Στην Ελλάδα ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αποδίδει όλα τα δεινά του τόπου στις ακολουθούμενες «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές. Και όμως είμαστε η χώρα που έχει έρθει λιγότερο απ’ όλες τις άλλες ευρωπαϊκές αντιμέτωπη με τέτοιες πολιτικές. Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Κάτι πολύ ανησυχητικό συμβαίνει στην κοινωνία, αλλά τα «κεντροαριστερά επιτελεία» είναι απασχολημένα με παιχνιδάκια τύπου blame game ή επί το ελληνικότερο με το παιχνίδι του «μουντζούρη». Τα τελευταία ευρήματα της δημοσκόπησης της Κάπα Research («Το Βήμα», 11.9.2016) θα έπρεπε να είχαν ήδη ανησυχήσει αυτά τα επιτελεία. Αλλά πού...

Από πέρσι το καλοκαίρι που εκλέχθηκα πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ εργάζομαι συστηματικά και επίμονα για την ενότητα του προοδευτικού χώρου. Όχι στα λόγια, με έργα, όπως η δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Όλο αυτό τον χρόνο παλέψαμε τόσο για την εμβάθυνση του εγχειρήματος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης όσο και για την διεύρυνση. Στηρίξαμε και συμμετείχαμε ενεργά στην Επιτροπή Διαλόγου που συγκροτήθηκε από τις δυνάμεις του χώρου και παρουσίασε ένα κοινό προγραμματικό πόρισμα μετά από τρίμηνη δουλειά.

Ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε από την ΔΕΘ να κάνει ότι δεν έκανε ο ίδιος πριν δύο μόλις χρόνια ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης! Μας θύμισε την θητεία του και δήλωσε ότι θα επαναφέρει το σύστημα προαποφασισμένων ποσοστών αξιολόγησης (15% - 60% - 25%) αντί της αναγκαίας δίκαιης αξιολόγησης και κινητικότητας στο Δημόσιο. Η λύση όμως σήμερα θα έρθει από την κοινωνική συνοχή, την αρμονική συνύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και όχι την σύγκρουση που επιδιώκουν οι κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης, ο πρώτος εναντίον του ιδιωτικού και ο δεύτερος εναντίον του δημόσιου τομέα.

Η «φούσκα της Μεταπολίτευσης», το «διεφθαρμένο και καταστροφικό» ΠαΣοΚ και ο «ολετήρας και λαϊκιστής» Ανδρέας Παπανδρέου είναι τρεις «παραδοχές» που μετά το 2010 διαμόρφωσαν το πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον της χώρας. Η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη διαπερνά εγκάρσια αυτές τις «παραδοχές».

Σαράντα δύο χρόνια μετά τη Διακήρυξη, είναι καιρός για πιο ψύχραιμες και αντικειμενικές προσεγγίσεις. Η 3η Σεπτέμβρη συνοψιζόταν στο τρίπτυχο «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη». Το βαθύτερο νόημα της 3ης Σεπτέμβρη ήταν έκφραση της αγωνίας για εθνική, πολιτική και κοινωνική ενοποίηση.

Οπως είναι γνωστό, η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού για συνταγματική αναθεώρηση περιλαμβάνει ειδικό κεφάλαιο για την «ενίσχυση των θεσμών άμεσης δημοκρατίας».

Οι συγκεκριμένες προτάσεις έχουν αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η όλη προσέγγιση του θέματος είναι προδήλως προβληματική τόσο ως προς τη χρησιμοποιούμενη ορολογία, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα σε παρανοήσεις, όσο και ως προς την ουσία, η οποία αφήνει πολλά περιθώρια για πολιτικές και συνταγματικές στρεβλώσεις. Ειδικότερα:

Βρέθηκαν 700 Tριπολιτσιώτες, οι οποίοι (οι Τριπολιτσιώτες γενικώς) θεωρούνται -κατά τεκμήριο- ευφυείς άνθρωποι και υποδέχτηκαν ως σωτήρα τους τον Αρτέμη Σώρρα! Επτακόσιους νοματαίους δεν μαζεύει αυτή την στιγμή στην Τρίπολη ούτε ο Αλέξης ούτε ο Κυριάκος. Κυρίες και κύριοι, όπως πάει το πράγμα ετοιμαστείτε να υποδεχτείτε τον κ. Σώρρα στην Βουλή των Ελλήνων.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεξιώθηκε τους Ολυμπιονίκες και μεταξύ πολλών άλλων βαθυστόχαστων απόψεων υποστήριξε πως «είμαστε υπερήφανοι γιατί, χάρη σε σας, η Γαλανόλευκη έχει φτάσει στα πέρατα της Οικουμένης. Και μάλιστα με τον πιο εμβληματικό τρόπο: Τον συμβολισμό του τι σημαίνει Ελλάδα, τι σημαίνει Νέα Γενιά της Ελλάδας, τι σημαίνει πραγματικό Ολυμπιακό Πνεύμα, τι σημαίνει Ελληνικό Πνεύμα».

Και ενώ διαβάζοντας τον λόγο του Προέδρου βρισκόμουν σε πελάγη εθνικής ανάτασης και αυτοεπιβέβαιωσης, τι με τσίμπησε και κοίταξα τον πίνακα των μεταλλίων;

...Η πολιτική συζήτηση αυτής της περιόδου διεξάγεται σε έντονους τόνους. Αν και μπορούμε να πούμε ότι μέχρι το δημοψήφισμα η αντιπαράθεση αντανακλούσε δύο διαφορετικές στρατηγικές για την πορεία της χώρας, η γνωστή συνέχεια δε δικαιολογεί κατά την άποψή μου αυτή την ένταση, η οποία μάλλον εξυπηρετεί μικροκομματικά συμφέροντα παρά αντανακλά κάποια προγραμματική σύγκρουση μεταξύ εναλλακτικών προτάσεων. Η υπέρβαση όμως αυτού του σχήματος, δηλαδή η ανάπλαση του δημόσιου διάλογου, είναι βασική προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση.

Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ραγδαίες. Τυχαίνει δε, στην ευρύτερη γειτονιά μας αυτές να είναι πυκνότερες. Σχηματικά από την παγκόσμια οικονομική κρίση και εδώ, με κύρια σημεία τον πόλεμο στη Συρία, το προσφυγικό κύμα, την ισλαμική τρομοκρατία, το Brexit, την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προηγούμενη εβδομάδα με την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει. Πολιτική, γεωπολιτική, οικονομία, ισχύς, διπλωματία, διεθνείς σχέσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις και περιφερειακές συγκρούσεις είναι πλέον στο επίκεντρο.

Μεγάλο θόρυβο ξεσήκωσε προ ολίγων ημερών δήλωση του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ στο γαλλικό ραδιόφωνο, σύμφωνα με την οποία πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι οι επιλογές του λαού, όταν για παράδειγμα αυτός ψηφίζει ένα ναζιστικό κόμμα ή αποφασίζει την έξοδο της χώρας του από την Ευρωπαϊκή Ένωση (περίπτωση Brexit), είναι υπεράνω κριτικής.

Η κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας αδιέξοδο στην οικονομία λόγω της πολιτικής της, θέλησε να αλλάξει την συζήτηση από τα κρίσιμα προβλήματα, με τον εκλογικό νόμο, η αλλαγή του οποίου βέβαια είναι απαραίτητη. Ζητήσαμε από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει άμεσα αλλαγές στο εκλογικό σύστημα. Για 17 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έπραξε. Σήμερα, αφού συνειδητοποίησε ότι τα εκλογικά ποσοστά του καταβαραθρώνονται οριστικά και δεν υπάρχουν περιθώρια νέας εκλογικής νίκης, φέρνει στο προσκήνιο την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Είναι φανερό ότι ο κ. Τσίπρας κινείται και αποφασίζει αποκλειστικά στην βάση μόνο των εκάστοτε μικροκομματικών του σκοπιμοτήτων.

...Ο Μαρινόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την διαχρονική σαπίλα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς βεβαίως, να φταίει μόνο η ίδια η εταιρεία για την έκβαση της πορείας της. Πρόκειται για ένα μείγμα κρατισμού, αδιαφάνειας, πελατειασμού, ατιμωρησίας και κυρίως μεταπρατικής φιλοσοφίας.