«Ανεπαισθήτως», που θα έλεγε ο ποιητής, ογκώνεται και στη χώρα μας μια επικίνδυνη Ακροδεξιά. Μέσα στην κυβέρνηση, με την προκλητική στήριξη ορισμένων ΜΜΕ και των αρθρογράφων τους. Και συνακόλουθα σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης, που βαυκαλίζεται νομίζοντας ότι είναι «κεντροδεξιό» και του υπενθυμίζουν συστηματικά και, βεβαίως, μονόπλευρα τον εμφύλιο. Τρομοκρατώντας το.

Ναι το ομολογώ: είμαι στα γεράματα και εγώ «συμμορίτης». Δηλαδή πλήρως αλληλέγγυος με διωκόμενους συναδέλφους.

Τον Βαξεβάνη και την Παπαδάκου, τους οποίους αποπειράθηκε να στιγματίσει ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής παρεμβαίνοντας και στη Δικαιοσύνη που τους έχει (κακώς πιστεύω και ίσως εκδικητικά) εγκαλέσει. Αλλά και τον Δημήτρη Καμπουράκη που οι τόσο βολικοί «γνωστοί άγνωστοι τιμωροί» πήγαν νύχτα να του κάψουν το σπίτι.

Η Γαλλία έχει από χτες το βράδυ νέο (κυριολεκτικά) πρόεδρο : τον Εμμανουέλ Μακρόν, 39 ετών. Ο σοσιαλ-φιλελεύθερος τέως υπουργός οικονομικών του Φρανσουά Ολαντ νίκησε–ευτυχώς- την επικίνδυνη ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν με μεγάλη διαφορά αν και η ακροδεξιά συγκέντρωσε πρωτόγνωρο αριθμό ψήφων. Πάντως η ξεκάθαρη νίκη του Μακρόν σημαίνει πολλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς για μας αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία.
Όμως αυτή η νέα εποχή της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας δεν θα αρχίσει καν με την επίσημη εγκατάσταση του κ.Μακρόν στο προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων στις 14 Μαϊου και με τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του. Θα ξεκινήσει τον Ιούνιο όταν θα εκλεγεί η νέα Εθνοσυνέλευση. Και αυτή θα αποτελέσει τον τρίτο γύρο της προεδρικής εκλογής. Θα κρίνει τη συνέχεια.

...η ΔΗΜΑΡ μπορεί να λάθεψε σε χειρισμούς αλλά όλοι αυτοί -και αυτές- οι δήθεν Μαγδαληνές που την υπονόμευσαν με τη σύμπραξη των “μεγάλων” των ΜΜΕ κι τρέχουν να στεγαστούν τώρα εδώ κι εκεί, αυτήν κατά προτεραιότητα χτύπησαν στο όνομα μιας αριστεροκάτι “κεντροαριστεράς” και μιας ιδεολογικής υποταγής είτε στον Βενιζέλο είτε στους οπαδούς του νεοφιλελεύθερου “κέντρου” που κολυμπάει τώρα στα νερά του Ποταμιού.

Ελπίζω να βρεθούν πολλοί που θα επιλέξουν να μην ρίξουν στην κάλπη μια ένοχη ψήφο.

Την βύθιση της Ακαδημίας (πρόταση Α. Τρίτση) την θυμάστε οι σχετικά παλαιότεροι; Θα δημιουργούσε από την Πανεπιστημίου ως τη Σόλωνος, πίσω από τη Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία και μπροστά από το πνευματικό κέντρο του Δήμου, το προαύλιο της Νομικής Σχολής και το κτήριο Παλαμά (Πανεπιστήμιο) ένα πανέμορφο ιστορικό και αρχιτεκτονικό σύνολο χωρίς εμπόδιο για την κυκλοφορία. Γέλασαν μερικοί, χρήματα δεν βρέθηκαν κι ας υπήρχαν τότε, το σχέδιο ξεχάστηκε.
Την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων την γνωρίζετε. Μία τεράστια πεζοδρόμηση από την Πειραιώς ως το Στάδιο. Αυτό το έργο κι αν ήταν αναγκαίο και όλοι ο αγκάλιασα με εξαίρεση την τότε δημοτική δεξιά

Συμπληρώνονται 40 χρόνια από την προδοσία των χουντικών (και τόσων στρατιωτικών) στην Κύπρο, από τη χωρίς οργανωμένη αντίσταση απόβαση των Τούρκων στο νησί, από την εξαφάνιση της δικτατορίας και την αποκατάσταση των ελευθεριών στην Ελλάδα με την επιστροφή του πραγματικού Καραμανλή.

Τις δυνατότητες επανένωσης της Κύπρου τις τίναξαν στον αέρα Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με την αμέριστη ενίσχυση των εθνικιστών της Αθήνας και της Αγκυρας (αυτό κάνουν και σήμερα για να μην προχωρήσουν κάπως οι διαπραγματεύσεις) και πολιτικών χωρίς κουράγιο.

Στη Δημοκρατική Αριστερά, που αποφάσισε συνέδριο το φθινόπωρο, υπάρχει μια πλειοψηφία και μία μειοψηφία που επιβεβαιώθηκαν από όλα τα όργανα και στο προηγούμενο συνέδριο και ξανά σήμερα. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις του κατασυκοφαντημένου “Φώτη”, που δεν είναι … Ζαχαριάδης, έχουν δημοκρατικά συζητηθεί και εγκριθεί από την πλειοψηφία.

Η μειοψηφία δεν θέλει να αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν έχει πείσει τα μέλη της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από μέρους των ανώνυμων “ψηφοφόρων”, με την αμέριστη ως παθιασμένη συμπαράσταση των ΜΜΕ, έστω κι ας μην έχει χαράξει η μειοψηφία και ο υποτιθέμενος αρχηγός της ο κ. Λυκούδης, μια συγκεκριμένη γραμμή για να μάθουμε τι θα κάνουν και που θα πάνε αφού δεν θα πάνε στο συνέδριο.

Το κείμενο των 58 για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης (ή όπως αλλιώς προτιμάτε) είναι, για τέτοιο πόνημα, καλογραμμένο. Η προοδευτική κοινωνία το περίμενε. Αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν απαντά σε κανένα από τα μεγάλα ερωτήματά της και, με εξαίρεση την πρόσκληση για μια «ιδρυτική συνέλευση» όσων θέλουν να πάρουν μέρος σε μια ελληνική Ελιά, χωρίς να προτείνει τίποτε το συγκεκριμένο πέρα από ένα ευχολόγιο μεταρρυθμίσεων που όμως δεν εξειδικεύονται.

Ο κ.Δένδιας, ο πρωτομάστορας της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς» και υπουργός προστασίας του πολίτη στην κυβέρνηση ΝΔ/ΠαΣοΚ, πρόσθεσε πια στο βιογραφικό του την εξέγερση των κρατούμενων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα και την πάταξή της.

Διάβασα το βιβλίο του παλιού φίλου Παρασκευά Αυγερινού και ετοιμάζομαι να πάω σε λίγο στην παρουσίασή του, στο Βυζαντινό Μουσείο. Ομολογώ ότι το βιβλίο αυτό με έχει αναστατώσει κι ας είναι μετρημένα και προσεγμένα τα λόγια του. Όχι τόσο γιατί περιγράφει τα ψυχικά τραύματα του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτά, λίγο-πολύ τα γνωρίζαμε ή τα υποψιαζόμαστε- αλλά γιατί περιγράφει χωρίς περικοκλάδες το πώς και το γιατί το ΠαΣοΚ που υποσχέθηκε «αλλαγή», πρόσφερε τελικά συντήρηση.

...Η ως τώρα άρνηση της ΔΗΜΑΡ να υποκύψει στον εκτός ευρωπαϊκού  κεκτημένου και δικαίου εκβιασμό Τρόικας - ΣΕΒ και λοιπών εργοδοτικών δυνάμεων για την πλήρη κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των θεσμών του, πράγμα που δεν ήταν καν στο «πρόγραμμα» των μέτρων, είναι και δίκαιη και ρεαλιστική.

...Αυτά σημαίνουν ότι αν σκεφτούμε το αύριο πρέπει να επιλέξουμε τις δυνάμεις εκείνες που ίσως (και επιμένω στο δύσπιστο ίσως) μπορεί να το προετοιμάσουν. Αυτή τη στιγμή, με ορισμένες ανατριχιαστικές εξαιρέσεις παρείσακτων σε αναζήτηση στέγης αυριανιστών, οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις αυτές βρίσκονται κοντά στη ΔΗ-ΜΑΡ κατά πολύ περισσότερο από ό,τι στο ΠαΣοΚ.

Και αυτό, με την επιφύλαξη των όσων θα συμβούν ως τις εκλογές, θα έπρεπε να είναι καθοριστικό για τη ψήφο μας.