Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα αποσπάσματα στο Διαδίκτυο της ομιλίας του σοβαροτάτου πολιτικού και σεβαστού πανεπιστημιακού κ. Βενιζέλου, στην οποία διερωτάται γιατί «έχουμε [λόγω του κορωνοϊού] περισσοτέρους θανάτους σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;», αναφέρει δε ότι στην Ελλάδα έχουμε 17 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων (15.000 στα 10,5 εκατ.), η δε Πορτογαλία δύο νεκρούς ανά εκατομμύριο και η Γερμανία τέσσερις. Καταλήγει δε λέγοντας ότι «η επιστημονική κοινότητα δεν δικαιούται να σιωπά. Οφείλει να μας πει τι συμβαίνει».

Η σχέση που έχει η Δυτική Ευρώπη με τα Βαλκάνια είναι μια σχέση μακραίωνης ψυχολογικής ακαταστασίας. Από τη ρωμαϊκή εποχή μέχρι το απόγειο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη φάση της δυαδικής μοναρχίας της Αυστροουγγαρίας και του μεθοριακού ανταγωνισμού με την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τη φημολογούμενη διαπίστωση του Μπίσμαρκ περί της αξίας των οστών των Πομερανών γρεναδιέρων, αυτός ο κατεξοχήν ευρωπαϊκός χώρος, αντιμετωπίστηκε διαχρονικά ως ένα πρόβλημα.

Η παραίτηση Κουρτς αποβλέπει στον περιορισμό ζημιών για το δεξιό Λαϊκό Κόμμα (OVP), σε καμιά όμως περίπτωση δεν σημαίνει επιστροφή στην προ του 2000 εθνική και ευρωπαϊκή πολιτική ορθότητα της Βιέννης.

«Η Τουρκία παραβιάζει συστηματικά το διεθνές δίκαιο, εμείς το εφαρμόζουμε με θρησκευτική ευλάβεια». Αυτό είναι πάνω-κάτω το επιχείρημα που διακινεί παντού η Ελλάδα και ζητά από τους συμμάχους μας, Ευρωπαίους και Αμερικανούς, να πράξουν τα δέοντα (απειλές, ακόμη και κυρώσεις) ώστε να συνετιστούν οι Τούρκοι και να αποκατασταθεί η τάξη. Ισχύει αυτό σε όλες τις περιπτώσεις; Οχι.

Τι απαντά μελέτη του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας στις κοινότοπες διαπιστώσεις του ΣΕΒ περί έλλειψης ειδικευμένου προσωπικού, που ίσως αποσκοπούν στην απόσπαση κοινοτικών πόρων για την κατάρτιση ● Η ενδεικτική σύγκριση Ελλάδας - Δανίας στο ποσοστό θέσεων υψηλών δεξιοτήτων στον τομέα της Μεταποίησης, όπου η χώρα μας υστερεί εξόφθαλμα.

Σύνθημα που κυριάρχησε στους πρώτους μήνες της Μεταπολίτευσης, και παραπέμπει στις μακρινές εποχές που η Γαλλία, όντας μια από τις Μεγάλες Δυνάμεις, διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση εγχώριων πολιτικών. Ο απόηχος του τότε παραμένει μέσα από τις ισχυρές του παρεμβάσεις στη διεθνή πολιτική σκηνή, κύρια στο πλαίσιο των δυο μεγάλων σχηματισμών, ΝΑΤΟ και ΕΕ.