Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά είναι αναγκαία, διότι η κρίση που μας μαστίζει ανέδειξε το ημιτελές του έργου της. Από τη σκοπιά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης παρατηρώντας, η Κεντροαριστερά, ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, δεν έδωσε με συνέπεια τη μάχη της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης της χώρας για να εξασφαλίσει τη βιώσιμη χρηματοδότηση του σύγχρονου κράτους πρόνοιας.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, των Ελλήνων οι κοινότητες, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του συντοπίτη μου Διονύση Σαββόπουλου, έχουν ελάχιστη συμμετοχή στο ξεπέρασμά της.

Η τοπική αυτοδιοίκηση με απασχολούσε πάντα. Καλύτερα θα ήταν αν έλεγα ότι η συμμετοχή στα κοινά ήταν πάντα στην ατμόσφαιρα της οικογένειας που μεγάλωσα. Ο παππούς μου ήταν δημοτικός σύμβουλος πριν από την απελευθέρωση το 1912, ο μπάρμπας μου Κωστάκης Νιτσιώτας ήταν δημοτικός σύμβουλος και τακτικός στην ενορία της Αχειροποίητου, ο μπαμπάς μου υποψήφιος δύο φορές δημοτικός σύμβουλος και καμιά εικοσαριά χρόνια πρόεδρος στο συνδικάτο ποτοποιών και στη συνέχεια πρόεδρος στο Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου.