Συστήματα σε κρίση, καθεστώτα σε πανικό. Αυτό φαίνεται ότι ζούμε το τελευταίο διάστημα. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει ξεφύγει. Ηλπιζαν στο μέγαρο Μαξίμου ότι με την Εξεταστική Επιτροπή τα πράγματα θα κυλούσαν ήρεμα. Το επιτελικό κράτος θα συγκαλύψει τις βρομιές των ανθρώπων του, η αντιπολίτευση θα φωνάζει αλλά ποιος θα την ακούει, οι επικίνδυνοι μάρτυρες θα βγάλουν τον σκασμό, θα κυριαρχήσει η εντύπωση ότι το πρόβλημα είναι διαχρονικό, άρα έχουν ευθύνες όσα κόμματα κυβέρνησαν τον τόπο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι ύποπτοι της δεξιάς ομάδας θα πέσουν στα μαλακά και η διαδικασία θα ολοκληρωθεί με τον συνήθη τρόπο (κάθε κόμμα και ένα πόρισμα) και η πλειοψηφία θα κάνει το δικό της πόρισμα απόφαση της Βουλής. Η εξέλιξη όμως ήταν διαφορετική. Ο κόσμος που παρακολουθεί τη συνεδρίαση από το κανάλι της Βουλής έχει καταλήξει σε άλλα συμπεράσματα. Αποτυπώνεται σε όλες τις μετρήσεις.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες, αιφνιδιάστηκαν από τις δημοσκοπήσεις του προηγούμενου δεκαημέρου που όλες, ανεξαιρέτως, καταγράφουν ευρεία στήριξη των αγροτικών κινητοποιήσεων από την κοινωνία και μάλιστα σε υψηλά ποσοστά ακόμα κι από αυτούς που δηλώνουν ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα, οι ερωτηθέντες δηλώνουν και μικρή ενόχληση από την ταλαιπωρία που προκαλούν τα μπλόκα στις εθνικές οδούς.

Το ξέραμε βέβαια, αλλά το επιβεβαίωσε προχθές και η ομιλία του Πρωθυπουργού στην επί του προϋπολογισμού συζήτηση: έχουμε μπει πια στην τελευταία φάση του εκλογικού κύκλου. Την άτυπα, παρατεταμένα αλλά ακαταμάχητα προεκλογική. Οπου το κόμμα που κυβερνά μοιράζει δώρα και υποσχέσεις, τα κόμματα που αντιπολιτεύονται τοκίζουν το όποιο πολιτικό τους κεφάλαιο και οι υπόλοιποι παίζουμε, κάπως ανόρεχτα, το παιχνίδι των προγνωστικών. Το οποίο αυτή τη φορά είναι πολύ μεγαλύτερου απ’ ό,τι συνήθως βαθμού δυσκολίας.

Οι δύο ηγέτες κλήθηκαν ξανά ενώπιον του ΟΗΕ να τοποθετηθούν σε πολύ πιο σύνθετη και προωθημένη συζήτηση: υιοθετούν ή όχι το πλαίσιο Γκουτέρες και τα έξι σημεία του ως το πλαίσιο για καταληκτική διαπραγμάτευση; Η Ολγκίν τούς ζητά δηλαδή να δεσμευτούν σε αυτό που ρητορικά τουλάχιστον οι Χριστοδουλίδης και Ερχιουρμάν συμφωνούν: να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά και να καταλήξουν σε στρατηγική συμφωνία.

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στην θέση του προέδρου του Eurogroup. Είναι μία προσωπική αναγνώριση του υπουργού Οικονομικών που του δίνει πόντους στο εσωτερικό πολιτικό χρηματιστήριο καθώς και στην κούρσα της διαδοχής που έχει ξεκινήσει στη ΝΔ.

Για το εάν σημαίνει κάτι και για την ελληνική οικονομία είναι αμφίβολο. Οι αγρότες δεν αποσυρθούν από τα μπλόκα λόγω της εκλογής του Κυριάκου Πιερρακάκη. Ούτε από την Δευτέρα οι καταναλωτές θα κατακλύσουν τα σούπερ μάρκετ ή τα καταστήματα εστίασης ή και τα μαγαζιά ένδυσης που καταγράφουν μειωμένους τζίρους. Το πιθανότερο είναι ότι οι αγρότες θα παραμείνουν στα μπλόκα, μέχρι που κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα γυρίσουν στα χωράφια τους με τα προβλήματα επιβίωσης να παραμένουν και να κυοφορούν την επόμενη έκρηξη.

Αναζητώντας τις ρίζες του κακού που οδηγούν – απ΄ όσα βλέπουμε μέχρι σήμερα – τον συντηρητικό αγροτικό κόσμο στα άκρα με τους αποκλεισμούς δρόμων, τελωνείων, αεροδρομίων ακόμη και λιμανιών, γεγονότα πρωτόγνωρα για τη γενιά της Μεταπολίτευσης, ανακαλύπτει κανείς διαφορετικές αναγνώσεις του ίδιου προβλήματος.

Την «επιφανειακή», ότι για όλα φταίει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η μαζική κλοπή των επιδοτήσεων από κυκλώματα και επιτήδειους που είχαν την πλάτη κυβερνητικών στελεχών για να πλουτίζουν (χωρίς να παράγουν) σε βάρος των έντιμων αγροτών με τους οποίους μοιράστηκαν τον κοινό κουμπαρά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ).

Ξημερώματα Παρασκευής, αγουροξυπνημένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί βρήκαν στα εισερχόμενα της αλληλογραφίας τους ένα δυσοίωνο μήνυμα. Αργά το βράδυ της Πέμπτης, στην Ουάσιγκτον, είχε δημοσιευτεί το κείμενο της νέας Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, που φέρει την υπογραφή του Προέδρου Τραμπ. Η ανάγνωσή του θα πρέπει να ήταν, για τους Ευρωπαίους αναγνώστες του, ένα σοκ. Παραλυτικό ή εγερτήριο, μένει να αποδειχθεί.

Όταν ξεκινούσε η δεύτερη θητεία Τραμπ, στην Ευρώπη επικρατούσε μια εντελώς, όπως αποδείχθηκε, λανθασμένη αντίληψη για τα επερχόμενα. Πίστευαν, οι περισσότεροι, ότι το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική», ήταν ο τίτλος μιας πολιτικής αμερικανικού νέο-απομονωτισμού.

Η κατάθεση του Πολυετούς Δημοσιονομικού Προγραμματισμού (ΠΔΠ) 2026-2029 μας δίνει την αφορμή να αξιολογήσουμε την πορεία της ελληνικής οικονομίας από το 2019 – μετά την έξοδο από τα μνημόνια – αλλά και τις προοπτικές ως το 2029.

Στην περίοδο 2019-2024 η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με δύο μεγάλες κοινές στην ΕΕ κρίσεις, την υγειονομική και την ενεργειακή. Αξιοποιώντας την αναστολή των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ η κυβέρνηση της ΝΔ διοχέτευσε μεταξύ 2020-2022 περισσότερα από 60 δισ. στην οικονομία για να στηρίξει επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

"Εισαγγελέας εισέβαλε στο Ιδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης".

Είναι απίστευτο!!! Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε σκάνδαλα, παραβιάσεις του Συντάγματος, ποδηγετήσεις της δικαστικής εξουσίας, περιθωριοποιήσεις Ανεξάρτητων Αρχών, παραβιάσεις των νόμων, ακόμη και εκείνων που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε (βλέπε ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.ά.) και αθωώσεις κυβερνητικών στελεχών, ό,τι εγκλήματα και να έχουν διαπράξει (παρακολουθήσεις, Νovartis, Siemens, αδιευκρίνιστα, ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη, στελέχη τραπεζών, ταχυδρομείου κ.ά.).

Δεν θυμάμαι στη Μεταπολίτευση να συνέβη κάτι ανάλογο, ούτε καν κατά την πρωθυπουργία του πατρός Μητσοτάκη.

Οι πολίτες με μεγάλη πλειοψηφία δηλώνουν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα κόμματα, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τάση αυτή υπάρχει εδώ και καιρό, ωστόσο έχει μεγάλη ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Επίσης μεγάλα ποσοστά συγκεντρώνουν η οργή, ο φόβος, η απελπισία, η απογοήτευση. Ο «Κανένας» φιγουράρει στην πρώτη θέση του καταλόγου για την καταλληλότητα στην πρωθυπουργία και το «Κόμμα της αποχής» δεν χάνει την αυτοδυναμία με κανένα τρόπο. Είναι ανησυχητικό φαινόμενο; Χωρίς καμία αμφιβολία. Απαιτούνται απαντήσεις; Σίγουρα, αλλά ποιες μπορεί να είναι αυτές; Μόνον η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να μην ανησυχεί. Με το δίκιο της. Δεν έχει λόγους.

Προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η Γερμανία την επόμενη μέρα του τερματισμού του πόλεμου στην Ουκρανία; Το ερώτημα δικαιολογείται, καθώς το τέλος των επιχειρήσεων θα καταστήσει δύσκολη –αν όχι αδύνατη– την περιφρούρηση της αξιοπιστίας της κινδυνολογίας περί επόμενης εισβολής της Ρωσίας σε κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης.

Εξυπακούεται ότι το Βερολίνο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να νομιμοποιήσει την παράταση της στάσης αυτής με το όπλο παρά πόδα απέναντι στη Μόσχα, καθώς αυτό που πραγματικά απασχολεί τη χώρα είναι ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη.

Για τη Γαλλία η απειλή από την Ανατολή είναι ευκαιρία να διασφαλίσει την πρωτοκαθεδρία στην ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία ντε φάκτο, όπως ακριβώς το πέτυχε η Γερμανία στο Eurogroup. Πυρηνική δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Γαλλία εκ των πραγμάτων θα είναι η ηγετική χώρα - μέλος σε ένα ντε φάκτο ή και ντε γιούρε πλαίσιο ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας.

Φαίνεται πως δεν ήταν μόνο η Εξεταστική για τα Τέμπη «γουρλίδικη», όπως ατυχώς είχε δηλώσει ο πρόεδρός της. Κάποιος καχύποπτος θα μπορούσε να μιλήσει ακόμη και για μοτίβο.

Τι θα συνέβαινε σε μια «κανονική» χώρα, αν μάρτυρας σε δίκη κατέθετε ότι του είχαν δοθεί από πριν οι ερωτήσεις (και κατευθύνσεις για τις απαντήσεις) που θα του γίνονταν από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής;