H πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία μετά από καιρό του έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν είναι μια αξιοσημείωτη εξέλιξη στο μέτρο που μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο της συνεχούς έντασης. Ενα πρώτο καλό βήμα (που είχαμε προτείνει από τη θέση αυτή πολλές φορές). Ομορες χώρες δεν μπορεί παρά να είναι σε σταθερή επικοινωνία (οι δύο ηγέτες είχαν να μιλήσουν εδώ και έξι μήνες. Αδιανόητα πράγματα ακόμη και για την υποσαχαρική Αφρική!). Αρκεί να υπάρξει τώρα και το κατάλληλο follow-up από τις δύο πλευρές σε πράξεις και λόγια. Αυτό συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, ότι θα πρέπει πρώτα απʼ όλα να σταματήσει η «αμετροέπεια του λόγου» και από τις δύο πλευρές.

Τα στρατόπεδα είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Από τη μια πλευρά είναι οι υπέρμαχοι του διαλόγου: όχι οποιουδήποτε διαλόγου, όχι ενός διαλόγου άνευ όρων, αλλά ενός διαλόγου πολιτισμένου, ενταγμένου στη σύγχρονη πραγματικότητα και στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της σκληρής γραμμής: εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, οποιοσδήποτε συμβιβασμός, οποιαδήποτε επίκληση των διεθνών οργάνων, ισοδυναμεί με εθνική ήττα, αν όχι με εθνικό εξευτελισμό. Ενας από αυτούς αναρωτήθηκε πριν από λίγες ημέρες σε άρθρο του αν έφτασε η ώρα των όπλων.