Αρθογράφος: Δημήτρης Χριστόπουλος - Σελίδα: 1
«ΤΗ ΔΙΕΝΕΞΗ, ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΔΙΕΝΕΞΗ, μπορεί να τη δημιουργήσει οποιοσδήποτε διαφωνών μαζί σας, αμφισβητών το δίκιο σας. [...] Από τη στιγμή αυτή δημιουργείται πρόβλημα το οποίο δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Είστε υποχρεωμένος να το αντιμετωπίσετε». Αυτά έλεγε στις 16 Μαρτίου 1978 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής σε κοινοβουλευτικό διαξιφισμό του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου. Ο τελευταίος επέμενε στη γνωστή θέση, βάσει της οποίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υπάρχει μόνο μία διαφορά, η υφαλοκρηπίδα, και πως όλα τα άλλα είναι τουρκικές προκλήσεις.
Συνέντευξη στην Ι. Δρόσου και Π.Κλαυδιανό
** Νομικός αγώνας για να εκπέσει η κατάργηση της Σύμβασης της Γενεύης
** Να ανοίξουν συντεταγμένοι διόδοι, για να ελέγχεται ο κόσμος που ζητάει άσυλο
** Διεκδίκηση της επανενεργοποίησης του ευρωπαϊκού μηχανισμού μετεγκατάστασης και επανεγκατάστασης
** Υλοποίηση πολιτικών ένταξης
Ο λόγος υπέρ της ειρήνης πλέον δεν ακούγεται. Αντιθέτως, σχεδόν όλος ο πολιτικός ορίζοντας διακατέχεται από ένα δυσοίωνο σύνδρομο: αυτό της δημιουργίας γεωπολιτικών αξόνων στο όνομα μιας λογικής αμοιβαία αυτοεκπληρούμενων προφητειών του κακού.
Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε ένα μέτωπο ανθρώπων, που έπιανε από το χώρο της φιλελεύθερης Δεξιάς, το κέντρο μέχρι και την άκρα αριστερά, το οποίο μιλούσε για ειρήνη. Ο καθείς με τον τρόπο του. Από το κλασικό αντιιμπεριαλιστικό «Έξω οι βάσεις του θανάτου-Ειρήνη στη Μεσόγειο» μέχρι τον διεθνιστικό λόγο της κάθε λογής αριστεράς και τον κοσμοπολιτισμό ενός τμήματος των ελίτ που έβλεπαν στο ενδεχόμενο ενός πολέμου την καταστροφή – οικονομική, και όχι μόνο. Ο λόγος υπέρ της ειρήνης πλέον δεν ακούγεται. Έχει σιγάσει.
Βρισκόμενος, κατά κύριο λόγο, στο Παρίσι όπου είναι η έδρα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (FIDH), παρακολουθώ στενά και ανήσυχος εδώ και κάμποσο καιρό την καμπάνια των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Λόγω της θέσης του προέδρου της FIDH δεν είναι θεσμικά προσήκον να καταθέτω δημόσια την πολιτική μου εκτίμηση για τα πράγματα (όπως και γενικώς αφίσταμαι των τη στενή εννοία πολιτικών σχολίων γενικά πλέον) ούτε στην Ελλάδα, ούτε, βέβαια, και στη Γαλλία.
...Μεταξύ μιας κατάστασης όπου, από τη μία, οι ένοπλοι της χώρας αυτής παρακολουθούν καλοσιδερωμένοι την απέλπιδα προσπάθεια της διοίκησης και της κοινωνίας να αντιμετωπίσει μια ανθρωπιστική κρίση και την ανάληψη του συντονισμού της διαχείρισης της κρίσης αυτής, στα δημοκρατικά πολιτεύματα υπάρχουν άλλες λύσεις. Αυτονόητες. Κι όμως…
Η ιστορία της ιδιότητας του έλληνα πολίτη
από τα Επαναστατικά Συντάγματα ώς τις αρχές του 21ου αιώνα
*«Tο Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστο ζυγόν της τυρρανίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων Παραστατών του, […] την Πολιτικήν αυτού Ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν».
Τον Ιούλιο του 2013 ο Γιάννης Αντετονκούμπο εγκατέλειπε την Ελλάδα για τον μαγικό κόσμο του NBA. Ο πρωθυπουργός μας τον ξεπροβόδισε με μια εικόνα της Παναγίας και τις ευχαριστίες εκ μέρους του ελληνικού λαού επειδή «τιμούσε τα εθνικά χρώματα». Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1994 και όπως χιλιάδες άλλα παιδιά μεταναστών, μέχρι να δεχθεί την υπερατλαντική κλήση δεν ήταν έλληνας πολίτης.
Τις τελευταίες μέρες, ρατσιστικές επιθέσεις, πογκρόμ εναντίον μεταναστών ενδημούν χάρη σε ένα προφανές στρατηγικό σχέδιο υλοποίησης από τη Χρυσή Αυγή και ελέω της απουσίας ενός αντίστοιχου σχεδίου αντιμετώπισης από την πολιτεία. Οι επιθέσεις αυτές στις γνωστές περιοχές του αθηναϊκού κέντρου βαπτίστηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων «αυτοδικία», καθώς εγγράφονται σε μια χρονική αλληλουχία και συνάφεια με τη δολοφονία του Mανώλη Καντάρη στη γωνία Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου.
Το βασικό επιχείρημα της ακροδεξιάς, που φωνασκεί εν όψει της υιοθέτησης του σχεδίου νόμου για την ελληνική ιθαγένεια, είναι ότι «αλλοιώνεται το εκλογικό σώμα» εφόσον σε αυτό συμπεριληφθούν οι αλλοδαποί που θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια.
Το επιχείρημα αυτό είναι αληθές: «Αλλοιώνεται το εκλογικό σώμα» υπό την έννοια ότι επιτέλους συμπεριλαμβάνονται σε αυτό άνθρωποι οι οποίοι υπάγονται στους ελληνικούς νόμους χωρίς τόσα χρόνια να είναι σε θέση να επηρεάσουν με τη βούλησή τους τη διαδικασία του νομοθετείν.
Δημήτρης Χριστόπουλος, Συνέντευξη στον Νίκο Μορφονιό, Κυριακάτικη Αυγή, 08/11/2009
Συστηματική αλλαγή του δικαίου της ιθαγένειας και όχι αποσπασματικές ρυθμίσεις ζητά μιλώντας στην "Κ.Α." ο πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καθηγητής Παντείου, Δημήτρης Χριστόπουλος, προκειμένου το μέτρο για την παροχή ιθαγένειας στη β’ γενιά μεταναστών να είναι ουσιαστικό και να μη δημιουργήσει αποκλεισμούς.
Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου η συζήτηση για τη μετανάστευση και την ασφάλεια προσέδωσε μια έντονη χροιά αυταρχισμού στις συζητήσεις μεταξύ των κομμάτων, με τις γνωστές, εκ των προτέρων, λιγοστές εξαιρέσεις. Η ελληνική ακροδεξιά, όπως εκφράζεται μέσα από τον ΛΑΟΣ, κατάφερε όχι απλώς να ενισχύσει τότε τα εκλογικά της ποσοστά, αλλά κυρίως να εισάγει στη μετεκλογική πολιτική ατζέντα το ζήτημα της μετανάστευσης με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για την ελληνική κοινωνία.
Βρισκόμαστε ενώπιον της αναγκαιότητας αναθεώρησης των μύθων και των εγγενών ιδεοληψιών της ελληνικής συνείδησης σχετικά με την ίδια την ταυτότητά της.
Σύνολο καταγραφών: 16
