Αρθογράφος: Κώστας Κούρκουλος - Σελίδα: 1
Κάποτε οι κατατρεγμένοι και οι απόκληροι έβλεπαν ως «βάλσαμο» την αριστερά, ακόμη κι αν δεν την ψήφιζαν. Διότι, όχι μόνον η ρητορεία της αλλά και ο ακτιβισμός της, την έφερναν κοντά τους. Έτσι, η αριστερά δεν ήταν μόνο ο στεναγμός κάθε αδικημένου πλάσματος, αλλά επί πλέον, ως «θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου», κάλυπτε και το θυμό του, το μίσος του ή και τη μνησικακία του, για την κοινωνική αδικία που βίωνε.
Οι Ρηγάδες που γνωρίσαμε παλιά, είχαν ένα ιδιαίτερο προσόν που έκανε τη διαφορά τους απ’ όλους: Όταν οι υπόλοιποι (Κνίτες των Γκουλάκ, Μαοϊκοί των παγετώνων, αντιεξουσιαστές, «αυτόνομοι» κ.λ.π.), εκφράζαμε την πίστη μας σε βεβαιότητες, αυτοί διατύπωναν τη γνώμη τους ή την αμφιβολία τους. Που πάει να πει πως σε αντίθεση με όλους τους άλλους, ήταν οι μόνοι που δημιουργούσαν πολιτική.
Η κοινωνία μας είναι ιστορικά διαποτισμένη από τα νάματα των εκκλησιαστικών διδαχών, τα οποία άλλωστε παράγουν και τους κυρίαρχους μύθους μας. Κεντρικός μάλιστα εκκλησιαστικός μύθος, είναι το θαύμα του «εν Κανά γάμου». Όπου, μόλις ακούστηκε το «οίνον ουκ έχουσι», γέμισαν αμέσως τα πιθάρια με κρασί.
Την παραμονή των εκλογών, κουβεντιάζαμε με την κόρη μου για τις εκλογές της επομένης. Μου εξομολογήθηκε λοιπόν το πρόβλημά της: Ότι θέλει να «σταυρώσει» οπωσδήποτε τρεις υποψηφίους, αλλά αυτό είναι αντικειμενικά αδύνατο, διότι ο ένας είναι υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ, ο άλλος της Ελιάς και ο τρίτος του Ποταμιού.
Σκεφτόμουν λοιπόν επίμονα το προφανές: Ότι τη χώρα δεν θα τη σώσουν τα τεχνοκρατικά οικονομικά μέτρα, οι παροχές της ΕΕ, τα «κουρέματα» του χρέους κ.ο.κ., αν δεν το θελήσει η ίδια η κοινωνία.
Και βεβαίως απελπιζόμουν (κυριολεκτώ). Διότι, συνειδητοποιώντας ότι κάθε κοινωνία είναι προϊόν της ιστορίας της, αναστοχαζόμουν πάνω σ’ αυτήν, εστιαζόμενος στην ιδρυτική μας πράξη, δηλαδή στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.
Πρόβαλε λοιπόν ως καθοριστική συνθήκη η εξ αρχής λυσσώδης αντίδραση στην εισαγωγή σύγχρονων θεσμών, με αιχμές τους «φυλάρχους» της Μάνης Μαυρομιχάληδες και την Ύδρα.
