Αν τα σχόλια και τα άρθρα ήταν ψήφοι το ΚΙΝΑΛ θα ήταν τώρα αυτοδύναμη κυβέρνηση! Τόση συζήτηση για ένα κόμμα μικρομεσαίου μεγέθους είναι εντυπωσιακή και ενδεικτική. Πράγματι, παρά τις διαφορές, υπήρξαν κάποιοι κοινοί τόποι στη συζήτηση που συνοψίζονται σε τέσσερα σημεία. Πρώτον, το παρελθόν του κόμματος ΠΑΣΟΚ, με τη μακρόχρονη ηγεμονία και την απότομη κατάρρευση, εξηγεί το ευρύτερο ενδιαφέρον.

Η κ. Λαγκάρντ είπε ότι δεν θα επιτρέψει παιγνίδια με τα ελληνικά ομόλογα και ανακοίνωσε μέτρα που μας διασφαλίζουν χαμηλό κόστος δανεισμού και μετά τον Μάρτιο 2002, όταν θα λήξει το έκτακτο πρόγραμμα (ΡΕΡΡ) που κατ’ εξαίρεση είχε συμπεριλάβει την Ελλάδα. 

Σε μια από τις κωμωδίες των αδελφών Μαρξ, η αεροσυνοδός ρωτάει τον Γκράουτσο «Καφέ ή τσάι;», για να πάρει την απάντηση: «Yes, please». Θυμίζει την αμηχανία της καθʼ ημάς Κεντροαριστεράς. Μετά την κατάρρευση του 2012, οι διαδοχικές απόπειρες ανασυγκρότησης μοιάζει να πάσχουν από την ίδια, όχι εξίσου κωμική, αμηχανία. Στα μεγάλα κόμματα, αυτό μπορεί να είναι συνταγή πολυσυλλεκτικότητας. Στα μικρότερα, είναι αδυναμία να επινοηθεί μια συνεκτική, και όχι απαραίτητα κλειστή, ταυτότητα.

Η μαζική συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία του ΚΙΝΑΛ, η νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και η εστίαση όλων των ΜΜΕ στα όσα εξελίχθηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες, δημιούργησαν την εντύπωση μιας θεαματικής ανόδου ενός κόμματος που θα καταστεί πλέον μια σημαντική πολιτική δύναμη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Η μισή χώρα κατέχει -2% του πλούτου. Δεν είναι παραδοξολογία. Είναι το κεντρικό συμπέρασμα σε ό,τι αφορά τη χώρα μας της παγκόσμιας έρευνας του World Inequality Lab: ο μισός πληθυσμός έχει κατά μέσο όρο περισσότερο χρέος από ό,τι πλούτο/περιουσία. Δηλαδή χρωστάει περισσότερα από όσα κατέχει! Στον αντίποδα, το ανώτατο 10% κατέχει κάτι περισσότερο από το 50% του εθνικού πλούτου. Οι δείκτες αποτυπώνουν την όξυνση της κοινωνικής ανισότητας μέσα στη μετασχηματιστική εμπειρία της οικονομικής κρίσης και της σύγχρονης πανδημίας. Υποδεικνύουν όμως και κάτι άλλο: το κοινωνικό ζήτημα είναι ο κρίσιμος καταλύτης (και) της εποχής μας.

Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης έγκειται στην απαγόρευση κάθε αναμείξεως άλλων κρατικών οργάνων και κάθε αθέμιτη παρέμβαση τρίτων στην άσκηση του έργου της, που αποτελεί το «σοβαρότερο και σπουδαιότερο από όσα εκτελούνται στην πολιτεία».1 Διότι στα δικαστήρια ανατίθεται η τήρηση της νομιμότητας και η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.

Ο διάλογος για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία διεξάγεται σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας και η αδυναμία ανάσχεσης της ακρίβειας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με τη συστηματική επίθεση στους εργαζόμενους, τη φτωχοποίηση των μικρομεσαίων, την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών και τη στοχοποίηση της νεολαίας δημιουργούν συνθήκες συσσωρευμένης απογοήτευσης και οργής σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Την Κυριακή που μας πέρασε έληξαν οι διαδικασίες άμεσης εκλογής από τη βάση του Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής –ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, επιβεβαιώθηκε, μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά, ότι θα ήταν, με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους διεκδικητές, ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τα επόμενα χρόνια.

Στις 15 Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τους βασικούς άξονες της πρότασής του για την αναθεώρηση του ευρωπαϊκού πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης μιλώντας στη Διάσκεψη των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Την περασμένη εβδομάδα η ολοκληρωμένη πρόταση κατατέθηκε στη σχετική πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Τα «βέλη» του προς την κυβέρνηση εξαπέλυσε ο Αλέξης Χαρίτσης κάνοντας λόγο για «μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού» και χαρακτηρίζοντας τον νέο προϋπολογισμό «κείμενο εκτός χρόνου και εκτός τόπου».

Οι τρέχουσες εξελίξεις που ακολούθησαν την συμμετοχή των 270.000 πολιτών, μελών και φίλων, στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, δεν μπορεί παρά να σημάνουν συναγερμό για όσους ενδιαφέρονται για το μέλλον του αριστερού και προοδευτικού χώρου.

Η αγωνία των διασωληνωμένων ασθενών εκτός ΜΕΘ είναι η επιτομή της εγκληματικής κυβερνητικής ανεπάρκειας. Η κυβέρνηση «μαγειρεύει» συστηματικά τα στοιχεία της πανδημίας και των διαθέσιμων κλινών ΜΕΘ για να εξωραΐσει την υγειονομική τραγωδία.

Είναι δυστύχημα για την κοινωνία και τη χώρα που αυτή την πολυεπίπεδη κρίση τη διαχειρίζεται μια νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνηση που δεν πιστεύει στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και στο ισχυρό κοινωνικό κράτος