Αρθογράφος: Γιώργος Σταθάκης - Σελίδα: 1
Η φαρσοκωμωδία στη διαχείριση του οικονομικού προβλήματος της χώρας συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε με το “Λεφτά υπάρχουν”. Προχώρησε στο “Βουλιάζουμε, αλλά θα τα καταφέρουμε μόνοι μας” (ο πρωθυπουργός πρέπει να αισθάνεται πολύ δικαιωμένος από τις προβλέψεις του).
Η δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους
Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Η κλιμάκωση της συζήτησης περί επικείμενης κρίσης τις τελευταίες ημέρες εδράζεται σε ορισμένα νεώτερα οικονομικά δεδομένα.
Πρώτον, τα μεγέθη που δημοσιεύτηκαν για το τελευταίο τρίμηνο του 2009 της Ε.Ε. επιβεβαιώνουν ότι η ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας καθυστερεί, για την ακρίβεια η οικονομία παραμένει στάσιμη και συγκριτικά υστερεί απέναντι στην πιο ενθαρρυντική ανάκαμψη της οικονομίας των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ιαπωνίας. Σε όλες τις περιπτώσεις, η ανάκαμψη της απασχόλησης υστερεί αισθητά.
Η συμφωνία των Βρυξελλών αποτελεί αποτυχία της Ε.Ε. Δίνει συνέχεια στην απουσία ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Συντηρεί την "επανεθνικοποίηση" της οικονομικής πολιτικής. Εμφανίζει την εικόνα μιας ασυντόνιστης Ευρώπης και ενθαρρύνει τις αγορές να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν πάνω στις "αποκλίνουσες" εθνικές οικονομίες του κοινού νομίσματος.
Μέχρι τα τέλη του 2007, μέχρι δηλαδή τα πρώτα σημάδια της κατάρρευσης της χρηματοπιστωτικής φούσκας, το δημόσιο χρέος, η εξυπηρέτησή του και τα περίφημα spreads δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο αντικείμενο των χρηματαγορών. Οι χώρες με μεγάλο ή μικρό χρέος δανείζονταν με χαμηλά επιτόκια και χωρίς να υπόκεινται σε διαδικασίες ιδιαίτερης αξιολόγησης.
Η κρίση της ελληνικής οικονομίας εκδηλώνεται στη δημοσιονομική σφαίρα της οικονομίας, ένα φαινόμενο που είναι ευρωπαϊκό και διεθνές. Στην ελληνική περίπτωση όμως, εκδηλώνεται βίαια λόγω της οξυμένης κρίσης του φορολογικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα. Στο πρώτο, επειδή, ως έχει, δεν μπορεί να φέρει νέα έσοδα χωρίς σημαντικές παρενέργειες. Στο δεύτερο, επειδή είναι στα όρια της κατάρρευσης και ζητά νέους πόρους, οι οποίοι αντικειμενικά δεν υπάρχουν.
...Η πολιτική ενοποίηση μπορεί να εν δυνάμει να απεμπλέξει την Ευρώπη από τη στασιμότητα της και να δώσει νέα υπόσταση στην έννοια της πολιτικής και στην σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς. Για την Αριστερά η στρατηγική της δημοκρατικής πολιτικής ενοποίησης αποτελεί μονόδρομο.
Οι χώρες κατά την τελευταία τριακονταετία χρεωκοπούν για τρεις λόγους:
Πρώτον, όταν μονόπλευρα δηλώνουν αδυναμία να εξυπηρετήσουν το χρέος τους, όπως έκανε το Μεξικό το 1995. Η απάντηση στην περίπτωση αυτή (σχέδιο Μπαίηκερ) ήταν η υποτίμηση του νομίσματος και η μετατροπή τού χρέους τού Μεξικού σε διαπραγματεύσιμο τίτλο στο χρηματιστήριο.
Το άρθρο 16 είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία μιας περιόδου 20-30 χρόνων, κατά τα οποία οι νεοφιλελεύθερες ιδέες κυριάρχησαν στην οικονομία, το κράτος υπέστη λυσσαλέα επίθεση, και η πολιτική ως εξισωτικό πρόταγμα κρίθηκε αναποτελεσματική και δαπανηρή υπόθεση.
Σ ένα πρόσφατο άρθρο στο Bazaar, η Liza Armstrong σε ένα άρθρο της συνόψισε την κυριαρχία της μόδας την τρέχουσα δεκαετία με τον παρακάτω τρόπο: "Οι επόμενες γενιές κριτικών μόδας θα καταγράψουν την πρώτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας ως την εποχή των πιο ελαφρά ντυμένων θηλυκών στην ιστορία της ανθρωπότητας, μιας υπερφυσικής γενιάς γυναικών που δεν κρύωναν ποτέ".
Ο τίτλος είναι δανεικός από το υπέροχο βιβλίο του Αμερικανού καθηγητή Μάικλ Κλερ (Blood and Oil, London: Hamish Hamilton, 2004) που πραγματεύεται τη σχέση ανάμεσα στο πετρέλαιο και τους πολέμους των ΗΠΑ κατά την περίοδο των τελευταίων 50 χρόνων.
Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, ενώ προβάλλουν την ιδέα των "ιδιωτικών - πανεπιστημίων", υπονοούν ότι ένα τέτοιο σύστημα υπάρχει στις ΗΠΑ. Μάλιστα σε αυτά και τον υποτιθέμενο ανταγωνισμό αποδίδουν τις εξαιρετικές επιδόσεις των κορυφαίων αμερικανικών πανεπιστημίων.
Σύνολο καταγραφών: 14
