ΟΙ «FINANCIAL TIMES», που δεν τους λες ακριβώς όργανο των Παλαιστινίων, δημοσίευσαν χθες ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν πουθενά να πάνε μετά την επανάληψη των ισραηλινών βομβαρδισμών». Οι ισραηλινές δυνάμεις επελαύνουν από τον Βορρά. Τα νότια σύνορα με την Αίγυπτο είναι κλειστά. Και στη θάλασσα περιπολούν κανονιοφόροι.

Κατά κανόνα οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μια μεγαλοπρεπής μπαρούφα. Υπάρχουν όντως συνωμοσίες, αλλά δεν είναι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μακριά μας προϊόν συνωμοσίας. Κατασκευάζονται με μεγάλη συχνότητα και διακινούνται αστραπιαία. Εχουν πολλούς οπαδούς. Είναι φανταχτερές, εξηγούν με απλά λόγια σύνθετα φαινόμενα και ισχυρίζονται ότι έχουν τις λύσεις για τα προβλήματα που υπάρχουν. Δεν είναι εύκολο να τις αποδομήσεις. Αντιστέκονται σθεναρά στις επιθέσεις της κοινής λογικής. Επιμένουν κι ας είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι δεν έχουν βάση. Ακόμη κι όταν η ζωή τις διαψεύδει, αυτές μόνο για λίγο καιρό… ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβάνε. Επανέρχονται φορτσάτες και εμπλουτισμένες με νέα στοιχεία που τάχα προέκυψαν στην πορεία και δυναμώνουν το μανιχαϊστικό αφήγημα.

Ο πόλεμος στη Γάζα προκαλεί γεωπολιτικές ανατροπές στην περιοχή της Μέσης Ανατολής που επηρεάζουν την Κύπρο. Πώς αντιμετωπίζει η κυπριακή κυβέρνηση την αστάθεια γύρω της και τι θα γίνει με το Κυπριακό στη λαίλαπα δύο πολέμων για τη Δύση (Ουκρανία, τώρα Γάζα);

Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία μετά την 7η Οκτωβρίου, ο πρόεδρος Ν. Χριστοδουλίδης κάνει τακτικούς χειρισμούς και έντονη επικοινωνία: σύμπλευση με Ισραήλ, προσέγγιση με ΗΠΑ, αναζήτηση ρόλου ανθρωπιστικής συνδρομής. Τι ακριβώς προωθεί;

Μπορεί να μην έγινε οργανωμένη συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν ενωμένος για την κυβερνητική θητεία του, για την πολιτική του από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για το κόμμα και τις δύο εκλογικές ήττες το 2023, για τον ρόλο τού επί 15 χρόνια προέδρου του, θα γίνει όμως απ’ ό,τι φαίνεται τώρα. Στο γήπεδο θα βρεθούν ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη και το σχήμα που θα προκύψει από όσους και όσες αποχώρησαν κατά κύματα.

Οι θεατές; Το γήπεδο δεν θα είναι γεμάτο, αφού πολλοί έχουν φύγει είτε απογοητευμένοι είτε αηδιασμένοι, ωστόσο η αναμέτρηση θα έχει ενδιαφέρον γιατί και στις δύο ομάδες υπάρχουν παίκτες που έχουν παίξει κεντρικό ρόλο στην προηγούμενη φάση.

Από τις 7 Οκτωβρίου ο Νετανιάχου υιοθέτησε μια αντιφατική και αλληλοαναιρούμενη ρητορική. Δεσμεύτηκε να πετύχει την απελευθέρωση των ομήρων και ταυτόχρονα να εκριζώσει την Χαμάς από την Γάζα.

Η τύχη των ομήρων, η διάσωση τους δηλαδή, έχει βαρύνουσα αν όχι υπαρξιακή σημασία για το Ισραήλ. Ήδη η υποψία και μόνον ότι ο Νετανιάχου μπορεί στο όνομα της εξόντωσης της Χαμάς να έθετε σε κίνδυνο την ζωή των ομήρων είχε τροφοδοτήσει μαζικές διαδηλώσεις σε καθημερινή βάση.

Επί ενάμιση μήνα, διεθνείς οργανισμοί, ενώσεις κρατών, ανεξάρτητες οργανώσεις και, βέβαια, οι ηγέτες της ανθρωπότητας, του Αμερικανού προέδρου πρωτοστατούντος και του Ελληνα πρωθυπουργού συνεπικουρούντος, αξιώνουν από το Ισραήλ «να ασκήσει με μέτρο το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα».

Οι Ισραηλινοί έχουν, φυσικά, την εμπειρία να καταλάβουν ποιοι τους το ζητούν με αυστηρή ειλικρίνεια και ποιοι για το θεαθήναι. Και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και οι θεωρητικά σύμμαχοι των Παλαιστινίων τούς θεωρούν περιττό λαό, ή έθνος-πρόβλημα, πορεύονται αναλόγως:

Μετά τις εκλογές έχει διαμορφωθεί ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό. Πρώτη φορά μία κυβέρνηση εμφανίζεται σε τέτοιον βαθμό ανέλεγκτη από κρατικά όργανα και πολιτικές δυνάμεις που οφείλουν να λειτουργούν ως θεσμικά αντίβαρα. Το κρισιμότερο έλλειμμα θεσμικών αντισταθμισμάτων απέναντι στο υφιστάμενο κέντρο διακυβέρνησης αποτελεί η ισχνή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία που η αξιωματική αντιπολίτευση να έχει εκλογική δύναμη μικρότερη του 20% και ταυτόχρονα η απόστασή της από την κυβερνητική πλειοψηφία να υπερβαίνει το 20%.

Η εκλογική, κοινοβουλευτική και δημοσκοπική αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνοδεύεται από δύο ακόμη πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά:

Και τώρα τι; Το πολιτικό σκηνικό αυτό που περιλαμβάνει τα κόμματα και τις οργανώσεις της Κεντροαριστεράς και της ευρύτερης Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) πώς θα διαμορφωθεί τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές; Οι διεργασίες πυκνές, τα σχέδια υπό επεξεργασία, οι προσδοκίες πολλές. Θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, που βγαίνει τραυματισμένος από την εσωκομματική σύγκρουση, να κρατήσει τη δεύτερη θέση; Ο πρόεδρός του είναι αισιόδοξος. Το κόμμα του όμως είναι αυτό που θα δεχτεί τις περισσότερες πιέσεις από διπλανούς χώρους. Οι δημοσκοπήσεις που έγιναν πριν από τις τελευταίες εξελίξεις έδειξαν ότι χάνει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του προς την κατηγορία των αναποφάσιστων. Χάνει και προς γειτονικά κόμματα, αλλά σε μικρότερο μέγεθος.

Μια απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης, που κηρύσσει αντισυνταγματικό τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό για το 2024, ήρθε να μας θυμίσει το ευρωπαϊκό αδιέξοδο του Βερολίνου που σκιάζει πλέον το σύνολο της Γηραιάς Ηπείρου.

Το Δικαστήριο κλήθηκε να αποφασίσει αν τα ποσά που περίσσεψαν από την αντιμετώπιση της πανδημίας μπορούν να διατεθούν σε πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής και η απάντηση ήταν ένα ξεκάθαρο «όχι».

Αυτή η γενιά, που υμνήθηκε και μετατράπηκε σε ηρωικό ανδριάντα ως «γενιά του Πολυτεχνείου» κι έπειτα γκρεμίστηκε και λοιδορήθηκε ως περίπου υπεύθυνη για όλα τα δεινά του τόπου, βρίσκει νομίζω μια δικαίωση στο πρόσωπο του Ελισάφ. Ο οποίος, όπως έγραψε ο Ν. Σεβαστάκης, ήταν«ένα ηθικό πρόσωπο, δηλαδή κάποιος που στο πέρασμά του από τη ζωή φωτίζει κάπως και τη ζωή των άλλων».

Είναι μια ιστορία που διαρκεί πάνω από εκατό χρόνια, αν τοποθετήσουμε την αρχή της, κάπως αυθαίρετα, στο 1917. Έχουν χυθεί γι’ αυτήν ποταμοί αίματος κι έχουν ξοδευτεί τόνοι μελάνι. Είναι μια διαμάχη που έχει απασχολήσει τον κόσμο περισσότερο από κάθε άλλη, για την οποία χιλιάδες άνθρωποι είναι ακόμη έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους (και ακόμη πιο πρόθυμοι, όπως αποδείχθηκε, να αφαιρέσουν ζωές άλλων) και για την οποία έχουν γραφτεί βιβλιοθήκες ολόκληρες. Είναι μια ιστορία που έχουμε ακούσει τόσες φορές ώστε νομίζουμε πως την ξέρουμε. Κι όμως πάντα μας ξαφνιάζει. Όλο νομίζουμε πως τελείωσε κι όλο ξεκινά πάλι από την αρχή, ένας εφιάλτης δίχως τέλος.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφεθεί μόνη της απέναντι στην κλιματική κρίση και στο Μεταναστευτικό, λέει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, ενώ μιλάει και για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς ρητορικής, την ανάγκη μεταρρύθμισης της ΕΕ και την Ουκρανία

Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφεθεί μόνη της απέναντι στην κλιματική κρίση και στο Μεταναστευτικό, λέει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, ενώ μιλάει και για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς ρητορικής, την ανάγκη μεταρρύθμισης της ΕΕ και την Ουκρανία

Η Ευρώπη διατρέχει σημαντικό κίνδυνο έναντι της ευκολίας με την οποία τα κλασικά ευρωπαϊκά κόμματα ενδίδουν στην ακροδεξιά ρητορική, προειδοποιεί ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στη συνέντευξή του στο «Βήμα». Ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν μιλάει επίσης για το Μεταναστευτικό, τη διεύρυνση και την ανάγκη εσωτερικής μεταρρύθμισης της ΕΕ, για τα προβλήματα των απλών πολιτών, αλλά και για την Ελλάδα, για την οποία δηλώνει ικανοποιημένος από την πορεία της.