Ευθύς έπειτα από κάθε Ευρωπαϊκό Συµβούλιο νοµίζουµε ότι «έχει οριστικά διασωθεί το ευρώ» για να βρεθούµε ύστερα από λίγο όµως µπροστά στο ίδιο ερώτηµα: «πώς θα διασωθεί το ευρώ;». Γιατί; Απλούστατα γιατί παρά τα σηµαντικά µέτρα που έχουν υιοθετηθεί για την οικoνοµική διακυβέρνηση, η οριστική, ριζική απάντηση στο υπαρξιακό ερώτηµα του ευρώ δεν έχει δοθεί. Και η απάντηση αυτή λέγεται πολιτική ένωση.

Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα - είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρόλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπόψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας).

Η αναβολή λήψης απόφασης για το συνολικό «ευρω-πακέτο» από τη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου σε κάποια Σύνοδο του Ιουνίου συνιστά πολλαπλά αρνητική εξέλιξη. Κυρίως για την Ευρώπη, αλλά και για κάποιες μεμονωμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας.

Το Γραφείο Τύπου της ΔΗΜΑΡ σχετικά με τη δραστηριότητα της MORGAN STANLEY στην διαδικασία της πρότασης απορρόφησης της ΑΛΦΑ από την ΕΘΝΙΚΗ έκανε το παρακάτω σχόλιο:

Η ΔΗΜΑΡ με την ερώτηση του Προέδρου της Φώτη Κουβέλη στις 24/2/2011 έθεσε πρώτη το ζήτημα εκμετάλλευσης εσωτερικής πληροφόρησης κατά τη διαδικασία πρότασης απορρόφησης της ΑΛΦΑ από την ΕΘΝΙΚΗ.

Στην ερώτηση, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ανεδεικνύετο η διεθνής έκτασης του ζητήματος με τη ρητή αναφορά στη διαπραγμάτευση της μετοχής, αλλά και των παραγώγων της ΕΘΝΙΚΗ και στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Η ερώτηση προκάλεσε έρευνα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (της οποίας τα αποτελέσματα δεν έχουν γίνει γνωστά – αν έγινε, βέβαια) και την παρέμβαση του Εισαγγελέα.

Λιγότερο από ένα μήνα μετά, η πρωτοβουλία της ΔΗΜΑΡ δικαιώνεται. Η ΑΛΦΑ, στόχος της απορρόφησης, καταθέτει στοιχεία για ύποπτη συμπεριφορά της MORGAN STANLEY, συμβούλου της ΕΘΝΙΚΗ, η οποία – ή πελάτες της οποίας – έχτιζαν θέση στην ΑΛΦΑ. Σήμερα, το ζήτημα αναδεικνύεται πια σε μέγιστης σημασίας. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι κάποιοι πιθανώς κερδοσκόπησαν, αλλά η εικόνα που προβάλλει η χώρα μας, τόσο η Κεφαλαιαγορά όσο και οι διοικήσεις των μεγάλων εταιρειών υπό την εποπτεία του Δημοσίου, στις διεθνείς αγορές και τους επενδυτές.

Είχα βρεθεί στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα µετά το 9/11. Η πόλη ακόµα θρηνούσε τους 3.000 νεκρούς της. Συνεργεία οξυγονοκολλούσαν τα φρεάτια των δρόµων, φοβόντουσαν νέα βοµβιστική επίθεση. Η σκόνη υπήρχε ακόµα στην ατµόσφαιρα, στο κέντρο της πόλης µια τεράστια πληγή, συντρίµµια φωτισµένα µέρα νύχτα.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δει κανείς την κατ’ αρχήν συµφωνία στην οποία κατέληξαν οι ηγέτες της ευρωζώνης τα ξηµερώµατα του περασµένου Σαββάτου: Οπου, σε ό,τι αφορά εµάς ιδίως, παρατείνεται ο χρόνος αποπληρωµής του δανείου στήριξής µας στα 7½ χρόνια, µειώνεται κατά µία µονάδα το σχετικό επιτόκιο, και προπάντων, αν δεν επιτυγχάνεται αναχρηµατοδότηση από τις αγορές, δίνεται δυνατότητα δανεισµού και πάλι από τον ευρωπαϊκό µηχανισµό, µέτρο σηµαντικό και για όσες άλλες χώρες δυσκολεύονται να δανειστούν µε ανεκτούς όρους.

...Ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, έχει µια έµφυτη τάση να προσπαθεί να εφαρµόσει λύσεις σε προβλήµατα της ζωής και των σχέσεων, µε τις οποίες κάποτε στο παρελθόν έλυσε άλλα προβλήµατα. Και µε άγνωστους ακόµη για την επιστήµη µηχανισµούς, µένει αµετακίνητος στην αρχική µέθοδο λύσης. Οµως τα προβλήµατα διαφέρουν κάθε φορά και οι λύσεις που δίνουµε µπορεί να αποβούν µοιραίες. Αυτό συµβαίνει γιατί εγκλωβιζόµαστε σε ένα πλαίσιο, που µόνοι µας σχηµατίσαµε µε βάση την αρχική εµπειρία (το πρόβληµα των εννέα σηµείων).

Μετά δύο εβδομάδες, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 24-25 Μαρτίου, παρέπεμψαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης τη λήψη αποφάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους. Αγνοώντας την επιδείνωση των τελευταίων ημερών στις αγορές, την εντεινόμενη απειλή κατά της Πορτογαλίας ιδίως, προχθές περιορίστηκαν στις βασικές γραμμές ενός «Συμφώνου για το ευρώ», για έναν πιο στενό συντονισμό των οικονομικών πολιτικών μεταξύ των χωρών μελών.

 

Η ταυτότητα της αριστερής απάντησης στη κρίση είναι ο αγώνας για την αύξηση - επιπλέον - του δημόσιου δανεισμού ή μήπως αριστερή ταυτότητα είναι κυρίως η ανακατανομή του κόστους της κρίσης και η διεκδίκηση μεγαλύτερου μεριδίου αμοιβής για την εργασία, εθνικά και διεθνώς;

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι πραγματικό και προφανώς σημαντικό. Η επιλογή, η απάντηση προσδιορίζει την τρέχουσα πολιτική δράση, τη στάση απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές και τη στρατηγική στόχευση.

Τελικά καταφέραμε και πήραμε περισσότερα από όσα περιμέναμε. Η συμφωνία και κυρίως η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό αποτελεί ασπίδα κατά των κερδοσκόπων και διασφάλιση απέναντι στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας.

Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και η μείωση του επιτοκίου, παρά το ότι αναμένονταν να είναι μεγαλύτερης διάρκειας και μεγαλύτερου εύρους αντιστοίχως, αποτελεί θετική εξέλιξη. Αρνητική όμως εξέλιξη συνιστά η εξακολούθηση της απόρριψης έκδοσης του ευρωομολόγου.
Το μείζον όμως ζήτημα παραμένει στο περιεχόμενο του «Συμφώνου για το Ευρώ».
Η οικονομική διακυβέρνηση όπως προωθείται με τη συμπίεση των μισθών, με τη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την απομείωση του κοινωνικού κράτους δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Το 2010 ήταν η χρονιά που ξέσπασε η Κρίση στην ευρωζώνη. Κάθε μήνα και μια απόφαση της ΕΕ. Η μια μηνιαία συνέντευξη τύπου διαδεχόταν την άλλη με βαρύγδουπες εξαγγελίες που αρχικά ηρεμούσαν τις αγορές. Όμως μερικές μέρες αργότερα, όλοι συνειδητοποιούσαν ότι τα μέτρα και οι εξαγγελίες ήταν κατώτερες των περιστάσεων.