...Που είναι λοιπόν η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση; Ίσως μόνο στο σύνθημα και στην συντηρητική και παρωχημένη εδώ και πολλές δεκαετίες εμμονή για διανομή των συγγραμμάτων στους φοιτητές (και μάλιστα ανεξάρτητα από το εισόδημά τους) αντί για την κατάργηση και δημιουργία βιβλιοθηκών και ηλεκτρονικών διδακτικών συγγραμμάτων ανοικτής πρόσβασης όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο όπως π.χ στην ιατρική: πρόκειται για τεράστια σπατάλη μέσω της οποίας το δημόσιο συντηρεί τους εκδότες (δαπανώνται παραπάνω για διανομή συγγραμμάτων από όσα η συνολική κρατική επιχορήγηση για την λειτουργία των πανεπιστημίων: €72 εκατομμύρια για συγγράμματα για τους φοιτητές των Πανεπιστημίων - €66 εκατομμύρια για λειτουργικά έξοδα όλων των Πανεπιστημίων της χώρας)

Παρέμβαση στη θεματική ενότητα: Εκπαίδευση-Ερευνα-Καινοτομία, του Συνεδρίου του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή με θέμα «Κρίση – Μεταρρυθμίσεις – Ανάπτυξη», 27-28 Μαρτίου 2017

Τα Προπύλαια αποτελούν προφανώς εμβληματικό κτίριο της πρωτεύουσας. Ως τέτοιο, οι κατά καιρούς διαφορετικές ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς το «καταλάμβαναν» υψώνοντας και το σχετικό ασπρόμαυρο πανό με τις διεκδικήσεις τους. Κάποιες φορές, αυτό συνέβαινε σε περιόδους κινητοποιήσεων με εκπαιδευτικά αιτήματα και επομένως, υπήρχε η ανάλογη ανοχή, αφού οι πρυτανικές αρχές προσπαθούσαν να διαχειριστούν τις καταλήψεις με το λιγότερο δυνατό κόστος. Η διαχείριση αυτή στόχευε στην αποφυγή πιθανής ανθρώπινης απώλειας από την επέμβαση της αστυνομίας.

Καυτό ζήτημα είναι το πρόγραμμα διαθεσιμότητας και η προσπάθεια υπουργών και βουλευτών να σώσουν την προσωπική τους εκλογική πελατεία. Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα ανάστατη συζητάει για λίστες ονομάτων που αλλάζουν συνεχώς στην προσπάθεια να σωθούν τα «δικά μας παιδιά».

H παρεμπόδιση των συνεδριάσεων δημοκρατικώς εκλεγμένων ακαδημαϊκών συλλογικών οργάνων, ακόμη και στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, από «ομάδες φοιτητών» έχει καταντήσει «ρουτίνα». Είναι πρόδηλο ότι σε καμία οργανωμένη κοινωνία, και ακόμη περισσότερο σε καμία κοινωνία που αξιώνει τον τίτλο της δημοκρατικής, δεν πρέπει να είναι ανεκτά τέτοια φαινόμενα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

Είναι απίστευτο με πόση ευκολία κάποιοι διατείνονται ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση! Ούτε το ΚΚΕ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέχουν, με αυτόν τον απόλυτο τρόπο, την αλήθεια για το τι πρέπει να γίνει! Βεβαίως, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ποτέ δεν διάβασαν τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ και, ιδίως, τις θέσεις της για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Θα είχαν καταλάβει ότι για τη Δημοκρατική Αριστερά η έννοια της μεταρρύθμισης δεν είναι ουδέτερη και έχει πρόσημο, όπως συνηθίζουμε να λέμε μερικές δεκάδες χρόνια τώρα όσοι προερχόμαστε από την ανανεωτική Αριστερά.

Πριν από 15 περίπου μέρες άκουγα στο ραδιόφωνο έναν ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ να διαμαρτύρεται για την επίθεση που δεχόταν από τους «φιλάθλους» (λόγω, υποθέτω, κάποιου αγώνα με μη ευνοϊκό για την ομάδα του αποτέλεσμα) και να λέει «βρισκόμαστε σε ζούγκλα, κάτι πρέπει να γίνει, δεν μπορώ να επιστρέψω ήρεμα στην οικογένειά μου». Τις ίδιες μέρες κάποιοι άλλοι «φίλαθλοι» προέβαιναν σε πραγματικό κανιβαλισμό έναντι της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Ρεπούση, επειδή έκανε το λάθος να υπενθυμίσει απόψεις της διεθνούς κοινότητας των ιστορικών. Παραβιάζοντας την αλληλογραφία της και την προσωπική της ζωής, παραποιώντας τις απόψεις της, εκφοβίζοντας και απειλώντας με σκοπό να φιμώσουν τη διαφορετική άποψη.

Τους τελευταίους μήνες έγινε σαφές ότι στα πανεπιστήμια υπάρχει σοβαρό πρόβλημα λειτουργίας που δεν είναι μόνο οικονομικό: μετά τις μεγάλες περικοπές φάνηκε ότι, καταρχάς, υπήρχε μεγάλο περιθώριο μείωσης της σπατάλης και ορθολογικής διαχείρισης των λίγων πόρων που απέμειναν, ώστε να συμβάλουν και αυτά στη διέξοδο από την κρίση. Το πρόβλημα στα πανεπιστήμια ήταν κυρίως θεσμικό, λόγω ρυθμίσεων του νόμου 4009 που ήταν πρακτικά ανεφάρμοστες.
Υπήρξε λοιπόν συναίνεση στο μεγαλύτερο κομμάτι των πανεπιστημιακών, των πρυτανικών αρχών και της πολιτικής ηγεσίας για προώθηση κάποιων αλλαγών στην κατεύθυνση της εφαρμογής του νέου θεσμικού πλαισίου που είχε ανάγκη το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Το πιο πολύτιμο δώρο εν μέσω αυτής της τεράστιας κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που βιώνουμε και της δραματικής μείωσης του βιοτικού μας επιπέδου, ειναι κάποιες σταγόνες αισιοδοξίας! Και αυτή η αισιοδοξία φαίνεται οτι καλλιεργείται μόνο μέσα απο συμμετοχικές διαδικασίες που οι προοδευτικοί άνθρωποι είναι σε θέση να οργανώνουν αποτελεσματικά. Όταν, μάλιστα, πρόκειται για άτομα που υπηρετούν τον λεγόμενο χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, τότε η προσφορά τους έχει πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα αφού η δράση τους απευθύνεται στο ευρύ κοινό.

Είναι σαν να παρακολουθώ την εξής σκηνή:
Είμαστε μια παρέα έξι ατόμων και πηγαίνουμε συχνά για φαγητό. Μόλις τελειώνουμε το φαγητό, οι τρείς σηκώνονται και φεύγουν και αναγκαστικά οι ίδιοι τρείς που μένουμε, πληρώνουμε πάντα τον λογαριασμό. Μέχρι πότε, όμως;
Πάλι είμαι θυμωμένη και δεν θέλω να αποδεχθώ ότι ζω σε ένα σκηνικό του παραλόγου! Καθημερινά στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση παρελαύνουν όλα τα κυβερνητικά στελέχη για να πουν ότι δεν λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός και ότι όλα είναι διαλυμένα! Αυτοί πότε θα κάνουν τη δουλειά τους και θα σταματήσουν τις βόλτες στα κανάλια;

Μέχρι πριν 2 χρόνια, δηλαδή πριν την κρίση, οι φοιτητές μας και οι γονείς τους μόλις έβγαιναν τα αποτελέσματα της εξεταστικής, μας παρακαλούσαν να αλλάξουμε το ‘4’ στο μαγικό ‘5’ ώστε να πάρουν το πτυχίο τους γιατί, έστω και με σύμβαση, διορίζονταν στο Δημόσιο. Τώρα που το Δημόσιο έκλεισε, βρίζουνε τα Πανεπιστήμια ότι αυτά φταίνε γιατί είναι ξεκομμένα από την αγορά εργασίας και την κοινωνία!!!

Κοντεύουμε να κλείσουμε τρία χρόνια από τότε που τα πανεπιστήμια πέρασαν από τη φάση συνεχών καταλήψεων και βιαιοτήτων σε μια ήρεμη και κανονική λειτουργία, προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές τους.
Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια που τα πανεπιστήμια δεν έλαβαν ούτε ένα ευρώ για έρευνα και ερευνητικά προγράμματα και όμως σύμφωνα με τη μελέτη του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης η πνευματική παραγωγή των ελληνικών πανεπιστημίων είναι σε πολύ καλή σχέση με αυτή των υπολοίπων ευρωπαϊκών.

Καταρχήν θα ήθελα να συγχαρώ γενικώς τους πανεπιστημιακούς συναδέλφους, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κυβέρνηση: βεβαίως, ως Πανεπιστημιακοί Ιδρυμάτων δεύτερης επιλογής, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, μάλλον αυτοί ευθύνονται για την έλλειψη αποτελεσματικότητας στο έργο της κυβέρνησης τα δυο τελευταία χρόνια. Ωστόσο, αδιαμαρτύρητα κάνουν ό,τι μπορούν για το καλό της χώρας και αποδεικνύουν ότι οι Πανεπιστημιακοί δεν είναι συντεχνία, μειώνοντας πρώτοι και καλύτεροι τους μισθούς μας!