Η μισή χώρα κατέχει -2% του πλούτου. Δεν είναι παραδοξολογία. Είναι το κεντρικό συμπέρασμα σε ό,τι αφορά τη χώρα μας της παγκόσμιας έρευνας του World Inequality Lab: ο μισός πληθυσμός έχει κατά μέσο όρο περισσότερο χρέος από ό,τι πλούτο/περιουσία. Δηλαδή χρωστάει περισσότερα από όσα κατέχει! Στον αντίποδα, το ανώτατο 10% κατέχει κάτι περισσότερο από το 50% του εθνικού πλούτου. Οι δείκτες αποτυπώνουν την όξυνση της κοινωνικής ανισότητας μέσα στη μετασχηματιστική εμπειρία της οικονομικής κρίσης και της σύγχρονης πανδημίας. Υποδεικνύουν όμως και κάτι άλλο: το κοινωνικό ζήτημα είναι ο κρίσιμος καταλύτης (και) της εποχής μας.

Τα «βέλη» του προς την κυβέρνηση εξαπέλυσε ο Αλέξης Χαρίτσης κάνοντας λόγο για «μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού» και χαρακτηρίζοντας τον νέο προϋπολογισμό «κείμενο εκτός χρόνου και εκτός τόπου».

Βρισκόμαστε εν μέσω μιας ιστορικής μετάβασης. Αν και ακόμα είναι πολύ νωρίς για να έχουμε μία ξεκάθαρη εικόνα της αλλαγής του τοπίου, ένα πράγμα είναι σαφές: ο κόσμος θα μεταβληθεί σημαντικά σε σχέση με αυτόν που υπήρχε πριν την πανδημία. Οι κοινωνίες αναζητούν έναν νέο βηματισμό, ο ρυθμός του οποίου καθορίζεται από το σοκ του κορονοϊού και από την αναζήτηση μιας πειστικής επανεκκίνησης. Δεν είναι ένα ακόμα επεισόδιο σε ένα χιλιοπαιγμένο σίριαλ.

Η διαχείριση της πανδημίας που έχει συνταράξει τις κοινωνίες διεθνώς, απαιτεί φιλόδοξες πολιτικές στήριξης και γενναία κρατική παρέμβαση προκειμένου να αποτραπεί η κατάρρευση της οικονομίας και να διασφαλιστεί η όσο το δυνατόν ταχύτερη ανάκαμψή της. Αυτή η λογική διαπνέει πλέον τις πολιτικές των κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο και αποτελεί διακηρυγμένο στόχο οικονομικών οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ.

Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή στη μακρά ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της - πιο πρόσφατο το πρωτοφανές επεισόδιο της παραβίασης του εναερίου χώρου στον Εβρο -, ενώ ταυτόχρονα εμπλέκεται σε όλο και περισσότερα περιφερειακά μέτωπα με απρόβλεπτες συνέπειες για τη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Η ανησυχητική αυτή εξέλιξη διαπλέκεται άρρηκτα με την εργαλειοποίηση του Προσφυγικού, την έμπρακτη αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ και τους παράνομους σχεδιασμούς για οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Λιβύη εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

«Σε κάθε μεταρρύθμιση της νέας κυβέρνησης διακρίνει κανείς ένα ιδεοληπτικό υπόστρωμα που παραπέμπει στις χειρότερες μέρες της μνημονιακής επιτήρησης», υπογραμμίζει, κατηγορώντας ότι «η ΝΔ αδυνατεί να ομολογήσει ότι στραβά αρμενίζει γιατί είναι συνεπής στον ιδεολογικό χάρτη που υπαγορεύει την πορεία της».