Κι από φωνή… κορμάρα!

Σύμφωνα με την πρόσφατη ειδησεογραφία, η νέα επενδυτική πρόταση του Υφυπουργού Εξωτερικών και αρμόδιου για τις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις κ. Μάρδα, θα είναι ίσως η πιο πρωτότυπη οικονομική ιδέα για τα περίφημα «ισοδύναμα». Το ρεπορτάζ λέει πως, μετά τη αναζήτηση ενός νησιού που θα μετατραπεί σε «θερινό Νταβός», το παράλληλο σχέδιο του κ. Μάρδα —το σχέδιο με τον κωδικό «Shirley Bassey»— είναι να φέρει στην Ελλάδα «δέκα σπουδαίες και αναγνωρίσιμες φωνές». Πέρα από την Shirley Bassey, ο προσανατολισμός του σχεδίου αφορά την Emma Shapplin, τη Shakira, τη Madonna και τη Lady Gaga. Ο κ. Μάρδας φέρεται να έχει ήδη δρομολογήσει την επαφή με τους ατζέντηδες των τραγουδιστριών, ενώ παράλληλα αναζητά σπόνσορες και προσπαθεί να πουλήσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα για ένα μεγάλο ελληνικό show με διεθνές αντίκτυπο, που θα προσελκύσει τους επενδυτές. Δεν ξέρω αν το show θα φέρει νέες επενδύσεις ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ, όπως τις υπολογίζει πρόχειρα ο κ. υφυπουργός, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει μεγάλο γεγονός για τα «voice news» και την «twerk community», ανά τον κόσμο.

Η πρόταση του κ. Μάρδα δεν ήταν ωστόσο η μόνη που είδε το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες. Σχεδόν παράλληλα, κατατέθηκαν και οι προτάσεις που έστειλε στην ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, μετά από πρόσκληση της Γενικής Γραμματείας Στρατηγικών & Ιδιωτικών Επενδύσεων. Στις προτάσεις του Επιμελητηρίου προτείνεται η έμφαση σε δραστηριότητες του πρωτογενή τομέα, η επέκταση των κινήτρων για δραστηριότητες τυποποίησης και προώθησης εξαγωγών, η ενίσχυση των τουριστικών επενδύσεων «υψηλού επιπέδου», η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, η υποδομή και υποστήριξη συγκεκριμένων παραγωγικών τομέων, οι υπηρεσίες ψηφιακής τεχνολογίας και εφαρμογής νέων τεχνολογιών, η προώθηση της φορολογικής απαλλαγής σε επιχειρήσεις με εξωστρέφεια, κ.λπ.

Οι δύο προτάσεις αναδεικνύουν δύο εντελώς διαφορετικές λογικές. Η μία συνεχίζει να θεωρεί πως οι επενδύσεις θα έρθουν «απέξω», αν μερικά διάσημα pop idols επισκεφτούν τη χώρα μας, «χορεύοντας και τραγουδώντας». Η δεύτερη αναφέρεται σε ένα συντεταγμένο επενδυτικό σχέδιο «εσωτερικής αναθέρμανσης» της οικονομίας, που θα στηρίζεται στην παρακολούθηση των αιτημάτων της μικρομεσαίας επιχείρησης, την αναβάθμιση των κρατικών υπηρεσιών, την παροχή κινήτρων αλλά και την αξιολόγηση οικονομικών αποτελεσμάτων από το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας (ΟΕΕ). Στηρίζεται, δηλαδή, σε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους συμβουλευτικούς θεσμούς, στην αγορά και στο Υπουργείο.

Εντωμεταξύ, η «πραγματική οικονομία» σέρνεται. Κάθε βδομάδα, ανακοινώνονται μικρές αλλαγές στα capital controls, εκφράζονται νέες ευχές για τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και επινοούνται φτηνές ομπρέλες για τη φοροκαταιγίδα που έρχεται. Η κυβέρνηση ανακαλύπτει τώρα το «πλαστικό χρήμα» για να πολεμήσει τη φοροδιαφυγή και επινοεί καθημερινά μερικά «ισοδύναμα» που τροφοδοτούν τη φαντασιακή επίλυση των προβλημάτων. Κάπως έτσι, με μια μάλλον βιαστική εκτίμηση, ο υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς υπολόγισε πως το «ισοδύναμο» για το άδικο μέτρο του 23% ΦΠΑ στην εκπαίδευση, θα προκύψει από την αύξηση των εισιτήριων στους αρχαιολογικούς χώρους, με υπολογισμό εσόδων γύρω στα 400 εκατ. ευρώ. Σε κανέναν από το επιτελείο του Υπουργείου Πολιτισμού δεν πέρασε από το μυαλό να μελετήσει τις τις επίσημες εκθέσεις, που λένε ότι η επιβολή 23% ΦΠΑ στην Παιδεία στοχεύει σε ένα έσοδο της τάξης των 160 εκατ. ευρώ για το 2015 (και τουλάχιστον 230 εκατ. ευρώ για το 2016), ενώ το 2013 τα συνολικά έσοδα από τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους έφτασαν μόλις τα 47 εκατομμύρια. Η πιθανή αύξηση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου μάλιστα είναι πιθανόν να αποδώσει ακόμη περισσότερο μειωμένα έσοδα, μετά την εφαρμογή της.

Όλοι συμφωνούν πως η χώρα χρειάζεται νέες επενδύσεις και κυρίως νέες θέσεις εργασίας. Αν καταλαβαίνω καλά όμως κάποιοι ψάχνουν για φωνές και κορμάρες στο εξωτερικό, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι ψάχνουν για λεφτά, κίνητρα και επενδύσεις στο εσωτερικό. Είναι οι δύο όψεις μιας Ελλάδας που παραπαίει ανάμεσα στα μεγαλοϊδεατικά «ισοδύναμα» της κυβέρνησης και στις ζωντανές δυνάμεις μιας δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Θα συναντηθούν άραγε αυτές οι δύο όψεις; Για την ώρα, πάντως, η κυβερνητική ρητορική των ισοδυνάμων αρχίζει να θυμίζει το παλιό ανέκδοτο: «κι από φωνή… κορμάρα»!