Το κείμενο δεν το υπογράφουν μόνον «ανένταχτοι» αλλά και άτομα που ανήκουν σε κόμματα και κινήσεις από όλο το φάσμα των δυνάμεων του χώρου. Η δική μου υπογραφή στο κείμενο (φαντάζομαι και των άλλων συντρόφων μου της ΔΗΜΑΡ που το συνυπογράφουν και των πολλών που με πολλούς τρόπους το στηρίζουν) απορρέει ως ανάγκη και καθήκον από τις ίδιες τις αρχές και τους στόχους του κόμματός μου ως «Αριστεράς της ευθύνης».

Ποιοι λόγοι τροφοδοτούν και δικαιολογούν τις συζητήσεις, που πυκνώνουν τελευταία και αναφέρονται στη συγκρότηση της λεγόμενης κεντροαριστεράς; Αναμφίβολα η επικείμενη εκλογική χρονιά, (γίνονται ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές στο πρώτο εξάμηνο του 2014), αναζωπυρώνει την πολιτική κινητικότητα. H επιθυμία, επίσης, για εξεύρεση στέγης και επάνοδο στο πολιτικό προσκήνιο διαφόρων που βρέθηκαν εκτός πολιτικής από τις μεγάλες πολιτικές αναταράξεις της κρίσης, υποθάλπει σχετικές διεργασίες.

Οι προσπάθειες που αναπτύσσονται τελευταία για το μέλλον της δημοκρατικής παράταξης στην πατρίδα μας, συναρτώνται άμεσα με την εξέλιξη που θα έχει το μεγάλο εθνικό στοίχημα: η έξοδος της χώρας από την κρίση.
Μετά τις επανειλημμένες αποτυχίες δυόμισι χρόνων, το ζητούμενο περί την κρίση σήμερα επικεντρώνεται σε έναν πραγματιστικό στόχο: την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, εν αναμονή μιας συνολικότερης ρύθμισης προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης. Αναγκαίες προϋποθέσεις μιας τέτοιας προοπτικής αποτελούν η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, η τήρηση των δεσμεύσεων προς εταίρους και δανειστές, η άμεση ψήφιση των μέτρων των 11,88 δισ. ευρώ.

O νέος υπουργός ΥΠΕΚΑ, δήλωσε πρόσφατα πως θα άρει την, ισχύουσα από το 1992, απαγόρευση κυκλοφορίας πετρελαιοκίνητων ΙΧ αυτοκινήτων, σε Αθήνα και Θες/νίκη. Το μέτρο λανσαρίστηκε ως εξορθολογιστικό, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους μετακινήσεων-μεταφορών, ως εκσυγχρονιστικό, καθότι θα αποτελέσει κίνητρο για τη μερική ανανέωση του στόλου των κυκλοφορούντων IX και ως αναπτυξιακό, αφού αναμένεται να τονώσει την ήδη χειμαζόμενη αγορά αυτοκινήτων.

Η εποχή της πλαστής ευδαιµονίας παρήλθε ανεπιστρεπτί. Μας µένει να διαχειριστούµε τις οδυνηρές συνέπειές της. Μπροστά µας δεν υπάρχει άλλη οδός, παρά αυτή των µεταρρυθµίσεων. Είναι καιρός να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι ζωντανές δυνάµεις της χώρας, όσοι αντιλαµβάνονται πως η ατοµική πρόοδος ταυτίζεται µε τον συλλογικό αγώνα για το δηµόσιο συµφέρον και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Σε τρεις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ήταν 26 Μαΐου του 2009. Μέρα Μαγιού μας μίσεψε κι αυτός, όπως ένα χρόνο πριν, στις 28 Μαΐου του 2008, ο Άγγελος Ελεφάντης. Το ʼχει ο Μάης, φαίνεται...

...Ο Μιχάλης υπήρξε μια ζωή ο «Μιχάλης» των αναμνήσεων του καθένα μας. Όσοι τον γνώρισαν, συναναστράφηκαν ή συνυπήρξαν μαζί του κατά καιρούς περιγράφουν και επιβεβαιώνουν την ίδια πανομοιότυπη εικόνα ανθρώπου. Μόνο τα γεγονότα διαφέρουν σʼ αυτές τις αφηγήσεις, αναλόγως των εκάστοτε τεκταινομένων σʼ αυτή τη μακρά διαδρομή.

Στο απομακρυσμένο λιμανάκι του Καστελόριζου κάλεσε τελικά ο πρωθυπουργός το νέο συγκυβερνήτη να επιβιβαστεί για βοήθεια στο πολύπαθο νεοελληνικό σκάφος, μετά τις τρικυμίες και τους κινδύνους ναυαγίου του τελευταίου καιρού.

Το πώς και γιατί βρέθηκε σ’ αυτό το απώτατο άκρο της χώρας με σχισμένα πανιά, μισοκατεστραμμένο τιμόνι και μπάζοντας από παντού νερά το πλοίο, όταν ο προορισμός του -η Ιθάκη- απαιτούσε αντίθετη ρότα, είναι μια μεγάλη συζήτηση που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει. Έστω και στο λιγοστό διατιθέμενο πλέον φώς και παρά τα πολλά μποφόρ της παρατεταμένης κακοκαιρίας που προβλέπεται μπροστά μας.