...Είναι πια καιρός ΣΥΡΙΖΑ και Κεντροαριστερά να ξεχάσουν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα και να σκεφτούν το μέλλον της δημοκρατίας στη χώρα μας. Η συμμαχία μεταξύ Κεντροαριστεράς και ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επηρεάσει θετικά και τις δύο πλευρές. Για παράδειγμα, αν υπήρχε μια τέτοια συμμαχία, τουλάχιστον οι 7 υπουργικές θέσεις των ΑΝΕΛ θα τις χειρίζονταν η Κεντροαριστερά.

Η σοσιαλδημοκρατία έκανε την εμφάνισή της στον 19ο αιώνα σαν μια κίνηση που αρχικά είχε και επαναστατικές / μαρξιστικές και εξελικτικές / ρεφορμιστικές τάσεις. Η πόλωση μεταξύ των δύο προσανατολισμών πήρε την πιο χαρακτηριστική μορφή της στη διαμάχη μεταξύ της λενινιστικής επαναστατικής στρατηγικής (ως προς τον τρόπο υπέρβασης του καπιταλισμού) και αυτής του Μπερνστάιν.

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο νέο λύκειο, ως μη ειδικός, θα ήθελα να αναφερθώ σε τρεις προσωπικές εμπειρίες.

Στο προηγούμενο άρθρο μου («Επανεξετάζοντας τη σοσιαλδημοκρατία», «Το Βήμα», 24.2.2013) ασχολήθηκα με τις διαμάχες στο ξεκίνημα της σοσιαλδημοκρατίας, με τη «χρυσή εποχή» της (1945-1970), τη μετέπειτα στροφή της προς τον λεγόμενο σοσιαλφιλελευθερισμό/μπλερισμό, καθώς και με τις μελλοντικές, μεσοπρόθεσμες κυρίως, προοπτικές της.

Νομίζω ότι στη σημερινή συγκυρία η συνεργασία με το Ισραήλ στον χώρο στρατιωτικών ασκήσεων είναι απαράδεκτη για τέσσερις λόγους: Πρώτον, από μια ηθική πλευρά· η στενή συνεργασία θα δυναμώσει μια κυβέρνηση που μέσω του συνεχιζόμενου εμπάργκο κυριολεκτικά εξαθλιώνει ένα μεγάλο μέρος του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Στο πλαίσιο του σημερινού κομματικού τοπίου νομίζω ότι η νεοϊδρυθείσα Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν πλήρως απαξιωθεί λόγω σκανδάλων και διαπλοκής. Επιπλέον τα πελατειακά χαρακτηριστικά τους, όσο και αν οι τωρινοί αρχηγοί τους προσπαθούν, δεν μπορούν εύκολα να τα αμβλύνουν. Και το βαθύ ΠαΣοΚ και το γαλάζιο αντίστοιχό του καλά κρατούν.

Σαν αύριο (9/11) πριν από 20 χρόνια έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Στο ειδικό ένθετο του «Κυριακάτικου Βήματος» («Η πτώση του Τείχους», 1.11.2009) εξετάστηκαν διάφορες πτυχές του φαινομένου της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση αυτής της κατάρρευσης που δεν αναιρεί αλλά κατά κάποιον τρόπο συμπληρώνει τις αναλύσεις του ενθέτου της περασμένης Κυριακής.

Πώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τη σαρωτική εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ; Νομίζω πως ο κόσμος που το ψήφισε πίστεψε ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα πιο αποτελεσματικά στην υπέρβαση της οικονομικής κρίσης. Πίστεψε επίσης πως ο Γιώργος Παπανδρέου έχει την πολιτική βούληση να αναδιαμορφώσει το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, να πατάξει τη διαφθορά και να επιβάλει αξιοκρατικά κριτήρια και στη δημόσια διοίκηση και στον δημόσιο χώρο πιο γενικά.

Το πρόσφατο σκάνδαλο με τις εξετάσεις του διεθνούς μπακαλορεά (ΙΒ) αποκαλύπτει πολλά για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Οπως έγινε γνωστό, το αντίτιμο για την αγορά των ερωτήσεων ήταν 10.000 ευρώ ανά άτομο.

Tα πρόσφατα σκάνδαλα (Βατοπαίδι, Siemens, υπόθεση Παυλίδη κτλ.) φέρνουν πάλι στο προσκήνιο το θέμα της διαφθοράς. Οπως επεσήμαναν οι περισσότεροι αναλυτές στις «Νέες Εποχές» («Το Βήμα της Κυριακής», 3.5.2009), και τα ΜΜΕ και ο πολιτικός κόσμος ασχολούνται συνεχώς με τα σκάνδαλα...

Νομίζω πως για μια σοβαρή συζήτηση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι απαραίτητο να αποδομηθούν δυο μύθοι που απηχούν σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού.