Ο Φώτης Κουβέλης, πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μετά τη συνάντηση με τον Διοικητή της ΑΤΕ , κ. Θ. Πανταλάκη μεταξύ άλλων δήλωσε τα εξής:

...Είχαμε αμέσως εκφράσει την αντίθεσή μας για το συγκεκριμένο τρόπο διεξαγωγής των συζητήσεων με την τρόικα. Δεν είναι υπόθεση εσωτερικής κυβερνητικής δραστηριότητας οι συζητήσεις αυτές, ούτε εσωτερικών διαβουλεύσεων στο ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση εκπροσωπεί τη χώρα. Οι εν κρυπτώ συζητήσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών έπρεπε να αντικατασταθούν από διαφανή διαδικασία.

Σήμερα όμως, τρίτη ημέρα αναμονής και καθυστέρησης για την έκδοση της περιβόητης έκθεσης της τρόικας η κυβέρνηση οφείλει να ενημερώσει υπεύθυνα για τις συμφωνίες και τα επίδικα...

Η συγκρότηση ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα

Που καταλήγουν τελικά οι διαπραγματεύσεις τρόικας –κυβέρνησης; Το θέμα ενέργεια-ΔΕΗ

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και υπεύθυνος για την Οικονομική πολιτική, μιλώντας στον Ρδ/θμό FLASH (εκπομπή Γιαν. Καμπουράκη) για το ζήτημα των Τραπεζών μεταξύ άλλων τόνισε:

...Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ με σκοπό τη διαμόρφωση συγκεκριμένων προτάσεων στον τραπεζικό τομέα έχει ήδη προχωρήσει σε συναντήσεις με τις διοικήσεις Τραπεζών και σωματεία των εργαζομένων σε αυτές.
Το μεγάλο θέμα από τη δική μας σκοπιά -των πολιτών, των εργαζομένων είναι τί μπορεί και τι θα κάνει ο τραπεζικός τομέας για την έξοδο από την κρίση. Μπορεί να γίνει εργαλείο εξόδου από αυτή; Πώς θα το κάνει;
Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να ενημερώσει με σαφήνεια για τις επιλογές της και τις διαδικασίες που προτίθεται να ακολουθήσει. Δεν μπορεί να αρκείται σε παρακολουθητικό λόγο και ...εξαγγελθησόμενες θέσεις μετά από πρωτοβουλίες ιδιωτών.

Ο Φώτης Κουβέλης, πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, κ. Κλέωνα Παπαδόπουλο έκανε δηλώσεις όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε :

Η κυβέρνηση αντί να ανοίγει, χωρίς προπαρασκευή και πρόγραμμα νέα μέτωπα, οφείλει να αντιμετωπίσει και να αναμετρηθεί με δύο άμεσες προτεραιότητες:
Η πρώτη είναι η αύξηση των εσόδων, όχι με νέους έμμεσους φόρους, αλλά με την δραστική μείωση της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών.
Τα βήματα σημειωτόν στον τομέα αυτόν συνιστούν προκλητική αδικία όταν μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν υποστεί τέτοια μείωση των εισοδημάτων τους.
Η διατήρηση της παραοικονομίας σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα οδηγεί σε αδιέξοδο κάθε οικονομικό σχεδιασμό.

... Η δεύτερη άμεση προτεραιότητα είναι η αποφασιστική μείωση του πληθωρισμού.
Από την αρχή της χρονιάς εκδηλώνεται κυβερνητική ανικανότητα λήψης μέτρων είτε ανοχή απέναντι στη μεγάλη άνοδο των τιμών.

Νομίζω ότι αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά και υπεύθυνα για τα «σκληρά και άδικα» μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση (κατά δική της ομολογία), οφείλουμε πρώτα να απαντήσουμε σε μια σειρά ερωτήματα από τα οποία απομονώνω τα εξής: Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα που θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να είχαμε τολμήσει;

Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα που θεωρούμε μεν άδικα, αλλά υποχρεούμαστε να δεχτούμε, είτε επειδή δεν υπάρχουν εφικτές εναλλακτικές λύσεις είτε γιατί η άρνησή μας θα επέφερε τη χρεοκοπία;

Όλοι έχουν αντιληφθεί ότι η κρίση με τα φορτηγά και τα βυτία οφείλεται στη σύγκρουση του πελατειακού συστήματος (μη έκδοσης) των αδειών με την οικονομική πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας από τις οδικές τις μεταφορές. Η αντίθεση αυτή δεν είναι τωρινή, με την κρίση και την τρόικα, αλλά τώρα κλιμακώνεται.

Δύο είναι τα κεντρικά και σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί το ισχύον επί δεκαετίες σύστημα, το οποίο έστησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και συντεχνιασμός :

Εδώ και μερικούς μήνες, έχει αρχίσει και λειτουργεί ένα ιδιότυπο, ελληνικό «πολιτικό ημερολόγιο» : η παρουσία του «Μνημονίου» μετριέται (και εξειδικεύεται) ανάλογα με τις απεργίες της ημέρας. Αυτός είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος που βρήκε, ως τώρα, ο ελληνικός συνδικαλισμός για να τοποθετηθεί απέναντι στην κρίση ∙ με τη συσπείρωση γύρω από αιτήματα «ομοιοεπαγγελματικών ενώσεων» συντεχνιακού χαρακτήρα που βαφτίζονται, κατά περίπτωση, ως αγώνας για «κοινωνικά κεκτημένα», προκειμένου να αποκτήσουν την κατάλληλη αίγλη για τη νομιμοποίησή μιας, εντέλει, αντικοινωνικής συμπεριφοράς.