμε εμπειρίες με συνέπειες στην διαμόρφωση των πεποιθήσεών μας όσον αφορά, επί παραδείγματι, το περιβάλλον, την ανθρώπινη συμβίωση και άλλα που αφορούν την ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στην καθημερινή μας ζωή;

Στην επταετία της ορατής κρίσης από τη μια παρακολουθούμε μια σειρά από τεχνικά αλλά και πολιτικά ζητήματα που διαμορφώνουν μια άλλη μακέτα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ενώ από την άλλη αποκτούμε εμπειρίες που επιδρούν κανονικιστικά στον τρόπο της ζωής μας, απορρυθμίζοντας λειτουργίες μέσω της αποκανονικοποίησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Για παράδειγμα η εργασιακή εκμετάλλευση σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (FRA) ή/και οι προτάσεις των ευρωπαϊστών (νεο)δεξιών στη χώρα μας που ενώ ταυτίζονται με τις προτάσεις του κυρίου Γιούνκερ από τη μια, δεν συνάδουν οι περισσότερες από αυτές παρά με κανονικοποιήσεις που θα ήθελαν να επιβάλλουν οι ευρωσκεπτικιστές ακροδεξιοί σε μια ΕΕ δίχως ευρωπαϊκό δίκαιο.

Είναι η βία εκείνων που επιζητούν να οριστούν αυθαίρετα οι δικαιούχοι του δίκαιου επί του δικαίου και μάλιστα με όρους ισχύος ίχνους σε λογιστικά φάσματα.

Εκείνο που φαίνεται να συγκρούεται είναι η πρόσληψη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος σε επίπεδο μακέτας με την εμπειρία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος σε επίπεδο ζωής.

Σε επίπεδο ευρωπαϊκού οικοδομήματος-μακέτας, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών επιζητεί να συμμετέχει στην ΕΕ ως Λογικές δυνατότητες (ανα)διαμόρφωσης της μακέτας αυτής. Σε επίπεδο εμπειρίας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος φαίνεται για την πλειοψηφία (σύμφωνα και με το Ευρωβαρόμετρο) των πολιτών των χωρών-μελών της ΕΕ πως δεν εμπιστεύονται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα εντός του οποίου ζουν και από την άλλη δεν φαίνεται να έχουν διαμορφώσει ισχυρές πεποιθήσεις για μια ΕΕ-κοινό μας σπίτι.

Πάρα πολλοί και πολλές από μας όταν βιώνουμε τις συνέπειες μιας αποκανονικοποίησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου είτε συμμετέχουμε σε νεοδεξιούς σχηματισμούς ευρωπαϊστών, είτε σε αριστερούς σχηματισμούς ευρωπαϊστών, βιώνουμε μια αρνητική εμπειρία για το πού μένουμε και αν τελικά επιθυμούμε να μένουμε ή είμαστε εξαναγκασμένοι να διαμένουμε.

Παράλογοι γινόμαστε όταν αποκομμένοι από την ιστορία συγκρουόμαστε ως οι κανονισμοί, οι λογικές δυνατότητες, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και στο παράδειγμά μας, το σπίτι μας, να ήταν πάντα έτσι, να είναι πάντα έτσι, ένα είδος απόλυτης αλήθειας που δεν δημιουργήθηκε, δεν είναι προϊόν κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων, προϊόν πολιτικής, παρά έπεσε ως μακέτα από τον ουρανό. Ολοκληρωτισμός. Επιστροφή στην ιστορία, στη χρονικότητα, τον αναστοχασμό της εμπειρίας, σημαίνει πολιτική και ως εκ τούτου δημοκρατία και στην Ελλάδα ή την Ουγγαρία αλλά και στην Ευρώπη.

Λοιπόν θα συζητάμε ως μεταμοντέρνοι τζιχαντιστές και αθεολόγητα θρησκόληπτοι ή ως έχοντες κατά νου εκείνο το όριο που είναι πάντα ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός