Εδώ και μερικά χρόνια, στη δημόσια συζήτηση σε επίπεδο Ευρώπης έχει τεθεί ανοιχτά το αδιέξοδο του σημερινού μοντέλου φαρμακευτικής πολιτικής.

Οι αυθαίρετα υψηλές και μη βιώσιμες τιμές στα καινοτόμα φάρμακα, τα προβλήματα πρόσβασης πολλών χωρών στα «ορφανά» φάρμακα ή σε νέες γονιδιακές θεραπείες, η αποτυχία της αγοράς να ανταποκριθεί στις ιατρικά τεκμηριωμένες ανάγκες των κοινωνιών χωρίς ανισότητες και αποκλεισμούς, αποτελούν πλέον κοινές παραδοχές.

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος σήμερα και παντού στην Ευρώπη και τον κόσμο πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις. Κόμματα και φορείς κάνουν δράσεις και βγάζουν ανακοινώσεις. Τα social media γέμισαν φωτογραφίες και κλισέ ατάκες.
Το θέμα «περιβάλλον» έχει πέραση τα τελευταία χρόνια, ειδικά στις νεότερες ηλικίες, και όχι άδικα. Η κλιματική κρίση είναι ένα πεδίο στο οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε μια επιστροφή της πολιτικής. Φαίνεται οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν ότι καταστρέφοντας το περιβάλλον στην ουσία καταστρέφουν τον εαυτό τους. Γι αυτό και βγαίνουν δειλά δειλά από το ατομικιστικό κέλυφος και ασχολούνται με μια συλλογική υπόθεση.
Πέρα από το θεωρητικό του πράγματος, στην πράξη τα πράγματα μπερδεύονται. Για παράδειγμα, μιλάμε -και σωστά- για απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Τι γίνεται, όμως, με τα φαραωνικά αιολικά πάρκα που αλλοιώνουν, επίσης σε μεγάλο βαθμό, το φυσικό περιβάλλον;
Η κλιματική κρίση θέτει νέα διλήμματα και η απάντηση σε αυτά δεν είναι αυτονόητη και σε καμία περίπτωση ουδέτερη.
Σ.Κ.

Την τελευταία δεκαετία, εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της επιβολής της περιοριστικής μνημονιακής πολιτικής, συντελέσθηκαν στην Ευρώπη και στη χώρα μας τεκτονικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.

Παραδοσιακά σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αποδυναμώθηκαν, άλλα, που συνειδητοποίησαν τις νέες συνθήκες και αντιτάχθηκαν στις πολιτικές της λιτότητας, συνεργάστηκαν με την Αριστερά, ενώ νέες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις αναδείχθηκαν δυναμικά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, προβάλλοντας μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση.

Ο κόσμος όλος αλλάζει κάτω από το βάρος της πανδημίας του κορωνοϊού που μετατράπηκε σε παγκόσμια οικονομική κρίση.

Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Πρωθυπουργός και το δικής του έμπνευσης «επιτελικό κράτος» παραμένουν προσκολλημένοι στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Την ώρα που οι οικονομικές βεβαιότητες καταρρέουν, οι κοινωνίες στην Ευρώπη ξανακοιτάζουν την ενίσχυση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους που να είναι προσβάσιμο σε όλους τους πολίτες, ακόμα και η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ενωση αναζητεί νέες πολιτικές με καθοριστικό τον ρόλο του κράτους, η κυβέρνηση στρέφεται εμμονικά στην επόμενη μέρα: τη δική της και όχι της χώρας.