Είναι αλήθεια πως η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε ένα κόμμα αρχηγό-κεντρικό με όλο και λιγότερες συλλογικές διαδικασίες. Οι τάσεις στο εσωτερικό του έχουν απονευρωθεί και αφορούν διαμορφώσεις μιας προηγουμένης ιστορικής διαδρομής. Την ίδια ώρα η συγκατοίκηση με τους ΑΝΕΛ παρά την μεγάλη συγκολλητική δύναμη της εξουσίας έχει φθαρεί απεριόριστα στα μάτια του προοδευτικού κόσμου και δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό πολιτικό σχέδιο για το μέλλον.

Οι προκλήσεις της εποχής, οι απαιτήσεις της «επομένης φάσης» στην ελληνική οικονομία προϋποθέτουν κρίσιμους επαναπροσδιορισμούς και σημαντικές συναινέσεις

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για το «Μακεδονικό». Δεν είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί συμβιβαστική λύση. Ο αλυτρωτισμός στη γειτονική χώρα και ο εθνικισμός στην Ελλάδα μπορούν να κλείσουν και αυτό το παράθυρο ευκαιρίας που φάνηκε να ανοίγει.

Η ίδια η κυβέρνηση στη χώρα μας συνιστά από μόνη της ένα σημαντικό πρόβλημα. Η δομική αντίφαση του ετερόκλητου κυβερνητικού συνασπισμού με την ακροδεξιά γραμμή των ΑΝΕΛ δυσκολεύει κάθε σοβαρό και αξιόπιστο αποτέλεσμα. Ούτε φυσικά ένα τέτοιο εθνικό θέμα αντιμετωπίζεται με τακτικισμούς. Η ίδια η επιλογή του πρωθυπουργού για προνομιακή ενημέρωση του Αρχιεπισκόπου δείχνει υποτίμηση των αναγκαίων διακομματικών συναινέσεων. Δημιουργεί δυσκολίες

Μετά από αρκετά χρόνια φαίνεται ότι κάτι κινείται στην υπόθεση της FYROM και των σχέσεων Αθήνας-Σκοπίων. Πρόκειται για ένα ζήτημα που η επίλυση του μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στον ρόλο της χώρας μας στο ευρύτερο πεδίο των Βαλκανίων και να ενισχύσει τις σχέσεις συνεργασίας με τη μικρή γειτονική χώρα ακόμα και με οικονομικά δεδομένα.

Το λεγόμενο «Μακεδονικό» ζήτημα αποτέλεσε μια σοβαρή εμπλοκή με τον ακραίο αλυτρωτισμό από την πλευρά των Σκοπίων και την εθνικιστική αναδίπλωση από την πλευρά της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Είναι προφανές πως το κυβερνητικό σχήμα βρίσκεται στη δύση του. Πολλοί προοδευτικοί πολίτες που πίστεψαν στην δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν έκπληκτοι όχι μόνο την ρεαλιστική «μνημονιακή» προσαρμογή του αλλά και τον πολιτικό κυνισμό της νέας εξουσίας.

Η εικόνα αυτή οδηγεί σε ένα είδος μιθριδατισμού και παραίτησης. Μια αίσθηση ματαιότητας κυριαρχεί. Πίσω από αυτή την σεβαστή πολιτική και ψυχολογική στάση κρύβεται όμως και μια δύσκολη επιλογή προσωπικού αναστοχασμού.

Μετά το αποφασιστικό βήμα της σύμπραξης ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ το 2015, το πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ και τον σχεδιασμό για την ανάδειξη επικεφαλής από τη βάση, οι διαδικασίες για ένα νέο φορέα της κεντροαριστεράς βρίσκονται σε καλό δρόμο. Φυσικά υπάρχουν στροφές και ανηφόρες. Υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες. Αλλά όμως η διαδρομή έχει δρομολογηθεί. Η πολιτική βούληση για την σύγκλιση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς θα αποδειχτεί πιο δυνατή από τις αντιφάσεις και τους υποκειμενισμούς.

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ακούσαμε διάφορες ενστάσεις ότι το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και το ίδιο το κυβερνητικό νομοσχέδιο συνιστούν μια κάποια «αλλαγή ατζέντας» από τα κρίσιμα οικονομικά προβλήματα της χώρας.
Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή στο ακόμα πιο δύσκολο αυτό των μειονοτήτων .

Η προτεραιότητα για την ήττα της σημερινής κυβέρνησης δεν περνά μέσα από μια ορισμένη τακτική που θυμίζει το περίφημο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά από μια εικόνα σοβαρότητας της Κεντροαριστεράς που δείχνει σε τελευταία ανάλυση την αξία της ως εναλλακτικής δύναμης με σταθερές αρχές, με αποδέσμευση από προκαταβολικές συμπλεύσεις προς τη ΝΔ και κυρίως με μια πειστική επικοινωνία με τον προοδευτικό κόσμο. Ακόμα και αυτόν που πίστεψε κάποια στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ. Με μια δουλειά που πείθει τους πολίτες μέσα στις «ζυμώσεις» της κοινωνίας και αλλάζει τους συσχετισμούς.Η ευκαιριακή σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορεί να αποτελεί ένα στοιχείο δριμείας κοινοβουλευτικής κριτικής, ένα στοιχείο σκληρής αντιπαράθεσης που θα αποδεικνύει τις βαθιές αλλοιώσεις στη λεγόμενη «αριστερή ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι διαδικασίες για την ανάδειξη επικεφαλής στην Κεντροαριστερά δημιούργησαν ελπίδα και αισιοδοξία στον προοδευτικό κόσμο. Ο σχεδιασμός που χάραξε το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προχώρησε. Μετά το πρώτο αποφασιστικό βήμα της συμμαχίας ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ ακριβώς πριν από δυο χρόνια, τώρα γίνεται ένα ακόμα μεγάλο βήμα. Θα ήταν χρήσιμο να είχε γίνει αποδεκτή η πρόταση για δεύτερη κάλπη, ώστε ταυτόχρονα με την εκλογή αρχηγού οι πολίτες να διατύπωναν τη γνώμη τους για τη μορφή του νέου φορέα (ενιαίο κόμμα ή πολυκομματική ομοσπονδία). Εστω και έτσι όμως - με προφανείς δυσκολίες και αντιφάσεις - οι ίδιες οι διαδικασίες με την προσφυγή στη βάση θα συμβάλουν θετικά στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.

...Στρατηγικά- με όρους ιστορίας και παράδοσης- ο βασικός αντίπαλος του προοδευτικού φορέα είναι η συντηρητική παράταξη και η νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Κατά συνέπεια σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας της χώρας η σοσιαλδημοκρατία έχει ανταγωνιστική κατεύθυνση με την Δεξιά. Πρόκειται για την μεγάλη εικόνα που ξεπερνά την σημερινή σύγκρουση με τον αριστερό λαϊκισμό και αφορά τους ορίζοντες της Ευρώπης, άρα και της χώρας, μέσα στη κρίση της παγκοσμιοποίησης.

Η συζήτηση για την σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη έχει φουντώσει. Χρειάζεται όμως να κάνουμε μερικές βασικές παραδοχές.

ΠΡΩΤΗ. Παρά τα λάθη και τις ελλείψεις το σοσιαλδημοκρατικό παράδειγμα παραμένει το καλύτερο παράδειγμα κοινωνικής οργάνωσης στο κόσμο. Το πιο φιλικό στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη κοινωνική πρόνοια, στην κουλτούρα της «ανοιχτής κοινωνίας». Μιλάμε πάντα για την εφαρμοσμένη πολιτική συγκρίνοντας μάλιστα με άλλα μοντέλα. Αυτά που αφορούν το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο σύστημα και την κομμουνιστική περίπτωση.