.Η βρετανική τηλεόραση(BBC) παρουσίασε πολλά και λεπτομερή στοιχεία που συνδέουν άμεσα Έλληνες αξιωματούχους με κακουργηματικές πράξεις που έχουν οδηγήσει στον θάνατο πάνω από 40 πρόσφυγες. Tο ντοκυμαντέρ έδειξε μαγνητοσκόπηση της μεταφοράς κάποιων προσφύγων, συμπεριλαμβανομένου ενός μικρού παιδιού, από ένα ασπρο φορτηγάκι προς ένα σκάφος του λιμενικού. ..

...Στο μεταξύ, ως προς την δική μας περί κεντροαριστεράς συζήτηση, δύο συμπεράσματα μοιάζουν προφανή. Πως οι πολιτικές συνεργασίες διαμορφώνονται με βάση εθνικούς όρους και υποτάσσονται στους καταναγκασμούς των συγκεκριμένων εκλογικών συσχετισμών (και του εκλογικού νόμου). Και πως η τύχη τους δεν ορίζεται από μια αριθμητική πράξη, από μια πρόσθεση εκλογικών ποσοστών, μα από τον στόχο που υπηρετούν και τις πολιτικές ιδέες που κυριαρχούν στο εσωτερικό τους.

Τι είναι η μεταπολίτευση; Μια εορταστική στιγμή, εκείνο το καλοκαίρι του 1974; Μια περίοδος μετάβασης στην δημοκρατία που άρχισε με την κατάρρευση της δικτατορίας και ολοκληρώθηκε με την έγκριση του νέου δημοκρατικού συντάγματος το καλοκαίρι του 1975 ή έστω με την πρώτη ομαλή εναλλαγή στην εξουσία το 1981; ‘Η μια ιστορική εποχή που συνεχίζεται; Ή μήπως μια περίοδος που κάποτε έφθασε σε ένα τέλος;

Εκατοντάδες ΜΜΕ αναμάσησαν πρόσφατα το κυβερνητικό non paper που μιλούσε για «έκρηξη Άμεσων Ξένων Επενδύσεων» (ΑΞΕ) της τάξης του «62%». Διαβάζοντας την είδηση, με προβλημάτισε η έννοια της «τριετίας». Αυτά τα στατιστικά μεγέθη υπολογίζονται σε ετήσια βάση. Με ξάφνιασε επίσης η υπερβολή: 62%; Αυτό μόνο «έκρηξη» δεν είναι!

Χρειάστηκε να ανατρέξω στην πηγή που παρέθετε η Κυβέρνηση (https://www.oecd.org/investment/statistics.htm) για να αντιληφθώ τη λαθροχειρία.

Που είναι πιθανότερο να συναντήσει κανείς μετανάστες στον δρόμο; Στην Φρανκφούρτη ή στο Μαγδεμβούργο; Στην Κολωνία ή στην Ερφούρτη; Η απάντηση είναι προφανής. Η μετανάστευση έλκεται πάντα προς τις περιοχές του κόσμου όπου η οικονομία είναι ισχυρότερη και η πιθανότητα να βρει ένας ξένος δουλειά μεγαλύτερη. Και παρότι έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την ενοποίηση της Γερμανίας, η οικονομική ανάπτυξη, το βιοτικό επίπεδο και οι ευκαιρίες απασχόλησης στην δυτική πλευρά της χώρας παραμένουν σημαντικά ανώτερες απ’ ότι στην ανατολική.

Πριν από πενήντα χρόνια η Λισαβόνα μόλις ξυπνούσε και όσοι άνοιγαν τα ραδιόφωνά τους άκουγαν το τραγούδι «Grandola Villa Morena».

Σε ένα στρατόπεδο τεθωρακισμένων στο προάστιο Σανταρέμ ο ταγματάρχης Οτέλο ντε Καρβάλιο μόλις άκουσε το τραγούδι διέταξε πορεία προς το κέντρο της πόλης.

Η δικτατορία που θεμελίωσε ο Σαλαζάρ το 1926 έκλεινε σαράντα οχτώ χρόνια.

Η Πορτογαλία ήταν τότε η πιο φτωχή χώρα της Δυτικής Ευρώπης, η χώρα με τη μακροβιότερη δικτατορία, αλλά και η χώρα με την τελευταία αποικιακή αυτοκρατορία, κυρίως στην Αφρική.

Τα τεθωρακισμένα του Καρβάλιο κατέλαβαν το κέντρο της πόλης και το απόγευμα της ίδιας μέρας μια ολιγάριθμη ομάδα πολιτών πλησίασε το όχημα που είχε τη σημαία διοίκησης της ίλης.

Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά.

Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές.

H ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα άβολο δίλημμα σε σχέση με τα αντίποινα στην επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν.Αν το πλήγμα είναι βαρύ, μπορεί να διευκολύνει τον Νετανιάχου που εδώ και έξι μήνες προσπαθεί να εμπλέξει το Ιράν στη σύρραξη.

Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;

Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.

Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.

Η «έκπληξη του CHP», όπως λένε από χθες το βράδυ Τούρκοι αναλυτές, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στην Τουρκία και από σήμερα η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με το πιο πιθανό σενάριο αυτό των έντονων αναταράξεων στην εσωτερική πολιτική και ίσως και στην εξωτερική.

Η νίκη του CHP, που οφείλεται στον συνδυασμό δυνάμεων του Εκρέμ Ιμάμογλου και του αρχηγού του κόμματος Οζγκιούρ Οζέλ, αποτελεί αναμφισβήτητη ένδειξη ότι η τουρκική κοινωνία δεν έχει «λοβοτομηθεί» από τον ισλαμισμό και τον αυταρχισμό και αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντική προοπτική για την δημοκρατία στην χώρα.