Η μαζική συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία του ΚΙΝΑΛ, η νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και η εστίαση όλων των ΜΜΕ στα όσα εξελίχθηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες, δημιούργησαν την εντύπωση μιας θεαματικής ανόδου ενός κόμματος που θα καταστεί πλέον μια σημαντική πολιτική δύναμη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Η μισή χώρα κατέχει -2% του πλούτου. Δεν είναι παραδοξολογία. Είναι το κεντρικό συμπέρασμα σε ό,τι αφορά τη χώρα μας της παγκόσμιας έρευνας του World Inequality Lab: ο μισός πληθυσμός έχει κατά μέσο όρο περισσότερο χρέος από ό,τι πλούτο/περιουσία. Δηλαδή χρωστάει περισσότερα από όσα κατέχει! Στον αντίποδα, το ανώτατο 10% κατέχει κάτι περισσότερο από το 50% του εθνικού πλούτου. Οι δείκτες αποτυπώνουν την όξυνση της κοινωνικής ανισότητας μέσα στη μετασχηματιστική εμπειρία της οικονομικής κρίσης και της σύγχρονης πανδημίας. Υποδεικνύουν όμως και κάτι άλλο: το κοινωνικό ζήτημα είναι ο κρίσιμος καταλύτης (και) της εποχής μας.

Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης έγκειται στην απαγόρευση κάθε αναμείξεως άλλων κρατικών οργάνων και κάθε αθέμιτη παρέμβαση τρίτων στην άσκηση του έργου της, που αποτελεί το «σοβαρότερο και σπουδαιότερο από όσα εκτελούνται στην πολιτεία».1 Διότι στα δικαστήρια ανατίθεται η τήρηση της νομιμότητας και η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.

Ο διάλογος για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία διεξάγεται σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας και η αδυναμία ανάσχεσης της ακρίβειας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με τη συστηματική επίθεση στους εργαζόμενους, τη φτωχοποίηση των μικρομεσαίων, την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών και τη στοχοποίηση της νεολαίας δημιουργούν συνθήκες συσσωρευμένης απογοήτευσης και οργής σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Την Κυριακή που μας πέρασε έληξαν οι διαδικασίες άμεσης εκλογής από τη βάση του Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής –ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, επιβεβαιώθηκε, μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά, ότι θα ήταν, με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους διεκδικητές, ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τα επόμενα χρόνια.

Στις 15 Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τους βασικούς άξονες της πρότασής του για την αναθεώρηση του ευρωπαϊκού πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης μιλώντας στη Διάσκεψη των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Την περασμένη εβδομάδα η ολοκληρωμένη πρόταση κατατέθηκε στη σχετική πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Τα «βέλη» του προς την κυβέρνηση εξαπέλυσε ο Αλέξης Χαρίτσης κάνοντας λόγο για «μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού» και χαρακτηρίζοντας τον νέο προϋπολογισμό «κείμενο εκτός χρόνου και εκτός τόπου».

Οι τρέχουσες εξελίξεις που ακολούθησαν την συμμετοχή των 270.000 πολιτών, μελών και φίλων, στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, δεν μπορεί παρά να σημάνουν συναγερμό για όσους ενδιαφέρονται για το μέλλον του αριστερού και προοδευτικού χώρου.

Η αγωνία των διασωληνωμένων ασθενών εκτός ΜΕΘ είναι η επιτομή της εγκληματικής κυβερνητικής ανεπάρκειας. Η κυβέρνηση «μαγειρεύει» συστηματικά τα στοιχεία της πανδημίας και των διαθέσιμων κλινών ΜΕΘ για να εξωραΐσει την υγειονομική τραγωδία.

Είναι δυστύχημα για την κοινωνία και τη χώρα που αυτή την πολυεπίπεδη κρίση τη διαχειρίζεται μια νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνηση που δεν πιστεύει στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και στο ισχυρό κοινωνικό κράτος

«Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι είναι τόσο ακατάληπτος ο τρόπος, με τον οποίο έχει κινηθεί δυο χρόνια τώρα αυτή η κυβέρνηση, που είναι αδύνατον για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να κάνει ασφαλή εκτίμηση για τις επόμενες κινήσεις της»

«Αυτό που προέχει τώρα δεν είναι το κομματικό συμφέρον. Είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας και ο περιορισμός των συνεπειών στο ελάχιστο. Αυτό που προέχει είναι να σώσουμε ανθρώπινες ζωές»

Όταν ρίχνεις στην οικονομία σχεδόν 43 δισ. ευρώ, με προγράμματα κρατικής στήριξης που αντιστοιχούν στο 25% του ΑΕΠ, και το ΑΕΠ αναπληρώνει τις απώλειές του κατά 13,4%, ε, δεν είναι σοβαρός λόγος για να ενθουσιάζεσαι -νομίζω. Είναι θετικό ότι η οικονομία επανέρχεται σχεδόν εκεί που ήταν το 2019, αλλ’ αυτό συμβαίνει λόγω των 43 δισ., της αύξησης ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης και της κατασκευής νέων κατοικιών, και με παράλληλη εκτίναξη του εξωτερικού ισοζυγίου: