Ο Πάπας Φραγκίσκος άφησε την επίγεια πόλη ίσως για την ουράνια, ίσως και για καμία πόλη. Αλλά το σε ποια πόλη θα πάει, καμία σημασία δεν έχει με το ότι αυτός άλλαξε προς το καλύτερο την πόλη στην οποία έζησε. Συνεχιστής του διακοπέντος από τους προηγούμενους Πάπες έργου δύο πολύ μεγάλων Παπών: του Ιωάννη ΚΓ’ (1958-1963) και του Παύλου ΣΤ’ (1963-1978)...

Ο πληθυσμός της χώρας αναμένεται να μειωθεί έως το 2050 κατά 1,36 εκατομμύρια άτομα (στο απαισιόδοξο σενάριο) καθώς το ποσοστό αναπλήρωσης των γενεών είναι στο 1,3 αντί του 2,1 που απαιτείται για να διατηρηθεί σταθερός ο πληθυσμός

Στο άρθρο της 6ης Απριλίου, με τον τίτλο «»Παροχές» ή παραίτηση», παρακινούμενοι από τη δημόσια συζήτηση για την ενεργοποίηση ή μη της ρήτρας διαφυγής για τις αμυντικές δαπάνες, είχαμε προκρίνει την ορθολογική χρήση της ως συστατικό στοιχείο μιας συνολικής φορολογικής μεταρρύθμισης.

Τον Πάπα Φραγκίσκο δεν τον θρηνούν µόνο οι καθολικοί χριστιανοί σε όλο τον κόσµο, αλλά και πολλοί αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι, που καµία σχέση δεν έχουν µε δόγµατα και θρησκείες, σε αυτό το ζήτηµα ίσως να βρίσκονται στην «αντίπερα όχθη». O Πάπας Φραγκίσκος σφράγισε µια ολόκληρη περίοδο και αφήνει µια σηµαντική παρακαταθήκη και για τη Ρωµαιοκαθολική Εκκλησία και για τη διεθνή πολιτική. Προερχόµενος από τη Λατινική Αµερική, µίλησε για την καθολική αγάπη ιδιαίτερα προς τους φτωχότερους, τους περιθωριοποιηµένους, τους µετανάστες, τους πρόσφυγες.

Ο τότε υπουργός Μεταφορών Κ. Καραμανλής αναγνώριζε, συνεπώς, απερίφραστα το προφανές, ότι δηλαδή η ασφαλής λειτουργία του σιδηροδρόμου είναι ευθύνη της πολιτείας.

Όταν συμβεί ένα εργατικό δυστύχημα σε κάποιο εργοστάσιο, το πρώτο που κάνει ο εισαγγελέας ‒όπως ξέρει ο καθένας που έχει ασκήσει έστω και στοιχειωδώς ποινική δικηγορία‒ είναι να ζητήσει κατάλογο των μελών του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας στην οποία ανήκει το εργοστάσιο, προκειμένου να διαπιστώσει ποιο από αυτά είχε την ευθύνη να ληφθούν και να τηρηθούν όλα τα μέτρα ασφαλείας

Η Ελλάδα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έχει γίνει τα τελευταία χρόνια πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ ξένων ομάδων του οργανωμένου εγκλήματος, με κυρίαρχες τις τουρκικές. Από τον Σεπτέμβριο 2023 μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί στη χώρα μας εννέα δολοφονίες Τούρκων - έξι στη Λούτσα, και από μία στον Πειραιά, στην Κυψέλη και η τελευταία στη Γλυφάδα- και 31 συλλήψεις.

Ας μην ανησυχεί ο Συνήγορος του Πολίτη. Σε δύο χρόνια θα εμφανιστεί κάτι σαν τα χαμένα ηχητικά του Λιμενικού, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα υπάρξει κοινωνική πίεση για την πλήρη διαλεύκανση του τραγικού ναυαγίου της Πύλου· αν και –εδώ που τα λέμε– σιγά μην υπάρξει πίεση για τον θάνατο 700 «μαυριδερών»…

Α. Η μόνιμη επωδός του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών, για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί η σημερινή κυβέρνηση, είναι ένας αξιωματικά προβαλλόμενος ισχυρισμός, που συνοδεύεται από ένα συναφές ερώτημα. Ο ισχυρισμός, με το οποίο κάθε τόσο κουνάει το δάχτυλο ο πρωθυπουργός στους αντιδρώντες, συνοψίζεται στο ότι από την στιγμή που έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη δεν δικαιολογείται καμία κριτική για πολιτικές ή ποινικές ευθύνες, διότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε ασέβεια στους θεσμούς. Και ακολουθεί αμέσως το πομπώδες ερώτημα: είναι δυνατόν να μην εμπιστεύεσθε την ελληνική Δικαιοσύνη;

Η Κυριακή των Τεμπών διέλυσε την ψευδαίσθηση κυριαρχίας. Η πεποίθηση ότι, εφόσον δεν υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση, όλοι και όλα είναι διαχειρίσιμα, μπορείς να κινείς τα νήματα και με μαεστρία να ελέγχεις το παιγνίδι, αποδείχθηκε αφελής. Μαζί, κατέρρευσε και η εμπιστοσύνη στην ειλικρίνεια των κυβερνώντων, αφενός: Ουδείς πιστεύει ότι ανακάλυψαν την αλήθεια την Κυριακή. Αυτό που εκείνη την ημέρα αντιλήφθηκαν ήταν ότι όλοι οι άλλοι γνώριζαν πως τους έλεγαν ψέματα. Αφετέρου, στη διαχειριστική ικανότητά τους:

 Το μεσημέρι άφησα αυτή την τεράστια συγκέντρωση κόσμου να με καταπιεί. Περιπλανιόμουν ανάμεσα σε στενές διόδους στο πλήθος για να καταλάβω το μέγεθός της, την πυκνότητά της, τη σύνθεσή και την υφή της. Κρυφάκουγα κουβέντες, παρατηρούσα πρόσωπα, προσπαθούσαν να μαντέψω συναισθήματα. Με μαγεύουν οι μεγάλες συγκεντρώσεις, και νομίζω ότι υπήρξε σταθμός στη ζωή μου η εμπειρία της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο, στην Αραβική Άνοιξη, τέτοια εποχή το 2011. Και νομίζω ότι η τούτη η σημερινή είναι ίσως η μεγαλύτερη που έχω δει στην Αθήνα -ίσως μεγαλύτερη και από τις μεταπολιτευτικές και τις συγκεντρώσεις της κρίσησ

Dita e Pavarësisë. Ημέρα της Αλβανικής Ανεξαρτησίας! Στις 28 Νοεμβρίου το βράδυ, χιλιάδες Αλβανοί είχαν ξεχυθεί στους δρόμους των Αθηνών, πεζοί, στα αυτοκίνητα και στα μηχανάκια να γιορτάσουν την εθνική επέτειο της πατρίδας τους. H άρτι φωταγωγημένη για τις γιορτές πόλη έλαμψε με τρόπο πρωτόφαντο: και χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και δικέφαλοι αετοί!

Στις 28 Νοέμβρη του 1912, υπεγράφη η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας στην Αυλώνα. Βέβαια, θα χρειαζόταν να περάσει αρκετός καιρός ώστε να γίνει πραγματικά κράτος η Αλβανία.

Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας -συνδυάζοντας διάφορους δείκτες και στατιστικά στοιχεία μπορεί κανείς να εκτιμήσει το ένα τρίτο της περίπου- περνά δύσκολα έως δραματικά. Αν σε προηγούμενα χρόνια η φτώχεια ήταν συνδεδεμένη με την ανεργία, σήμερα η «ισχυρή» ελληνική οικονομία παράγει μαζικά νεόπτωχους, ανθρώπους που είναι φτωχοί ή πάμφτωχοι παρότι έχουν εργασία. Οι δείκτες της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού είναι στο βαθύ κόκκινο.

Οσοι πίστεψαν ότι επειδή μπήκε στη φυλακή η Χρυσή Αυγή, τελειώσαμε με τα φαινόμενα εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, διαψεύδονται καθημερινά. Σε δομή φιλοξενίας ανηλίκων μεταναστών στα Σεπόλια εμφανίστηκε ομάδα «αγανακτισμένων», οπλισμένη με καδρόνια και λοστούς, απειλώντας τα παιδιά ότι θα τα πετάξει στη θάλασσα. Η αστυνομία παρενέβη και συνέλαβε τα θύματα, όχι τους θύτες της εισβολής. Δεν εκπλήσσει η στάση της.