’Δεν έχει καμία πρωτοτυπία να επιδιώκει κανείς με έναν ανασχηματισμό την ανακοπή μιας

αρνητικής συνθήκης και την διαμόρφωση μιας στιγμής νέας αφετηρίας. Είναι συνηθισμένο

οι άνθρωποι της εξουσίας να πιστεύουν ότι αυτό που χάθηκε μπορεί να ανακτηθεί και ο

χρόνος που έφυγε να κυλήσει από την αρχή. Κάθε σχετική φαντασία θα συναντηθεί με την

ματαιότητά της.

Η πολιτική κριση της δυσπιστίας όλων προς όλους οδυνηρά θα ανοίξει έναν δρόμο λύσεων.

Κινητοποιήσεις, αντιπαράθεση στη Βουλή, άγονη αντιπαράθεση στα μικρά και μεγάλα μέτωπα. Είναι δύσκολο να αποδοθεί η συνθήκη. Τη συναντάς στο δρόμο, τη βιώνεις στην καθημερινή ζωή, την ακούς να φωνάζει στους τόπους της δημόσιας σύγκρουσης. Είναι άρνηση, απόρριψη, τυφλή εναντίωση.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από σωτήρες και αδιάφθορους. Ολοι, χωρίς εξαίρεση, αυτοπροβάλλονται στον δημόσιο χώρο ως οι θεμελιωτές μιας νέας τάξης πραγμάτων. Το παρελθόν δεν έχει για αυτούς καμία αξία. Αφού υπήρξε χωρίς αυτούς, είναι το ίδιο το κακό. Από αυτό το κακό αντλούν ανεξάντλητα τα επιχειρήματά τους. Πάντα η ζωή θα δίνει τροφή για σωτήρες και αδιάφθορους.

Η διαπραγμάτευση, με την τρέχουσα έννοια, είναι μια διαδικασία που στην κατάληξή της αναμένεται από τα μέρη που συμμετέχουν να έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση. Στο βαθμό που κάποιος συμμετέχει στη διαπραγμάτευση προσέρχεται με ένα κάποιο πνεύμα συμβιβασμού, αφού στον κοινό τόπο τα μέρη κάτι θα έχουν κερδίσει και κάτι θα έχουν χάσει. Αυτό θα μπορούσε να είναι η απόδοση του περιεχομένου της έννοιας.

Μέσα στο σκηνικό της έξαρσης και της διεκδικούμενης υπερηφάνειας, δεν θα μπορούσε να λείψει. Η Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε τη συγκρότηση επιτροπής του ελληνικού κοινοβουλίου για το λογιστικό έλεγχο του χρέους.

Πρόκειται για μια πομπώδη εξαγγελία, που επιδιώκει την κατασκευή μιας κυβερνητικής αλήθειας. Για να αντικρουστεί η απλουστευτική αφήγηση, όπως είπε η κα Κωνσταντοπούλου, που θέλει «τους Έλληνες να χρωστούν και πρέπει να πληρώσουν», καθώς αυτό επιτάσσει η «δικαιοσύνη» και η «αλήθεια».

Μέσα στην αναζήτηση αλλά και τη σύγχυση των ημερών, η λέξη «φόβος» διεκδικεί πρώτη θέση. Λέξη εύκολη, καθημερινή. Λέξη που εντυπωσιάζει. Στρατολογείται στην πολιτική μάχη από αντίπαλες πλευρές. Φοβίζουν και εκφοβίζουν, ακούμε. Και ο καθένας τοποθετείται στην επιθυμητή θέση, κατά πώς αντιλαμβάνεται το νόημα της λέξης και επιλέγει κυνικά τη χρήση της.