Οι άνθρωποι που γέμισαν εκείνες τις πλατείες και τους δρόμους ήταν το αντικείμενο για χρόνια, ψευδών αφηγήσεων από εκείνους που ήταν στην εξουσία

Μερικές φορές οι λαοί τρελαίνονται. Ή τρελαίνονται μικρές ομάδες ανθρώπων, όπως αυτές που βγήκαν στους δρόμους αυτές τις μέρες, ένα σημάδι των καιρών του εκτροχιασμού. Που δεν μπορούν αποκωδικοποιηθούν στην περίπλοκη σύνθεσή τους, με αυτούς της Λέγκας και τους φασίστες να αναμειγνύονται με τους καλούς κομμουνιστές, τους οδοντιάτρους και τους μαθητευόμενους ή τους κομάντος νομικούς, που εκφράζει την ενσάρκωση μιας κοινωνικής ετερογένειας που ενώνει μόνο το παράλογο ενός απαράδεκτου ισχυρισμού:

Σε συνθήκες κλιματικής κρίσης, τα ακραία καιρικά φαινόμενα αλληλοσυνδέονται κι αλληλοεπιδρούν, καθένα τροφοδοτεί κι ενδυναμώνει το άλλο, οι καταστροφές που προξένησε το ένα γίνονται ευνοϊκό πεδίο για τη μεγέθυνση των καταστροφών που θα επιφέρει το επόμενο, πυκνώνει η αλληλοδιαδοχή τους σε πολύ συντομότερο χρόνο, ελαχιστοποιούνται τα περιθώρια επούλωσης όσων πληγών καθένα ανοίγει.

Μετά την εισβολή της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν τον Δεκέμβριο του 1979 η Ουάσινγκτον και πιο συγκεκριμένα ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Κάρτερ, Μπρεζίνσκι, στήριξε με κάθε δυνατό τρόπο όλες τις εκφάνσεις του σουνιτικού ριζοσπαστισμού εναντίον της φιλοσοβιετικής κυβέρνησης της Καμπούλ.

Ο Αύγουστος προσφέρεται για βαθιά ανασκόπηση για την Κύπρο. Τι θα γίνει τώρα, μετά το Βαρώσι και πόσο θα τραβήξει το σχοινί ο Ταγίπ Ερντογάν; Η πρώτη αντίδραση σε υψηλό διπλωματικό επίπεδο ανάμεσα σε ΟΗΕ και Ε.Ε. απέχει πολύ από όσα σκοπεύει να κάνει η Λευκωσία το φθινόπωρο, δηλαδή, να κτίσει στις Βρυξέλλες πάνω στο «καταδικαστικό περιβάλλον» για την Τουρκία. Η κοινή αντίληψη που διαμορφώνεται στη διεθνή κοινότητα είναι να καταλαγιάσουν τα πράγματα παρά να γίνουν αντίποινα! Γιατί, όμως;