Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας εντρύφησε στον Μακιαβέλλι, τον οποίο πέρυσι τέτοια εποχή αποστρεφόταν - όχι όμως και απολύτως, θα χρειαστεί και μερικά ακόμα, δωρεάν, μαθήματα. Ένα απ’ αυτά, παρακάτω.

Πολλοί υποστηρίζουν πως, πέρα απ’ όλες τις άλλες ανεπάρκειες, ο Αλέξης Τσίπρας έχει παιδεία που δεν του επιτρέπει να παρακολουθήσει την πολιτική σκέψη η οποία ξεφεύγει από τα στενά όρια της κουλτούρας των «δεκαπενταμελών». Χαιρεκακία. Τουλάχιστον σε μια περιοχή της ανθρώπινης σκέψης που αφορά την πολιτική θεωρία του Μακιαβέλλι, ο έλληνας πρωθυπουργός έχει κάνει θεαματικές προόδους.

Το πρόβλημα που έχει προστεθεί στα τόσα άλλα που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι αυτό με την πρόεδρο της Βουλής, μια ακόμη ατυχής επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Πρόβλημα που ενώ όλοι το αναγνωρίζουν, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κανείς δεν τολμά να πάρει τις πρωτοβουλίες εκείνες, ώστε να αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία της Βουλής και της Δημοκρατίας.

Στην πολιτική η ηθική δεν είναι προαπαιτούμενο, είναι όμως κριτήριο για την αξιολόγηση της συμπεριφοράς στο δημόσιο βίο. Ωστόσο ποια ηθική υπάρχει στην περίπτωση της παρακίνησης ενός αναγνωρισμένου δημοσίου προσώπου, να βγει μπροστά ως ενδεχόμενος επικεφαλής νέου πολιτικού κόμματος, αλλά στη συνέχεια όσοι τον παρακίνησαν αποφαίνονται ότι δεν είναι κατάλληλος και τον αφήνουν εκτεθειμένο;

Είναι αλήθεια ότι όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας των κομματικών θεσμών στην Ελλάδα, οι παραδοξότητες έχουν γίνει κανόνας: η ΝΔ, επί παραδείγματι, διοργάνωσε το πρώτο της συνέδριο πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή της

Tο έργο που βλέπουμε ανακυκλώνει τον εαυτό του στο τέλμα και στη θλίψη. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη, μετά την εκτίναξη του συναισθήματος του φόβου, μη αντέχοντας πλέον την αγωνία για το αύριο, έχει περιέλθει σε φάση παθητικότητας.

Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας μια δραματική στιγμή έχοντας, όμως, σπάνια πολιτικά πλεονεκτήματα.

Έχει τεράστια λαϊκή υποστήριξη που του δίνει τη δύναμη να ορίσει ακόμη και το κόμμα του και όχι να ορισθεί από αυτό.

• Όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου είναι εμφανώς έτοιμα να υποστηρίξουν ένα σχέδιο από κοινού.

• Οι εταίροι έχουν κάθε λόγο να προβούν σε συμβιβασμούς από τη μεριά τους όταν απέναντι τους έχουν ομοψυχία που εγγυάται μακρόχρονη πολιτική σταθερότητα.

Πολλές φορές είναι εντυπωσιακή η χρησιμότητα της Μαρξιστικής σκέψης στην ανάλυση καταστάσεων και την εξαγωγή συμπερασμάτων, όταν μεταφέρεται και εναρμονίζεται στα δεδομένα της σημερινής εποχής. Η θεωρία των σταδίων ίσως αποτελεί ένα τέτοιο εργαλείο. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι στις οικονομικά αδύναμες χώρες η πλήρης εφαρμογή του καπιταλισμού είναι αναγκαίο στάδιο πριν το ξεκίνημα της προσπάθειας για εγκαθίδρυση σοσιαλισμού. Με τα σημερινά δεδομένα είναι προφανές ότι δε μιλάμε για τον ίδιο με τότε σοσιαλισμό, θα μπορούσαμε όμως να τον αντιστοιχίσουμε με δημοκρατικό σοσιαλισμό ή αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

«Υπερασπιζόμαστε τον κριτικό λόγο»

Δεκάδες πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, επιστήμονες με κείμενο που υπογράφουν υπερασπίζονται το δικαίωμα στην κριτική και την ελευθερία του λόγου, με αφορμή την αγωγή που έχει υποβάλει ο νυν υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς κατά της Athens Review of Books .

Τις εποχές που κυβερνούσουν μόνο οι ιδέες του κ. Καμμένου και όχι και ο ίδιος, στα μοναστήρια δάκρυζαν οι εικόνες της Παναγίας, σήμερα στο κοινοβούλιο δακρύζει ο Πρωθυπουργός, όταν δηλώνει ότι «είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού». Αυτή την μετατόπιση των δακρύων θα την έλεγα και πρόοδο. Ε, όπως και νάναι άλλο να δακρύζουν οι δεισιδαιμονίες και άλλο να δακρύζει ο ζωντανός με σάρκα, οστά και πνεύμα Πρωθυπουργός.
Μετά όμως συνέχισε λέγοντας «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας». Η μεγάλη πλειοψηφία, το 80% αριστερών και δεξιών, ρίγησε στο άκουσμα αυτής της φράσης.

Στην χώρα μας πολύ συχνά η αποτυχία εορτάζεται ως επιτυχία. Φτάνει να φυσήξει λίγο εθνικό αεράκι και να μας πάρει τα μυαλά. Έτσι και με τις τελευταίες περιοδείες των σούπερ-σταρ της νέας κυβέρνησης. Το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμά τους ήταν ότι μας έκοψαν την φτηνή ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Το 1893 τα πράγματα στην Ελλάδα ήτανε σκούρα. Μετά από δεκαετίες συσσώρευσης υπέρογκων δανείων και σπατάλης, το κράτος βρισκόταν στα όρια της κατάρρευσης. Λεφτά στο ταμείο δεν υπήρχαν. Η μόνη ελπίδα ήταν ένα νέο, ιλιγγιώδες δάνειο από τους Άγγλους (με τοκογλυφικούς όρους) το οποίο ο βασιλιάς αρνήθηκε να υπογράψει. Έτσι, το Δεκέμβριο ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης εμφανίστηκε στη Βουλή (όχι στο Καστελόριζο), και ανακοίνωσε στο έθνος ότι, δυστυχώς, επτωχεύσαμεν.

Η ελληνική κοινωνία αλλά και τα πολιτικά κόμματα έχουν συνηθίσει να κινούνται με βάση το συναίσθημα και όχι την λογική. Εξάλλου και η προεκλογική εκστρατεία σχεδόν όλων των κομμάτων απευθύνονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στα συναισθήματα: φόβος, οργή, ελπίδα, εμπιστοσύνη. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι πολίτες ενθουσιάστηκαν και ένοιωσαν υπερήφανοι από την στάση του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη προς τον Ντάισελμπλουμ, αλλά δεν πολυκατάλαβαν την «εθιμοτυπική» συνάντηση του υπουργού με τον Τόμσεν, στο Παρίσι ή τα εγκωμιαστικά σχόλια του για τον Σόιμπλε!