Κι όμως, αυτό που μοιάζει με «ελληνικό παράδοξο» είναι ίσως η επιτομή του νεοφιλελευθερισμού: καταστολή στη σκέψη, περιστολή της ελευθερίας, ασύστολη λιτότητα. Κι ίσως ο «Τζόκερ» τους τρομάζει τόσο πολύ γιατί συνομιλεί με τους Τζόκερ εντός μας.

Ενας ψιλόλιγνος οστεώδης άνδρας ζωγραφίζει ένα τεράστιο χαμόγελο στο βαμμένο λευκό πρόσωπό του. Ο Αρθουρ Φλεκ, επαγγελματίας κλόουν, ετοιμάζεται για δουλειά. Σε λίγα λεπτά μια ομάδα από χαμίνια τον κλέβουν και τον πλακώνουν στο ξύλο.

Όχι, δε θα διαβάσετε μια ακόμη κριτική για την πολυσυζητημένη ταινία. Δεν είμαι άλλωστε ο κατάλληλος να το κάνω. Ούτε, όμως, και μια ανάλυση για την ψυχική υγεία και τη μεταφορά της στον κινηματογράφο. Το γεγονός ότι ο Τοντ Φίλιπς δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει ότι το Gotham City είναι η Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ΄80 μας προκαλεί να προσεγγίσουμε τα γεγονότα έξω από το σύμπαν της DC Comics, να τα εντάξουμε στον ιστορικό χρόνο και να συζητήσουμε για το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται.

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν αυτά που έχουμε μάθει. Τη μοιραία ημέρα ο Ζακ Κωστόπουλος ΔΕΝ βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Ο σκοπός του ΔΕΝ ήταν η ληστεία, οι σχετικές «πληροφορίες» που διακινήθηκαν στην αρχή αποδείχθηκαν fake news. Επίσης ΔΕΝ ήταν ένοπλος: το μαχαίρι που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος δεν φέρει τα δακτυλικά του αποτυπώματα, κάποιος το πέταξε εκεί για να τον ενοχοποιήσει.

Εγκλήματος; Ε, βέβαια.

Η κίνηση της αυτόφωρης διαδικασίας κατά δημοσιογράφων και του εκδότη της εφημερίδας «Φιλελεύθερος», μετά από μήνυση του Π.Καμμένου, ξεσήκωσε -και δικαιολογημένα- πολιτική θύελλα. Είναι, ωστόσο, αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στην αρχική αντίδραση των κομμάτων, κανένα δεν έθεσε θέμα κατάργησης της σχετικής διάταξης της παραγράφου 3 του άρθρου 242 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, με την οποία χαρακτηρίζονται πάντοτε ως αυτόφωρα τα εγκλήματα που τελούνται δια του Τύπου. Μόνη εξαίρεση απετέλεσε Το Ποτάμι, που κι αυτό όμως περιορίστηκε στην επισήμανση ότι η διάταξη θα πρέπει «κάποια στιγμή» να καταργηθεί.

Την Παρασκευή, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας συνέβη ένα έγκλημα απερίγραπτης βίας.
Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί βία και να αφαιρεί ζωές.
H Ελληνική πολιτεία δεν επιβάλει την θανατική ποινή. Ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής είναι απόλυτος. Για κάθε παραβατική πράξη, για κάθε έκνομη ενέργεια οφείλουμε ως κοινωνία να λειτουργούμε με την νόμιμη απόδοση ποινής και όχι με την αυτοδικία και τον νόμο του Λυντς.
Καταδικάζουμε τη χρήση βίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κανονικοποίησή της σε βαθμό που η κοινωνία να αδιαφορεί.
Έχασε τη ζωή του ένας ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής, αγωνιστής κατά του HIV, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας άνθρωπος που έχει πέσει ξανά και ξανά θύμα ξυλοδαρμού και ομοφοβικής βίας. Εκφράζουμε τη θλίψη μας για το χαμό του Ζακ Κωστόπουλου.

Με αφορμή την συζήτηση για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια ακούσαμε διάφορες ενστάσεις με το πρόσχημα ότι δεν είναι σημαντικό ζήτημα μπροστά στις πραγματικές οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων.

Τα ίδια είχαμε ακούσει άλλωστε και για το σύμφωνο συμβίωσης και για την ταυτότητα φύλου.

Η πολωνική Βουλή στις 26 Ιανουαρίου, παραμονή της 73ης επετείου απελευθέρωσης του Αουσβιτς και της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ψήφισε νομοσχέδιο που έχει δύο όψεις. Αυτό από τη μια ποινικοποιεί τη χρήση του όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», αλλά ταυτοχρόνως ποινικοποιεί και οποιαδήποτε αναφορά που «αποδίδει στο πολωνικό έθνος ή κράτος ευθύνη ή συνυπευθυνότητα για τα εγκλήματα που διέπραξε το γερμανικό Γʼ Ράιχ».

«Το “χέρι του Θεού” γκρέμισε το σατανικό “φύλακα”». Με αυτό το πρωτοσέλιδο κυκλοφόρησε η ακροδεξιά Ελεύθερη Ώρα στις 19/01/2018, αποδίδοντας την αποκαθήλωση του αμφιλεγόμενου έργου τέχνης στο «στρατηγό άνεμο» και στα έντονα καιρικά φαινόμενα της προηγούμενης νύχτας. Προφανώς τα πραγματικά γεγονότα στην περιοχή του Φαλήρου δεν είχαν καμία σχέση με το μετεωρολογικό δελτίο. Σύμφωνα μάλιστα με τις καταγγελίες του δημάρχου, μια ομάδα μασκοφόρων ακροδεξιών τραμπούκων έδεσαν ξημερώματα με σκοινιά το άγαλμα και το γκρέμισαν, απειλώντας παράλληλα όσους είδαν το περιστατικό με αντίποινα, σε περίπτωση που «θα μίλαγαν».

Η Μειονότητα της Θράκης βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Αφενός μεν, πολλά μέτρα που ασκούνταν σε βάρος της έχουν αρθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1990, χωρίς όμως να έχει γίνει ουσιαστική αυτοκριτική της ελληνικής Πολιτείας για τις απαράδεκτες, για σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, πολιτικές που είχαν ασκηθεί στο παρελθόν. Αφετέρου, υπάρχουν ακόμα απομεινάρια προκαταλήψεων, διακρίσεων και αρνητικών πρακτικών, που εμποδίζουν την πλήρη και ισότιμη ένταξη της Μειονότητας στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Τώρα που κόπασε ο καβγάς για την άδεια που πήρε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, όχι γιατί κάπου καταλήξαμε αλλά επειδή η βραχύβια προσοχή μας βρήκε άλλα να ασχοληθεί, θα άξιζε ίσως τον κόπο να ξαναδούμε το πρόβλημα, πιο ψύχραιμα αυτή τη φορά.

Εχω την εντύπωση ότι αμφότερες οι πλευρές κάποιο δίκιο το είχαν. Βάζοντας κατά μέρος αυτούς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από τον «φαρμακοχέρη» Κουφοντίνα και των οποίων η αντίδραση δεν κρίνεται, η επίκληση του νόμου από όσους δικαιολόγησαν την άδεια εξόδου είναι επιχείρημα ακαταμάχητο· το δε γεγονός ότι ο φονιάς της «17 Νοέμβρη» αρνείται να αποκηρύξει τις δολοφονικές πεποιθήσεις του δεν σημαίνει τίποτα, εφόσον η μεταμέλεια δεν αποτελεί κριτήριο για τη χορήγηση άδειας.

Στην Ελλάδα βρίσκεται το μόνο τμήμα ευρωπαϊκού εδάφους στο οποίο ισχύει ο νόμος της σαρίας. Οι ελάχιστες φωνές που έως σήμερα τον αμφισβήτησαν παρέμειναν περιθωριακές. Η έως σήμερα πολιτική για τη μειονότητα στη Θράκη αποδείχθηκε λανθασμένη διότι αφενός παραβιάζει προφανή δικαιώματα, αφετέρου φέρνει πιο κοντά τη μειονότητα στην επιρροή της Τουρκίας του Ερντογάν.

Το πρόσφατο νομοσχέδιο για τη «διόρθωση» της ταυτότητας φύλου έφερε στο προσκήνιο, για άλλη μια φορά, την «πολιτική τερατογένεση» της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μετά το «κοινοβουλευτικό μπλόκο» της αντιπολίτευσης για τα νομοσχέδια που χρησιμοποιεί á la carte η κυβέρνηση ψάχνοντας κάθε φορά για βολικούς συμμάχους στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ επιστράτευσε την κυνική τακτική της «έντιμης» συναλλαγής με τον ψεκασμένο ακροδεξιό εταίρο του. Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός από τότε που ο πρωθυπουργός κάλυψε πλήρως τον κ. Καμμένο για τις τηλεφωνικές συνομιλίες του με λαθρεμπόρους ποινικούς κρατούμενους