«Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια έκκεντρη περίπτωση, μια ανορθογραφία. Αποδείχθηκε το πιο ανθεκτικό από τα κόμματα που «γέννησε» η κρίση και είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά απείλησαν τα κατεστημένα κόμματα. Ηταν το μοναδικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που κυβέρνησε, αλλά και το μόνο που έγινε δεκτό μετά βαΐων και κλάδων στις συνόδους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών».

Από την κατάρρευσή του το 2012, ο χώρος της Κεντροαριστεράς εγκλωβίστηκε σε μια στρατηγική περιδίνηση και στη διαρκή αναζήτηση μιας ανεύρετης ενότητας βασισμένης κυρίως στα πρόσωπα και όχι στις ιδέες.

Η απολεσθείσα υπό το βάρος των μνημονιακών καταναγκασμών προοδευτική ταυτότητα και η βεβιασμένη σύμπλευση με τον άλλοτε ασυμφιλίωτο αντίπαλο, την ώρα που ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ σάρωνε τον χώρο στα αριστερά του Κέντρου, διαμόρφωσαν ένα κλίμα όπου οι φυγόκεντρες δυνάμεις ήταν ισχυρότερες από τις κεντρομόλες.

Στο πρόσφατο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, για πρώτη φορά (με την εξαίρεση ίσως της «έκκεντρης» απόπειρας της κίνησης των 58), ο χώρος αυτός επιχειρεί να ανακτήσει την πολιτική του ορατότητα και συνοχή.