Στην Ελλάδα βρίσκεται το μόνο τμήμα ευρωπαϊκού εδάφους στο οποίο ισχύει ο νόμος της σαρίας. Οι ελάχιστες φωνές που έως σήμερα τον αμφισβήτησαν παρέμειναν περιθωριακές. Η έως σήμερα πολιτική για τη μειονότητα στη Θράκη αποδείχθηκε λανθασμένη διότι αφενός παραβιάζει προφανή δικαιώματα, αφετέρου φέρνει πιο κοντά τη μειονότητα στην επιρροή της Τουρκίας του Ερντογάν.

Μια γιγαντιαία ρόδα σαν αυτές των λούνα παρκ στήθηκε, πριν από μερικές ημέρες στο Σύνταγμα, ως χριστουγεννιάτικη ατραξιόν. Ο Δήμος Αθηναίων, μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (ΟΠΑΝΔΑ), συμβλήθηκε με ιδιωτική εταιρεία, η οποία ανέλαβε να στήσει και να λειτουργήσει τη ρόδα, προφανώς έναντι τιμήματος.

Τι ζητά ο Αλέξης Τσίπρας στη συνάντηση των Σοσιαλιστών αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στο Παρίσι; Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;

Ολα είχαν αρχίσει ανάποδα. Για τον σημερινό Πρωθυπουργό και τη ριζοσπαστική μπρουταλιτέ που περιέφερε για χρόνια ως ιδεολογία, η Ευρώπη που τον ενδιέφερε ήταν «των λαών» - η άλλη, η υπαρκτή, ήταν κακή, νεοφιλελεύθερη, παραδομένη στις ηδονές των αγορών

Τον Δεκέμβριο του 2003, λίγο πριν παραδώσει το δαχτυλίδι του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου ενόψει εκλογών, μέχρι και ο Κώστας Σημίτης, αναζητώντας μια ένεση δημοτικότητας, επισκέφθηκε με τις κάμερες παρούσες τα υποκαταστήματα του ΙΚΑ Κεραμεικού και Καλλιθέας, απάντησε μάλιστα ο ίδιος στο τηλέφωνο εξυπηρέτησης πολιτών.

Ακουγα, χθες, τον Αλέξη Τσίπρα να ισχυρίζεται ότι «η αίσθηση της κοινής [ευρωπαϊκής] προοπτικής και του κοινού μέλλοντος δίνει τη θέση της στη δήθεν ασφάλεια της εθνικής περιχαράκωσης και στον εθνικό απομονωτισμό» και δεν πίστευα στ’ αφτιά μου. Αυτός δεν είχε κάνει, πέρυσι, ένα απολύτως διχαστικό δημοψήφισμα με αίτημα ένα γενικώς και αορίστως Οχι, για το οποίο μάλιστα ισχυριζόταν ότι «δεν είναι απλά ένα σύνθημα αλλά [η] ξεκάθαρη επιλογή του λαού για το πώς θα ζήσει την επόμενη μέρα»;

Από το 2006, όταν πρωτοσυνάντησα τον Αλέξη Τσίπρα, κατάλαβα ότι ήταν ικανός για όλα. Αλλά πίστευα ότι σε δύο αρχές θα μείνει αμετακίνητος. Δεν θα φορούσε ποτέ γραβάτα, την οποία θεωρούσε σύμβολο συστημικού καθωσπρεπισμού. Και ως πιστός στο μαρξιστικό τσιτάτο «η θρησκεία είναι όπιο του λαού», θα εχθρευόταν τη δεισιδαιμονία της ελληνο-ορθοδοξίας - ιδεολογήματος που πολεμήθηκε από τους διανοουμένους της Αριστεράς.

Προσωπικώς, πιστεύω ότι η αποδοχή της μαντίλας, κάθε παράδοσης και κάθε συμβόλου καταπίεσης και υποταγής, βρίσκεται στον αντίποδα των κατακτήσεων της κουλτούρας της χειραφέτησης του 20ού αιώνα. Η μαντίλα δεν αναδεικνύει το σώμα. Το υποτάσσει, το κρύβει. Το διαλύει. Καταργεί τις κατακτήσεις του μοντερνισμού. Κι αυτό δεν είναι έθνικ πινελιά.