Με εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα αποτεφρωμένα, με εκατοντάδες σπίτια και επιχειρήσεις κατεστραμμένα και με πολλούς συμπολίτες μας να βρίσκονται ξαφνικά στη δεινή θέση του περιβαλλοντικού πρόσφυγα ή του καταδιωκόμενου από τις φλόγες εσωτερικού μετανάστη, γυμνοί από κάθε περιουσία, είναι αδύνατο να περπατήσουν τα αφηγήματα αυτοθαυμασμού που διακινούνται με τίτλο «Τα πάμε εξαιρετικά» ή «Η αντιπυρική προετοιμασία μας είναι πρότυπη». Οσοι συνεχίζουν να τα υποστηρίζουν, απλώς συδαυλίζουν την αγανάκτηση των πυροπλήκτων.

Πώς είναι να ξυπνάς στον τόπο σου αλλά ο τόπος σου να μην είναι πια εκεί; Το σπίτι όπου μεγάλωσες ή όπου συνόδευσες το πρώτο βήμα του παιδιού σου. Το καταφύγιο των διακοπών σου. Η εκκλησία στην κορυφή όπου στηνόταν κάθε καλοκαίρι πανηγύρι. Ο κήπος που φρόντιζες με τα χέρια σου. Το δάσος που έμπαινε ώς τις αυλές – που έφθανε μέχρι τη θάλασσα. Πώς είναι όταν αυτά εξαϋλώνονται; Οταν γίνονται κυριολεκτικά καπνός;