Όλα ξεκίνησαν από ένα «λάθος». Ήταν μέγα λάθος ότι η κυβέρνηση, προκειμένου να εμποδίσει το αίτημα του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη να μάθει αν παρακολουθήθηκε, νομοθέτησε την εσαεί απόκρυψη των επισυνδέσεων. Νομικά εφιαλτικό και μάλιστα σε ευθεία αντίθεση με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος αναλύει το γιατί αφαιρέθηκε ορθώς τόσο η ελληνική ιθαγένεια από τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, όσο και η περιουσία του στη χώρα. Αυτά που θέλουν να ξεχάσουμε οι νοσταλγοί της βασιλείας.

Στις 30 Ιανουαρίου 2021, τα «Νέα» είχαν πρωτοσέλιδο που έκανε λόγο για «το κρυφό χαρτί της επόμενης κάλπης- Έτοιμη η δεξαμενή 800.000 ψηφοφόρων». Η «είδηση» αυτή θορύβησε την αντιπολίτευση, ωστόσο τα πυρά ήταν άσφαιρα. Η κυβέρνηση έχει καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί από την ενδεχόμενη αλλοίωση του εκλογικού σώματος, που θα περιλαμβάνει απόδημους που δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά πράγματα, και κάθε λίγο και λιγάκι επινοεί «κρυφά χαρτιά» για να δοκιμάζει τις αντοχές του. 

Το Σαββατοκύριακο είχα την τύχη να δω δύο έγκριτους αρθρογράφους στην «Καθημερινή» ευπρεπώς να με «περιλαβαίνουν» για τις αρνητικές θέσεις που έχω εκφράσει σχετικά με το μέτρο της εγκατάστασης της Ελληνικής Αστυνομίας στα πανεπιστήμιά μας.

Στη λογική της επετείου του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, αποφασίστηκε και πάλι απαγόρευση των συναθροίσεων, αυτή τη φορά άνω των 100 ατόμων, με την κυβέρνηση να επικαλείται υγειονομικούς λόγους. Κατά πόσο, όμως, και για πόσο, μπορεί να χρησιμοποιείται το επιχείρημα της πανδημίας για τέτοιου είδους μέτρα;

Η κυνική απάντηση είναι: όσο αντέξουμε εμείς. Η θεσμική απάντηση είναι ότι εδώ γίνεται μια κατ’ επίφαση επίκληση της υγειονομικής ανάγκης για την εκπλήρωση αλλότριων στόχων. Η απόφαση αφορά τις διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου για την παιδεία και την πανεπιστημιακή αστυνομία.

Οι τρεις πιο διάσημες λέξεις του αμερικανικού συντάγματος είναι οι πρώτες στο προοίμιό του. Αυτές που απαντάνε στο ερώτημα ποιος υιοθετεί το σύνταγμα: “We, the People.” Ποιο είναι το νέο υποκείμενο που συγκροτείται δια της Επανάστασης και δια του οποίου περνάμε στην εποχή των ελεύθερων εθνών: «Εμείς ο λαός».

Υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ρίχνει νερό στο κρασί του και μιλάει για τις ευθύνες συνολικά του πολιτικού συστήματος έναντι των προσφύγων και μεταναστών. Εξάλλου, ο Δημήτρης Χριστόπουλος, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ασχολείται συστηματικά με τις μειονότητες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην τσάντα του έχει το τελευταίο του βιβλίο του με τίτλο «Αν το Προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση» (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), το οποίο και μου δείχνει και με αφορμή αυτό αρχίζει αμέσως η συζήτηση για τα θέματα των δικαιωμάτων.

«ΤΗ ΔΙΕΝΕΞΗ, ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΔΙΕΝΕΞΗ, μπορεί να τη δημιουργήσει οποιοσδήποτε διαφωνών μαζί σας, αμφισβητών το δίκιο σας. [...] Από τη στιγμή αυτή δημιουργείται πρόβλημα το οποίο δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Είστε υποχρεωμένος να το αντιμετωπίσετε». Αυτά έλεγε στις 16 Μαρτίου 1978 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής σε κοινοβουλευτικό διαξιφισμό του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου. Ο τελευταίος επέμενε στη γνωστή θέση, βάσει της οποίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υπάρχει μόνο μία διαφορά, η υφαλοκρηπίδα, και πως όλα τα άλλα είναι τουρκικές προκλήσεις.

** Νομικός αγώνας για να εκπέσει η κατάργηση της Σύμβασης της Γενεύης

** Να ανοίξουν συντεταγμένοι διόδοι, για να ελέγχεται ο κόσμος που ζητάει άσυλο

** Διεκδίκηση της επανενεργοποίησης του ευρωπαϊκού μηχανισμού μετεγκατάστασης και επανεγκατάστασης

** Υλοποίηση πολιτικών ένταξης

Ο λόγος υπέρ της ειρήνης πλέον δεν ακούγεται. Αντιθέτως, σχεδόν όλος ο πολιτικός ορίζοντας διακατέχεται από ένα δυσοίωνο σύνδρομο: αυτό της δημιουργίας γεωπολιτικών αξόνων στο όνομα μιας λογικής αμοιβαία αυτοεκπληρούμενων προφητειών του κακού.
Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε ένα μέτωπο ανθρώπων, που έπιανε από το χώρο της φιλελεύθερης Δεξιάς, το κέντρο μέχρι και την άκρα αριστερά, το οποίο μιλούσε για ειρήνη. Ο καθείς με τον τρόπο του. Από το κλασικό αντιιμπεριαλιστικό «Έξω οι βάσεις του θανάτου-Ειρήνη στη Μεσόγειο» μέχρι τον διεθνιστικό λόγο της κάθε λογής αριστεράς και τον κοσμοπολιτισμό ενός τμήματος των ελίτ που έβλεπαν στο ενδεχόμενο ενός πολέμου την καταστροφή – οικονομική, και όχι μόνο. Ο λόγος υπέρ της ειρήνης πλέον δεν ακούγεται. Έχει σιγάσει.