Παλαιότερα, σημαντικό τμήμα πολιτών πίστευε ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μπορούσαν να λυθούν μέσα από την πολιτική δράση που οργάνωναν τα κόμματα.

H δημόσια συζήτηση για τις εξελίξεις στη Mέση Aνατολή και την τρομοκρατία στα αεροδρόμια δημιουργεί ένα κεντρικό ερώτημα: Ποια είναι η αιτία και από πού ξεκινά ο υπάρχων φαύλος κύκλος βίας;

Στην Eλλάδα όπου φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται να λέγονται, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «ουδείς, πλην ίσως κάποιων ακραίων μπορεί να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ των κλιβάνων του Άουσβιτς και των πολεμικών βομβών που σπέρνουν θάνατο στον Λίβανο» (Eπενδυτής 28.7, κύριο άρθρο).

Oπως έχω επανειλημμένα γράψει, αυτό που δεν πρέπει να ανέχεται κανείς, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η κουταμάρα της μονομέρειας που στηρίζεται, μάλιστα, σε προκαταλήψεις και σε έλλειψη ακριβούς πληροφόρησης. Διότι καλά κάνει όλη η Eλλάδα και καταδικάζει το Iσραήλ, αλλά γιατί δεν λέγεται κουβέντα για τη Xεζμπολάχ;

Η δημοσίευση γελοιογραφιών του Mωάμεθ στο δυτικό Tύπο προκάλεσε την πολεμική των ισλαμιστών, οι οποίοι απαιτούν «να κοπούν τα χέρια», ακόμη και «να αποκεφαλιστούν όλοι όσοι προσβάλλουν τον Προφήτη».

Χαρακτηριστικό μιας υπερδύναμης είναι η ικανότητα να επιλέγει πού, πότε και με ποιο τρόπο μπορεί να χτυπήσει τον αντίπαλο (κάτι που, σήμερα, απ’ όλα τα εθνικά κράτη μπορούν να το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ). Στην εποχή μας, όπως έδειξε σειρά κτυπημάτων μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001, την ίδια ικανότητα διαθέτει και το υπερεθνικά οργανωμένο τρομοκρατικό δίκτυο.