Αρθογράφος: Νίκος Γεωργιάδης - Σελίδα: 1
Ήταν Δεκέμβρης του 2008 και αστός, γνωστός έμπορος στην Αθήνα, καλοσπουδαγμένος και αριστερός στα νιάτα του, πενηντάρης πια, είναι ακουμπισμένος στον τοίχο του Πολυτεχνείου και συνομιλεί με έναν από τους «παλιούς» των Εξαρχείων από ένα παράθυρο. Το αντικείμενο της συζήτησης είναι ο γιος του, που βρίσκεται μαζί με τα άλλα δεκαπεντάχρονα-δεκαεξάχρονα κλεισμένα μέσα στο κτίριο. Είναι η δεύτερη ημέρα από τη δολοφονία του Αλέξη.
Στόματα ερμητικά κλειστά. Το Υπουργικό Συμβούλιο της Δευτέρας που μας πέρασε εξελίχθηκε σε συλλογική συνεδρίαση ψυχοθεραπείας. Στο παρασκήνιο βυσσοδομούν τα σενάρια καταστροφολογίας. Οι κυβερνητικοί βουλευτές θυμίζουν ναυαγούς σε αναζήτηση σωσιβίου. Ο Μίμης Ανδρουλάκης με μία θεαματική βουτιά …στο μέλλον, δηλώνει την αμηχανία του καταλήγοντας: «Θα πρέπει να παραιτηθούν πρώτα πολλοί άλλοι πριν εγώ υποβάλω την παραίτησή μου». Τουλάχιστον επτά υπουργοί μηρυκάζουν την ιστορική ρήση της Τίνας Μπιρμπίλη στο Υπουργικό Συμβούλιο, όταν δήλωνε προ δύο μηνών «Εγώ δεν πρόκειται να πάω φυλακή», αναφερόμενη στην πώληση της ΔΕΗ.
Θεός παίζει περίεργα παιγνίδια, όπως εξηγεί και ο μακαρίτης ο Σαραμάγκου, ο οποίος, λίγο καιρό πριν αποδημήσει φρόντισε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τα θεία. Ο Θεός, λοιπόν, σε συνεργασία με τον Σατανά έχει βαλθεί να κάνει τους ανθρώπους να τρελαίνονται. Προσοχή... Είναι ο Σαραμάγκου που τα λέει όλα αυτά στο «Κάιν», την έσχατη κατάθεσή του.
Οι προοπτικής ενός διαζυγίου
Τα διαζύγια δεν είναι μόνον η ολοκλήρωση του κύκλου μιας καταδικασμένης σχέσης. Τις περισσότερες φορές δεν καταλήγουν ντε και καλά σε καταθλιπτικές δυναμικές. Αντίθετα, ενδεχομένως να προαναγγέλλουν θετικές διαδικασίες αναδιάταξης ιδεών και συσχετισμών.
