Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνώσα Αριστερά: Βαβέλ και φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Επί δεκαετίες ίσχυε το πολιτικό αξίωμα ότι η Αριστερά είναι ο εκφραστής των λαϊκών στρωμάτων, των αδύνατων, των μη προνομιούχων, αυτών που δεν έχουν φωνή και πρόσβαση.

Συνηθίζαμε να λέμε ότι η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Γνωρίζαμε ότι σε εποχές ευμάρειας και προόδου δεν πρόκειται η Αριστερά να αποκτήσει πλειοψηφία και να γίνει κυβερνητική δύναμη.

Δίκαια από την άλλη παινευόμασταν ότι η Αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα, είναι η πολιτική δύναμη της διαφάνειας, της εντιμότητας, της αξιοκρατίας, της αξιοπιστίας, των καθαρών λόγων, της δημοκρατικής συμπεριφοράς και στάσης των στελεχών της.

Βέβαια είναι γνωστό ότι με το σταυρό στο χέρι δεν μπορείς να πορευτείς σε ένα πολιτικό περιβάλλον διεφθαρμένο και σαθρό. Δεν μπορείς αν δεν είσαι έτοιμος να αναλάβεις ευθύνες και «να λερώσεις και τα χέρια σου» να προσεγγίσεις και πολύ περισσότερο να κερδίσεις μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες, να καταστείς πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, να κατακτήσεις την εξουσία, να γίνεις Κυβέρνηση.

Για τους λόγους αυτούς και η κοινωνία εν μέρει παρασύρθηκε και εν μέρει ανέχτηκε τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τα φύκια που πλάσαρε προεκλογικά για χρωματιστές κορδέλες, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες, ανοίγοντας τις αγκάλες του σε απολίτικους τεχνοκράτες, σε πολιτικούς διαδρομιστές και πρώην στελέχη «καθεστωτικών κομμάτων», στους εθνικολαϊκιστές των ΑΝΕΛ.

Το κρίσιμο, το ζητούμενο ήταν αν αυτή η Αριστερά μπορεί να γίνει Κυβερνώσα, δίχως μάλιστα να απολέσει το ηθικό της πλεονέκτημα.

Όλοι γνώριζαν ότι αυτό δίχως μεταλλάξεις, δίχως στροφή στο ρεαλισμό, δίχως μεταγραφές στελεχών από την αγορά και από άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Ο προεκλογικός λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ ήταν πασιφανές ότι δεν μπορούσε να γίνει Κυβερνώσα Αριστερά. Για το λόγο αυτό προχώρησε σε μεταγραφές προθύμων από το χώρο της διανόησης, της αγοράς, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ.

Αρκεί όμως η πρόσκαιρη και βεβιασμένη συγκόλληση στελεχών για να προκύψει αξιόπιστη και νικηφόρα ομάδα κυβερνητικής εξουσίας. Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι δεν αρκεί.

Όπως είχε πει και ο Γιάννης Πανούσης, όντας ακόμη Υπουργός στην πρώτη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με άπειρους στοχαστές, διανοούμενους και ακτιβιστές δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη και αποτελεσματική Κυβέρνηση.

Παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων σοβαρών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσουν και ως Κυβερνητική πλειοψηφία την εντιμότητα και ηθική τους και παράλληλα να είναι αξιόπιστοι, αποτελεσματικοί και ρεαλιστές, τα αποτελέσματα είναι από πενιχρά έως απογοητευτικά και τραγικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερή πολιτική δύναμη αποδεικνύεται άπειρος και αποτυχών. Το χειρότερο σταδιακά και βαθμιαία χάνει και το ηθικό του πλεονέκτημα, παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες να λοιδορήσει όσους του ασκούν κριτική.

Η αναποτελεσματική και πολιτικά παιδαριώδης εξάμηνη διαπραγμάτευση οδήγησε στα capital controls και στο 3ο μνημόνιο με πολύ χειρότερους όρους.

Η πολιτική βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ, οι ιδεολογικοπολιτικές εσωκομματικές συγκρούσεις και η επαπειλούμενη διάσπασή του οδήγησαν τη χώρα σε αχρείαστες εκλογές και σε χειρότερη κατάσταση.

Οι πολλαπλές ατυχείς και συχνά τραυματικές όχι τόσο για το ΣΥΡΙΖΑ (σημ. που άλλωστε δεν ενδιαφέρει την κοινωνία), αλλά για τη χώρα επιλογές προσώπων σε κρίσιμα κυβερνητικά πόστα οδήγησαν σε τραγικά αδιέξοδα, φαιδρές καταστάσεις και παραλυτικά φαινόμενα στο κόμμα και την Κυβέρνηση.

Δυστυχώς τα φαινόμενα αυτά δεν αντιμετωπίστηκαν μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και συνεχίζονται στη δεύτερη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Σήμερα παραιτήθηκε ο πρώην στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού Γαβριήλ Σακελλαρίδης και ο Πάνος Καμμένος ζήτησε την παραίτηση του Νικολόπουλου.

Η Κυβερνητική πλειοψηφία στην πρώτη μετεκλογική ψήφιση προαπαιτούμενων κλυδωνίζεται. Με τους πρώτους πλειστηριασμούς θα αρχίσει να φυλλορροεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Με την έναρξη εφαρμογής των νέων δυσβάσταχτων φορολογικών μέτρων θα εμφανιστούν φαινόμενα κοινωνικής έκρηξης.

Αυτή η Αριστερά απέδειξε ότι δεν μπορεί να γίνει Κυβερνώσα.

Η Κεντροαριστερά (σοσιαλδημοκρατία, ανανεωτική αριστερά και προοδευτικό κέντρο) έχουν ιστορικό καθήκον να σπεύσουν να καλύψουν το πολιτικό κενό.

Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε την παλινόρθωση της Δεξιάς και την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και της χώρας.