Τα πρώτα συμπεράσματα

Η σαρωτική νίκη του ΟΧΙ στο χθεσινό δημοψήφισμα αλλάζει όλα τα δεδομένα.

Η κυβέρνηση, μπορεί να πανηγυρίζει τη νίκη της, αλλά ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως τώρα είναι ακόμη πιο πιεσμένος να φέρει λύση, καθώς η αδυναμία του το προηγούμενο διάστημα και πριν λήξει το προηγούμενο μνημόνιο να φέρει μια βιώσιμη λύση -όπως διακήρυττε- και η επιλογή του δημοψηφίσματος, επιδείνωσε δραματικά τόσο την οικονομική κατάσταση της χώρας, όσο και την πολιτική του θέση έναντι των Ευρωπαίων. Γνωρίζει βέβαια ότι αν και διακήρυττε πως θα σκίσει τα μνημόνια, είναι υποχρεωμένος να υπογράψει νέο μνημόνιο, πιθανότατα το ίδιο και ίσως πιο σκληρό από τα προηγούμενα. Είναι βέβαια αυτονόητο πως οι εταίροι μας δηλώνουν πως θα σεβαστούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ωστόσο, ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πως έχει χάσει πολλούς πόντους έναντι των ευρωπαίων συνομιλητών του, οι οποίοι δεν τον θεωρούν αξιόπιστο συνομιλητή. Για τον λόγο αυτό επισκέφθηκε αργά τη νύχτα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ζήτησε τη σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για την δημιουργία -όπως είπε- ενός ισχυρού μετώπου. Συνειδητοποίησε δηλαδή πως δεν του αρκεί η ισχυρή πλειοψηφία του ΟΧΙ και κατάλαβε, επιτέλους, την ανάγκη μιας εθνικής συνεννόησης και ελπίζω μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης. Μια εθνική ομάδα, δηλαδή, με τα πιο ικανά στελέχη που διαθέτει η χώρα, που το πρώτο που θα επιδιώξει είναι να κερδίσει τη χαμένη μας αξιοπιστία.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, αν και στην ουσία δεν εκπροσωπεί κάτι καινούργιο, νίκησε ό,τι εκπροσωπεί το παλαιό πολιτικό σύστημα. Οι διάφοροι νυν και παλαιοί πολιτικοί αρχηγοί και πρωθυπουργοί, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, δεν βοήθησαν στην καμπάνια του ΝΑΙ, αλλά αντιθέτως την έβλαψαν. Όποιος παρακολουθούσε τις δημοσκοπήσεις μέσα στην εβδομάδα, μπορούσε εύκολα να το διαπιστώσει αυτό. Αυτό προφανώς οδήγησε έστω και αργά στην παραίτηση Σαμαρά. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν αρκεί αυτό. Είναι απαραίτητη και επείγουσα η ανανέωση του πολιτικού μας προσωπικού. Η παραίτηση Σαμαρά αφορά στις διεργασίες στο χώρο της Κεντροδεξιάς. Πρέπει να προχωρήσουν, όμως και οι διεργασίες στον χώρο του δημοκρατικού κέντρου και της κεντροαριστεράς γενικότερα, με γενναιότητα και μεγάλη αποφασιστικότητα.

Θα πρέπει όμως και οι εταίροι μας στην Ευρώπη να δείξουν ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία. Η πενταετής σκληρή λιτότητα, η ύφεση και η μείωση του εθνικού εισοδήματος κατά 25%, η τεράστια ανεργία, οδήγησαν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΟΧΙ. Να δηλώσει ότι δεν αντέχει άλλο. Εξάλλου, η πολιτική αυτή που επιβλήθηκε από τους εταίρους, η βίαιη, δηλαδή, εσωτερική υποτίμηση και προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, απέτυχαν και προκάλεσαν τεράστια προβλήματα στο λαό. Έπρεπε να γνωρίζουν πως ποτέ οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται με τόσο βίαιο τρόπο δεν πετυχαίνουν. Και φυσικά, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν ούτε την ικανότητα, ούτε τη βούληση για να τις ολοκληρώσουν… Ωστόσο, είχαν τεράστιο κόστος, με αποτέλεσμα να έρθει στην εξουσία ένας συνασπισμός λαϊκιστικών κομμάτων, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος φαίνεται να κυριαρχεί πλέον στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ακούστηκαν άλλη μια φορά πολλές ακραίες φωνές από διάφορες γωνιές της Ευρώπης, ακούστηκαν όμως και φωνές προβληματισμού και περίσκεψης.

Ανεξάρτητα από την όποια νέα πρόταση που θα κομίσει η ελληνική πλευρά, θα πρέπει η συμφωνία που θα επιδιωχθεί να περιλαμβάνει το σωστό μείγμα εξορθολογισμού, μεταρρυθμίσεων, αλλά και αναπτυξιακών μέτρων και ισχυρής ρευστότητας, για να αναζωογονηθεί η ελληνική οικονομία. Παράλληλα, απαιτείται ένα ισχυρό πακέτο στήριξης των αδυνάτων.