Είναι γενικά αποδεδειγμένο ότι ένα «καλό» φορολογικό σύστημα δεν αποδίδει μόνο τους αναγκαίους πόρους για τη λειτουργία το κράτους, αλλά συμβάλλει και στη μείωση οικονομικών ανισοτήτων, ευνοεί την καινοτομία, τις επενδύσεις και προωθεί την οικονομική ανάπτυξη. Εδώ και μερικές δεκαετίες η κρατούσα άποψη είναι ότι η υψηλή φορολογία δημιουργεί αντικίνητρα για εργασία, επενδύσεις και καινοτομία και γι’ αυτό είδαμε ένα ανταγωνισμό μεταξύ χωρών για τη μείωση της φορολογίας ιδίως του κεφαλαίου.

Η εμπειρία δείχνει ότι η χαμηλή φορολογία από μόνη της δεν οδηγεί σε επενδύσεις και σε οικονομική μεγέθυνση. Έχει παρατηρηθεί μάλιστα ότι χώρες με υψηλή φορολογική επιβάρυνση είναι πρωτοπόρες σε καινοτομίες και επενδύσεις και η εξήγηση είναι ότι τα υψηλά έσοδα τους επιτρέπουν να έχουν καλές υποδομές, καλό εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελεσματικό σύστημα υγείας και ένα σωστό πλαίσιο ανταγωνισμού, στοιχεία που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να καινοτομούν να αναπτύσσονται και να είναι διεθνώς ανταγωνιστικές.

Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε της 18ης Δεκεμβρίου να προσφύγει στην έκδοση κοινού χρέους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να χορηγήσει στην Ουκρανία χρηματοδοτική βοήθεια ύψους 90 δισ. ευρώ, με εγγύηση τον κοινοτικό προϋπολογισμό, αξίζει θετικής αποτίμησης.

Πρόκειται για θεμελιώδες μέτρο, ώστε η Ουκρανία να διατηρήσει τη λειτουργία του κράτους και να συνεχίσει την αμυντική προσπάθεια απέναντι στην απρόκλητη επίθεση του Βλαντίμιρ Πούτιν, η οποία απειλεί όχι μόνο την ουκρανική κυριαρχία αλλά και την ασφάλεια του συνόλου της Ευρώπης. Με τα χρήματα αυτά, το Κίεβο μπορεί να χρηματοδοτείται για τουλάχιστον δύο ακόμη χρόνια. Επιπλέον, το σχέδιο περιορίζει τη δυνατότητα ο Τραμπ να εξαναγκάσει την Ουκρανία να αποδεχθεί απαράδεκτους όρους για την υπογραφή ειρήνης με τη Ρωσία.

Δεν έβλεπε όποιος δεν ήθελε να δει. Όλοι οι κρίσιμοι οικονομικοί δείκτες «έλεγαν» ότι οι τρέχοντες ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ δε έχουν ισχυρά θεμέλια. Για να επιτευχθούν μερικά δέκατα της μονάδας υψηλότεροι ρυθμοί από το μέσο όρο των 27 της Ε.Ε. (μικρότεροι από εκείνους άλλων 9 χωρών) σε έναν «πρωταθλητισμό της υποδιαστολής», μετά το 2020 ρίχτηκαν απ’ το παράθυρο πάνω από 60-70 δισ. ευρώ δημόσιο χρήμα με αρχική αφορμή την πανδημία και την ενεργειακή κρίση -η οποία μάλιστα συνεχίζεται για όλους πλην παραγωγών/ παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος, που θησαυρίζουν. Ήταν ένα τύπος κρατικοδίαιτης μεγέθυνσης που είχε ημερομηνία λήξης.

Στο πρόσφατο βιβλίο του, ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζει μια αναλυτική αποτίμηση της κρίσιμης περιόδου κατά την οποία άσκησε τα καθήκοντα του πρωθυπουργού. Περιγράφει την κατάσταση της οικονομίας κατά την ανάληψη της διακυβέρνησης, τους ασφυκτικούς οικονομικούς και πολιτικούς περιορισμούς που κλήθηκε να διαχειριστεί, καθώς και τις εσωτερικές ανομοιογένειες του υπουργικού συμβουλίου και της κοινοβουλευτικής ομάδας και τις επιπτώσεις που αυτές είχαν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Εξετάζει τους παράγοντες που κατέστησαν δυνατή την ομαλή έξοδο της χώρας από την πολυετή κρίση: την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, τη δημιουργία ισχυρού ταμειακού αποθέματος, την επιτυχία της αναδιάρθρωσης του χρέους και τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, ενώ παράλληλα δεν διστάζει να αναγνωρίσει αστοχίες σε επιλογές προσώπων και πολιτικών ή καθυστερήσεις στη διόρθωση σχετικών λαθών.

Μέχρι χτες ήταν αόρατοι. Έγιναν ορατοί μόνο αφότου ανέβηκαν στα τρακτέρ και μπλόκαραν τους δρόμους.

Τα προβλήματα που τους εξώθησαν στα μπλόκα, όμως, δεν εμφανίστηκαν αιφνιδίως, ούτε οφείλονταν σε κάποιες αστοχίες της τελευταίας ώρας. Ήταν γνωστό ότι: (α) Οι τιμές βασικών αγροτικών προϊόντων είχαν μειωθεί ή είχαν καταρρεύσει. (β) Οι τιμές λιπασμάτων και άλλων αγροτικών εφοδίων αυξάνονταν –και δη ταχύτερα από την άλλη Ευρώπη. (γ) Η ευλογιά των προβάτων ρήμαζε την κτηνοτροφία -πάνω από 400.000 ζώα θανατώθηκαν. Και, το κερασάκι, (δ) μετά το πλιάτσικο των κομματικών οπλαρχηγών στον ΟΠΕΚΕΠΕ, η Κομισιόν απαιτούσε αυστηρούς ελέγχους για τις επιδοτήσεις. Όλα αυτά αποτελούσαν έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Η κυβέρνηση το κατάλαβε μόνο μετά την έκρηξη -όταν τα μπλόκα της χάλασαν τη νιρβάνα.

Την περασμένη Τετάρτη υπήρξε μια πολύ καλή εξέλιξη: Οι εκπρόσωποι τον μισθωτών και των επιχειρήσεων κατέληξαν σε συμφωνία για την αποκατάσταση –μετά από 13 χρόνια- του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων. Η συμφωνία περιέχει δύο σημαντικές προβλέψεις: Μία, ότι οι συμβάσεις που συνάπτονται, εφόσον καλύπτουν το 40% της κλαδικής απασχόλησης, θα ισχύουν για όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου. Το ίδιο θα γίνει και με τις κλαδικές συμβάσεις που κάνει η ίδια η ΓΣΕΕ. Δεύτερη, ότι όταν λήξει μια συλλογική σύμβαση και μέχρι να συναφθεί νεώτερη δεν θα μειώνονται οι μισθοί ούτε θα καταργούνται τα επιδόματα που είχαν συμφωνηθεί.

ΟΤραμπ μπορεί να αλλάξει και πάλι στάση για την Ουκρανία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Οι Ευρωπαίοι είναι έμπειροι στο να τον μεταπείθουν. και μαζί τους πιέζει και μεγάλο μέρος του αμερικανικού κατεστημένου που ενέπνευσε τη σύγκρουση με τη Ρωσία, μάλλον και μερικοί δικοί του άνθρωποι. Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι όσον αφορά έναν προσεχή τερματισμό του πολέμου.

Παρά ταύτα, με βάση τα δεδομένα όπως φαίνονται σήμερα, επιβάλλονται μερικές παρατηρήσεις:

Ο ηγέτης της Δύσης (του «ελευθέρου κόσμου»!) έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός αδίστακτου γκάνγκστερ. Μόνες «αξίες» του είναι η ωμή βία, το χρήμα και ο ναρκισσισμός.

Το «θα» το έσπειραν αλλά δεν φύτρωσε. Ωστόσο, στο πρόσωπο της κυβέρνησης έχει βρει έναν φανατικό καλλιεργητή. Οι απαντήσεις σε προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα των πολιτών αρχίζουν με ένα φιλοτεχνημένο «θα» κι έχουν σταθερά επαναλαμβανόμενο μοτίβο: Η επίλυση κάθε προβλήματος παραπέμπεται στο «άμεσο μέλλον», με «καινοτόμες πολιτικές» που «θα» αντιμετωπίσουν κι αυτήν τη «χρόνια παθογένεια» με τρόπο «μόνιμο κι αποτελεσματικό». Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι «θα» κάνει κάτι σημαντικό αύριο, για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν κάνει αυτά που είναι ανάγκη να γίνουν σήμερα.

Με λίγα 24ωρα διαφορά από την υπερψήφιση στη Βουλή των φορολογικών μέτρων που είχε εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στην 89η ΔΕΘ, σε μια ημερίδα που οργάνωναν το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, το ΙΟΒΕ και η «Ελληνική Παραγωγή», διατυπωνόταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση: Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι καταπολέμησε τη φοροδιαφυγή. Αλλά, τα τελευταία χρόνια τα φορολογικά έσοδα γενικώς, και τα έσοδα από ΦΠΑ και φόρους κατανάλωσης ειδικότερα, ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένουν αμετάβλητα

Προσκεκλημένος, ως ομιλητής, από τον ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ το Σάββατο 15/11/25 στο κατάμεστο ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΤΙΚΙ, κόσμημα της περιοχής , ζήσαμε μια ξεχωριστή βραδιά φόρο τιμής για τα 52 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια βραδιά, που πλαισίωσαν μουσικά ο Θοδωρής Μπρουτζάκης στο πιάνο, ο Βαγγέλης Τζελέπης και Μέλη του Θ.Ο.Ε. στο τραγούδι!

(Παραθέτω την ομιλία μου)

Τόσο η πρόσφατη συνάντηση των προέδρων ΗΠΑ και Τουρκίας στον Λευκό Οίκο και οι σχετικές δηλώσεις, όσο και οι συμφωνίες που επιτεύχθηκαν κατά τις επισκέψεις του Βρετανού πρωθυπουργού και του Γερμανού καγκελαρίου στην Άγκυρα, προκάλεσαν ευρύτερες συζητήσεις.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τουρκία αποτελεί τμήμα της «Δύσης». Αν και έχει πολλές και μεγάλες «ιδιαιτερότητες», ανήκει σε όλους τους δυτικούς θεσμούς και οργανισμούς. Μέλος του ΝΑΤΟ, μέλος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), συνδεδεμένη χώρα με την ΕΕ από την δεκαετία του ’60, και επισήμως υποψήφια προς ένταξη σε αυτήν. Συμμετέχει ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Μακρόν.

Ο καθηγητής και πάλαι ποτέ σύντροφός μου στην Αριστερά Μάνος Ματσαγγάνης στιγματίζει από τις στήλες της Καθημερινής (26/10) όσους «επιχειρούν να δικαιολογηθεί» η επίθεση της Χαμάς της 7/10/2023, αλλά και την κοινή γνώμη που παραμένει, λέει, «απαθής» για τη σφαγή αμάχων από τους Ρώσους στην Ουκρανία. Αντιπαραθέτει δε τις στάσεις αυτές προς τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ισραηλινή βαρβαρότητα στη Γάζα, υπό τον τίτλο «Δύο μέτρα και δύο σταθμά»*

Ας δούμε όμως από πιο κοντά το άρθρο, γιατί κατά τη γνώμη μου, δύο μέτρα και δύο σταθμά εφαρμόζει και ο Μ.Μ., αλλά ακριβώς αντίστροφα.