Μία φορά και ένα καιρό υπήρχε η Μεγάλη Βρετανία. Αποικιοκρατική δύναμη όπου τον 190 αιώνα «δεν έδυε ο ήλιος». Σταδιακά είχε κυριαρχήσει απόλυτα απέναντι στις άλλες αποικιοκρατικές δυνάμεις του 17ου και 18ου αιώνα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Γαλλία). Την περίοδο του «επίσημου ιμπεριαλισμού», 1880-1910, νέες βιομηχανικές δυνάμεις διεκδίκησαν μέρος της ισχύς της Βρετανίας. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, το Βέλγιο. Το διακύβευμα ήταν ο διαμελισμός της Αφρικής, οι υπό διάλυση αυτοκρατορίες, η Οθωμανική και η Αυστρο-Ουγγρική και οι ευρύτερες αναδιατάξεις στην Κεντρική και Ανατολική Ασία, μαζί και την Κίνα.

1. Από την πτώση του τείχους στην εισβολή στην Ουκρανία. Το τέλος του «εισιτηρίου της ειρήνης»

Η «πτώση του τείχους» συμβολίζει το τέλος του μεταπολεμικού κόσμου, της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο πόλους, των δύο πολιτικών στρατοπέδων, του καπιταλισμού και του κομμουνισμού και της ανταγωνιστικής τους σχέσης στο υπόλοιπο κόσμο.

Δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ανακούφιση νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Πλαφόν στη ΔΕΗ, παρέμβαση στη χονδρική και αξιοποίηση του λιγνίτη για να μένει χαμηλά και να μειώνεται το ειδικό βάρος του φυσικού αερίου και ρυθμιστική παρέμβαση στη ρήτρα αναπροσαρμογής ήταν τα αυτονόητα μέτρα που χρησιμοποίησαν χωρίς υπερβολή οι μισές ευρωπαϊκές χώρες για να αντιμετωπίσουν το κύμα ακρίβειας εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης και στην Ελλάδα δεν κάναμε απολύτως τίποτα, επισήμανε μιλώντας Στο Κόκκινο ο Γιώργος Σταθάκης οικονομολόγος και πρώην υπουργός Ενέργειας.

«Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται σε τρεις βασικές ιδέες. Πρώτον, στροφή της οικονομίας σε παραγωγική και τεχνολογική κατεύθυνση. (...) Δεύτερον, μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. (...) Τρίτον, ενίσχυση της δημοκρατίας και της λειτουργίας των θεσμών»

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015 - 2019 επικεντρώθηκε στη διατήρηση σταθερών τιμών στην ενέργεια με τάση μείωσης 12%

Η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. και ο τρόπος που διαμόρφωσε την αγορά ενέργειας βρίσκονται στην καρδιά του προβλήματος της ενεργειακής κρίσης σήμερα. Τέσσερα ήταν τα θέματα που διαμόρφωσαν το πλαίσιο που οδήγησε στην αδυναμία διαχείρισης της σημερινής κρίσης.

«Η στρατηγική και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον μια σαφής προγραμματική πρόταση που διευκολύνει την ενότητα στον προοδευτικό χώρο»

Μία εβδομάδα μετά την Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία το περασμένο σαββατοκύριακο αλλά και με ευρεία αποδοχή των προγραμματικών θέσεων από τους συνέδρους, μιλάει στην ΑΥΓΗ ο επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος.

Το αναπτυξιακό ζήτημα είναι το μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το εθνικό εισόδημα, οι μισθοί και τα εισοδήματα, έχουν μειωθεί σε προ εικοσαετίας επίπεδα. Η οικονομία παραμένει σχετικά «κλειστή», - με τις εισαγωγές και τις εξαγωγές (μαζί με τον τουρισμό και τη ναυτιλία) να βρίσκονται στο 33% του ΑΕΠ (με μέσο όρο το 47% στην ΕΕ), έχει μικρό ρυθμό επενδύσεων γύρω στο 15% του ΑΕΠ (με μέσο όρο το 23% στην ΕΕ ) και απαράδεκτα υψηλή μόνιμη ανεργία.

«Η πολιτική στήριξης της οικονομίας, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων πρέπει να συνεχιστεί και μετά την πανδημία»

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να είναι στο επίκεντρο της ανάπτυξης την επόμενη ημέρα της πανδημίας, αναφέρει στην «Α» ο πρώην υπουργός και συντονιστής της Επιτροπής Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Γιώργος Σταθάκης, παρατηρώντας πως η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσβλέπει σε μια εκκαθάριση της οικονομίας χάριν μιας ανάπτυξης τύπου δεκαετίας του ʼ90.

«Στην καρδιά της πράσινης μετάβασης είναι η έννοια της ενεργειακής δημοκρατίας»

Κλιματική κρίση και πράσινη μετάβαση, κοινωνικές ανισότητες, κρίση δημοκρατίας και δικαιωμάτων, βιώσιμη ανάπτυξη και ανάκαμψη. Αυτές είναι οι τέσσερις κρίσιμες προκλήσεις για την ελληνική κοινωνία, στις οποίες επιχειρεί να δώσει προοδευτικές απαντήσεις το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. που θα εγκριθεί από την προγραμματική συνδιάσκεψη του κόμματος τον ερχόμενο Απρίλιο.

Η παγκόσμια οικονομία βρέθηκε στη δίνη δύο διαδοχικών κρίσεων. Της κρίσης του 2008 και της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης της πανδημίας. Ενδιάμεσα κλιμακώθηκε η κλιματική κρίση, οδηγώντας στη μεγαλύτερη διεθνή συμφωνία για το κλίμα, τη Συμφωνία του Παρισιού, με την Ευρώπη να δεσμεύεται στη συνέχεια για την «πράσινη μετάβαση». Η περίοδος οικονομικής ανόδου πριν από το 2008 (στάσιμοι μισθοί, αποδυνάμωση κοινωνικού κράτους) και οι πολιτικές διαχείρισης της κρίσης (οι πολιτικές λιτότητας και η διάσωση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα) ανέδειξαν ως μείζον πολιτικό διακύβευμα της εποχής τις ανισότητες, τη διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

Το Ταμείο Ανάκαμψης είναι η αφορμή για την αποτύπωση των δύο διαφορετικών στρατηγικών για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας την επαύριο της οικονομικής κρίσης της πανδημίας. Στο επίκεντρο της διαμάχης είναι τα εργασιακά, το φορολογικό σύστημα, το συνταξιοδοτικό, οι ιδιωτικοποιήσεις, το κοινωνικό κράτος και οι μεταρρυθμίσεις σε δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη, χωροταξία, περιβάλλον. Τελικά το ίδιο το αναπτυξιακό μοντέλο στην επόμενη δεκαετία.

Ο πρώτος χρόνος ασυλίας της κυβέρνησης προφανώς παρήλθε. Η κυβέρνηση επένδυσε στην ιδέα του ενός και μοναδικού κύματος πανδημίας και επέλεξε να μη δαπανήσει χρήματα για την οικονομία και το σύστημα υγείας. Με το δεύτερο κύμα η στρατηγική αυτή κατέρρευσε.