Οσο αυτονόητο είναι ότι πρέπει να γίνονται σεβαστοί οι κανόνες του Συµφώνου Σταθερότητας άλλο τόσο αυτονόητο είναι ότι η Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από µια κοινότητα κρατών που δηµιουργήθηκε για να απαγορεύει το έλλειµµα του προϋπολογισµού, υποστήριζε πριν από λίγες ηµέρες σε άρθρο του ο Ζακ Ντελόρ. Φευ όµως, η διαπίστωση ενός από τους αρχιτέκτονες της ενωµένης Ευρώπης δεν φαίνεται να είναι τόσο αυτονόητη και γι’ αυτούς που διαχειρίζονται το µέλλον της, και ιδιαίτερα για την κυρία Μέρκελ.

Ισως γιατί, εκτός των άλλων προβληµάτων, αυτή τη στιγµή στο ευρωπαϊκό οικοδόµηµα, όπως διαπίστωνε λίγες εβδοµάδες νωρίτερα πάλι ο Ντελόρ, κυριαρχούν ένας έρπων εθνικισµός, ένας επιθετικός λαϊκισµός και ένας φόβος για την παγκοσµιοποίηση. Η χειρότερη δηλαδή συνταγή για να αντιµετωπιστεί η κρίση, η οποία δεν αφορά πια µια περιφερειακή χώρα της ευρωζώνης αλλά τον πυρήνα της... Το πολιτικό πόκερ που εξελίσσεται αυτές τις ηµέρες και δεν φαίνεται να τελειώνει ως τη σύνοδο κορυφής αναδεικνύει µε τον πιο κραυγαλέο τρόπο τις αντιφάσεις, την αδυναµία αλλά και την προσκόλληση σε κακώς εννοούµενα εθνικά συµφέροντα των ηγετών της Ευρώπης. Γιατί, ας µη γελιόµαστε, η µεγάλη πρόκληση αυτή την ώρα είναι αν θα µπορέσουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να κάνουν ένα βήµα µπροστά προς την κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης και ο µεγάλος κίνδυνος είναι να παγιδευτούν στον στενό ορίζοντα µιας ασφάλειας που υποτίθεται ότι προσφέρει η περιχαράκωση στην εθνι κή κυριαρχία. Το πόσο στενόµυαλη και αναποτελεσµατική είναι µια τέτοια προοπτική το αποδεικνύει η τεράστια ωφέλεια που είχαν από το ευρώ οι χώρες του Βορρά – που καλούνται σήµερα να βάλουν το χέρι στην τσέπη –, σε αντίθεση µε τις χώρες του Νότου.

Το ισοζύγιο πληρωµών λοιπόν της Γερµανίας από πλεόνασµα 50 δισ. τη δεκαετία πριν από το ευρώ, έφθασε σε πλεόνασµα 1,2 τρισ. τη δεκαετία µε το ευρώ... Αντίστοιχα, η Ολλανδία από πλεόνασµα 141 δισ. έφθασε τα 380 δισ. Για να µη µιλήσουµε για την προβληµατική Ελλάδα, η Ιταλία, αντιθέτως, από πλεόνασµα 20 δισ. έφθασε σε έλλειµµα 330 δισ., ενώ η Ισπανία από έλλειµµα 92 δισ. έφθασε τα 720 δισ.

Προφανώς για αυτή την εξέλιξη δεν ευθύνεται µόνο το ευρώ, αλλά και οι εγγενείς αδυναµίες ή τα συγκριτικά πλεονεκτήµατα των διαφόρων χωρών και φυσικά η πολιτική που ακολουθήθηκε αυτά τα χρόνια. Η ανάγκη όµως για µεταφορά πόρων από τον Βορρά προς τον Νότο, µε παράλληλη προώθηση της πολιτικής ενοποίησης, αναγνωρίζεται σήµερα από µια µεγάλη πλειονότητα πολιτικών, διεθνών αναλυτών αλλά επιβεβαιώνεται και από την επιθετική πρακτική των αγορών που τροφοδοτείται από την πολιτική αφερεγγυότητα της Ευρώπης.

Το στοίχηµα για τη σύνοδο κορυφής, την πιο κρίσιµη εδώ και πολλά χρόνια, είναι αν θα µπορέσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες να αφήσουν στην άκρη τις εθνικές προκαταλήψεις και να γκρεµίσουν το τείχος της ανασφάλειας που υπονοµεύει το µέλλον όλων µας.