Αρθογράφος: Νίκος Κοτζιάς - Σελίδα: 1
Νίκος Κοτζιάς, Η Καθημερινή της Κυριακής, 08/12/2019
Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας από το 1973 υλοποιείται μέσα από ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα τεσσάρων φάσεων: Αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των δικαιωμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας σε θαλάσσιες περιοχές και νησιά. Αναγωγή των αμφισβητούμενων σε «γκρίζες ζώνες». Παρεμπόδιση άσκησης των νόμιμων δικαιωμάτων της Ελλάδας σε αυτές. Προσπάθεια, τέλος, να εμφανιστούν αυτές οι περιοχές ότι «ανήκουν στην Τουρκία». Πρόκειται για επιλογές διεθνούς πειρατείας, κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου και προκλήσεων που απαιτούν εκ μέρους μας αυστηρές απαντήσεις. Για την αντιμετώπιση αυτής της μεθόδευσης ως προς τη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης, η Ελλάδα οφείλει να πράξει άμεσα τα εξής:
Με τις επιλογές της η Αγκυρα τεστάρει τις αντοχές, τα αντανακλαστικά, τη θέληση και τον πατριωτισμό της ελληνικής κυβέρνησης. Η καταγραφή που κάνει την ικανοποιεί.
Η Κύπρος κινδυνεύει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 40 χρόνια. Εχει να αντιμετωπίσει έναν επιθετικό ρεβανσιστή Ερντογάν, ο οποίος αμφισβητεί ευθέως τις διεθνείς συνθήκες, το διεθνές δίκαιο και τα κυρίαρχα δικαιώματα της Μεγαλονήσου στη θάλασσα. Επιπλέον, η Κύπρος βρίσκεται δίπλα στις εστίες πολέμου και συγκρούσεων. Εκεί όπου η Τουρκία νομίζει ότι δικαιούται να ορίζει το ποιος «είναι τρομοκράτης» και να καταπατά τον διεθνή νόμο. Η συμπεριφορά της Τουρκίας στη Συρία θυμίζει εκείνη της Γερμανίας στην Πολωνία το 1939. Η κατάσταση για την Κύπρο δυσκολεύει και εξαιτίας του γεγονότος ότι:
Νίκος Κοτζιάς, Κυρ. Ελευθεροτυπία, 22/10/2006
Παλαιότερα, σημαντικό τμήμα πολιτών πίστευε ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μπορούσαν να λυθούν μέσα από την πολιτική δράση που οργάνωναν τα κόμματα.
H δημόσια συζήτηση για τις εξελίξεις στη Mέση Aνατολή και την τρομοκρατία στα αεροδρόμια δημιουργεί ένα κεντρικό ερώτημα: Ποια είναι η αιτία και από πού ξεκινά ο υπάρχων φαύλος κύκλος βίας;
Στην Eλλάδα όπου φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται να λέγονται, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «ουδείς, πλην ίσως κάποιων ακραίων μπορεί να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ των κλιβάνων του Άουσβιτς και των πολεμικών βομβών που σπέρνουν θάνατο στον Λίβανο» (Eπενδυτής 28.7, κύριο άρθρο).
Oπως έχω επανειλημμένα γράψει, αυτό που δεν πρέπει να ανέχεται κανείς, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η κουταμάρα της μονομέρειας που στηρίζεται, μάλιστα, σε προκαταλήψεις και σε έλλειψη ακριβούς πληροφόρησης. Διότι καλά κάνει όλη η Eλλάδα και καταδικάζει το Iσραήλ, αλλά γιατί δεν λέγεται κουβέντα για τη Xεζμπολάχ;
Η δημοσίευση γελοιογραφιών του Mωάμεθ στο δυτικό Tύπο προκάλεσε την πολεμική των ισλαμιστών, οι οποίοι απαιτούν «να κοπούν τα χέρια», ακόμη και «να αποκεφαλιστούν όλοι όσοι προσβάλλουν τον Προφήτη».
Νίκος Κοτζιάς, Κυρ. Ελευθεροτυπία, 17/07/2005
Χαρακτηριστικό μιας υπερδύναμης είναι η ικανότητα να επιλέγει πού, πότε και με ποιο τρόπο μπορεί να χτυπήσει τον αντίπαλο (κάτι που, σήμερα, απ’ όλα τα εθνικά κράτη μπορούν να το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ). Στην εποχή μας, όπως έδειξε σειρά κτυπημάτων μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001, την ίδια ικανότητα διαθέτει και το υπερεθνικά οργανωμένο τρομοκρατικό δίκτυο.
