Η συζήτηση για τη βάση του 10 δεν είναι παρά το φύλλο συκής που σκεπάζει όσα δεν θέλουμε να δούμε, και κυρίως να κάνουμε, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ενώ υποτίθεται ότι βρισκόμαστε σε περιβάλλον νέας μεταπολίτευσης και αντικρίζουμε τολμηρά την πραγματικότητα, εξακολουθούμε να κρυβόμαστε πίσω από κατ’ επίφαση αξιοκρατικές εξετάσεις που ελάχιστα ελέγχουν γνώσεις και ικανότητες και κυρίως διανέμουν παιδιά σε σχολές. Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα εκ βάθρων σε σχολεία και πανεπιστήμια η παρακμή θα συνεχιστεί.

Μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού – που φέτος είναι βαριά όχι µόνο από τη ζέστη – άρχισαν οι τροχιοδεικτικές βολές σχετικά µε τα όσα πρόκειται να γίνουν το επόµενο διάστηµα στα πανεπιστήµια. Η κυβέρνηση αφήνει να διαρρεύσουν προσεκτικά πληροφορίες και διερευνά τις δυνατότητες συµµαχιών για τη µεταρρύθµιση που εξήγγειλε. Από την άλλη, οι κατ’ όνοµα υπερασπιστές του δηµόσιου πανεπιστηµίου που έχουν αναλάβει την υπόθεση εργολαβικά, προετοιµάζουν το έδαφος για άλλη µια επίδειξη ανακλαστικού ακτιβισµού.

...Δεν πρέπει να ξέρουμε εκ των προτέρων τι θα πούμε για κάθε ζήτημα, ούτε οι πολίτες πρέπει να ξέρουν, για όλα τα πράγματα τι ακριβώς θα πούμε. Σίγουρα θα υποστηρίζουμε τους εργαζόμενους ή τους μετανάστες, θα είμαστε εναντίον της λογοκρισίας, κλπ. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αλλά το πώς θα το κάνουμε αυτό δεν είναι δεδομένο. Αν χρειάζεται να υποστηρίξουμε ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης, να το κάνουμε, αν χρειάζεται να κάνουμε μια συμμαχία να την κάνουμε, αν χρειάζεται να κάνουμε απεργία να την κάνουμε. Να μην είναι δεδομένο τι θα πούμε. Να μην κάνουμε πράγματα τελετουργικά, γιατί έτσι γίνεται ή έτσι συνηθίζεται.

Με την ολοκλήρωση των πρυτανικών εκλογών σε αρκετά πανεπιστήµια της χώρας αναδείχθηκαν ανάγλυ φα ορισµένα ζητήµατα.

Πρώτον, φάνηκε ότι η επιµονή στη συµµετοχή των φοιτητών στην εκλογή των δι οικήσεων των πανεπιστηµίων δεν είναι παρά ένα απολίθωµα άλλων εποχών. Ελάχιστοι ήρθαν να ψηφίσουν (στο Πανεπιστήµιο Αθηνών περίπου 5,5% και στο ΑΠΘ περίπου 7,5%), κι αυτοί ήταν κυρίως µέλη παρατάξεων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ και λιγότερο ΠΣΚ). Η συντριπτική πλειονότητα έδειξε πλήρη αδιαφορία.

O ΣΥΡΙΖΑ πήρε στις ευρωεκλογές 4,7%. Το γεγονός αυτό κατεγράφη ως ήττα στον δημόσιο χώρο. Όσοι αμφισβητούν τη συγκεκριμένη ερμηνεία, π.χ. ορισμένοι από την πλειοψηφία του ΣΥΝ, δεν έχουν καταφέρει να σχηματίσουν μιαν άλλη εικόνα. Μάλιστα, όσα ακολούθησαν, κυρίως με τις ακροβατικές παλινωδίες του Α. Αλαβάνου, παγίωσαν την ερμηνεία της ήττας- αλλά και την ίδια την ήτταστο εκλογικό σώμα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μπάμπη Γεωργούλα για την κριτική του (Εποχή 3/5/2009) στο άρθρο μου με τίτλο “Η αποδόμηση της ανανεωτικής αριστεράς» (ΤΑ ΝΕΑ 23/4/2009) . Είναι ευχάριστη έκπληξη για τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα να βλέπει κανείς μία συζήτηση επί της ουσίας χωρίς ad hominem επιθέσεις και χαρακτηρισμούς. Θα επιχειρήσω στη συνέχεια να σχολιάσω κάποια από τα στοιχεία της κριτικής του.

Σε εκδήλωση που έγινε πέρυσι προς τιμήν του Λεωνίδα Κύρκου, πολιτικοί από όλο σχεδόν το εύρος της πολιτικής σκηνής αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τη μεγάλη συμβολή του ΚΚΕ εσωτερικού στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στην πολιτική κουλτούρα της. Παρά το μικρό του μέγεθος, το κόμμα αυτό προέβαλλε και επέβαλλε ένα μέτρο αξιοπρέπειας, σοβαρότητας, τόλμης, υπευθυνότητας και πολιτισμού απέναντι στο οποίο και οι αντίπαλοί του κρίνονταν και κρίνονται ακόμη.

Το θέμα των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων στη συζήτηση για τα πανεπιστημιακά πράγματα τίθεται κάπως συνθηματολογικά. Όσοι είναι ευχαριστημένοι ή βολεμένοι με τη σημερινή κατάσταση δεν μιλούν και δεν την υπερασπίζονται. Όσοι διαφωνούν, ζητούν την κατάργηση του ενός και μοναδικού συγγράμματος. Οι φοιτητές μιλούν για διατήρηση της δωρεάν Παιδείας, που σημαίνει, ως προς τα συγγράμματα, τόσο τη διατήρηση της δωρεάν διανομής όσο και τη διατήρηση του ενός βιβλίου.