Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε μια νέα γενιά θεωριών συνωμοσίας. Τούτη τη φορά η Γερμανία θέλει να παρέμβει στην ελληνική εκπαίδευση και να παραχαράξει την Ιστορία που διδάσκονται οι ελληνόπαιδες αναφορικά με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή.

Οι θεωρίες συνωμοσίας ανήκουν στο φολκλόρ της πολιτικής κουλτούρας, κάτι από το άρωμά τους υπάρχει σε όλο το φάσμα της.

Στις ευρωεκλογές του 2019, τα οικολογικά κόμματα κατάφεραν να αυξήσουν την εκπροσώπησή τους στο Ευρωκοινοβούλιο κατά 40%, φτάνοντας συνολικά τις 69 έδρες. Τα πήγαν βέβαια σαφώς καλύτερα στη Βόρεια Ευρώπη από ό,τι στη Νότια και την Ανατολική, πολλοί όμως είδαν στα συνολικά αποτελέσματα της κάλπης την αρχή ενός πράσινου κύματος στην ήπειρο.

Ο ζωηρός μιντιακός μας κήπος τις τελευταίες ημέρες με απαξιωτική διάθεση αναφέρεται στο πώς έχει σκοντάψει η Γερμανία στο τρίτο κύμα της πανδημίας.

H εσωστρέφεια, στην πρόσληψη των διεθνών εξελίξεων που μας αφορούν – στην Ελλάδα του 2021 – συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά εκείνου που θεωρούμε ότι αποτελεί δημόσια συζήτηση. (Βέβαια, «συζήτηση» ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αποτελεί η εκφώνηση διασταυρούμενων αυτάρεσκα αυτοδικαιούμενων θέσεων, σε όλο και πιο έντονο ύφος.

Η προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία, η οποία ουσιαστικά θα αρχίσει στις 16 Ιανουαρίου με την εκλογή του νέου ηγέτη της Χριστιανοδημοκρατίας δείχνει ότι για πολλοστή φορά θα διαψεύσει τις προσδοκίες των εταίρων του Βερολίνου στην Ε.Ε. Στην ισχυρότερη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει άξια λόγου διακομματική και εσωκομματική συζήτηση για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η κοσμοϊστορική καμπή του έτους 1989-1990 έχει σημαδέψει τη γερμανική ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων, ενώ ταυτόχρονα υπαγόρευσε στο ορθολογικό πλαίσιο τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τριάντα χρόνια μετά την κοσμοϊστορική καμπή του 1989/90 τα μοιραία εκείνα γεγονότα θα μπορούσαν ενδεχομένως να συντελέσουν σε μια νέα ιστορική τομή.

Αν σήμερα, δεδομένης της νέας ευρωπαϊκής δυναμικής, θέλουμε να προβούμε σε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη γερμανική με την ευρωπαϊκή πορεία, πρέπει κατ’ αρχάς να ανατρέξουμε στις καθυστερημένες επιπτώσεις της γερμανικής επανένωσης στην ευρωπαϊκή πολιτική. Παρά το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του γερμανικού μάρκου, ως το τίμημα για την επανένωση του γερμανικού εθνικού κράτους, ήταν ένα σημαντικό βήμα ενσωμάτωσης με πολλές προεκτάσεις, η περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής συνεργασίας δεν προωθήθηκε αμέσως.

Η Γερμανία αναλαμβάνει την 1/7/2020 την εξάμηνη προεδρία της Ε.Ε. σε μια στιγμή ταυτόχρονων πολλαπλών προκλήσεων:

● Την εξεύρεση συμβιβασμού ει δυνατόν εντός του Ιουλίου για τη συγκρότηση του Ταμείου ανάκαμψης

● Τη συνδρομή του Βερολίνου στην αναζήτηση πολιτικής λύσης στη Λιβύη

● Τις διαπραγματεύσεις με το Λονδίνο για το Brexit

● Τη διαχείριση της επιθετικής ρητορικής Τραμπ που αποδυναμώνει τη Διατλαντική Σχέση

● Την παρουσία της Ε.Ε. στη αναζήτηση λύσης στο Κόσοβο στη σκιά της επαναδραστηριοποίη

Τελικά είχαν δίκιο οι αισιόδοξοι. Εκείνοι που υποστήριζαν δηλαδή ότι η πρόκληση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου θα λειτουργούσε προωθητικά, και όχι ανασταλτικά, για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, καθώς θα ανάγκαζε τη γερμανίδα καγκελάριο να συμφωνήσει επιτέλους με μια μορφή αμοιβαιοποίησης του χρέους ώστε να καταπολεμηθούν οι ανισότητες στους κόλπους της ευρωζώνης. Σε αντίθετη περίπτωση, και με την αγορά ομολόγων υπό αμφισβήτηση, θα παρακολουθούσαμε απλώς σήμερα την αρχή του τέλους του ευρώ.