Την άλλη Κυριακή θα πάμε, σε διάστημα μικρότερο των 45 ημερών, για δεύτερη φορά στις κάλπες. Αυτόν τον μήνα που πέρασε, η ούτως η άλλως δύσκολη κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα επιδεινώθηκε. Και μαζί κορυφώθηκε η αγωνία των πολιτών για την αυριανή μέρα. Θέλω λοιπόν ευθύς εξ αρχής να σας διαβεβαιώσω ότι η Δημοκρατική Αριστερά και εγώ προσωπικά θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να μην πάει η χώρα για τρίτη φορά στις κάλπες και να υπάρξει κυβέρνηση προοδευτική, σταθερή και αποτελεσματική, που θα αναλάβει να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη και το ευρώ, με την κοινωνία όρθια. Σας το λέω καθαρά : Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό να μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη.

Στην Εγκυκλοπαίδεια της Δημοκρατίας που επιμελείται ο Martin Seymour υπάρχει ο αρχικός ορισμός του λαϊκισμού, με ρίζες στο κίνημα των ρώσων ναρόντικι, δεκαετία του 70’ του 19ου αι. Ο λαϊκισμός ορίζεται ως πολιτικό κίνημα το οποίο οικοδομείται πάνω στα ενδιαφέροντα, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και τια συναισθήματα κοινών ανθρώπων, σε αντιπαράθεση με την “ελίτ” των προνομιούχων. Τα λαϊκιστικά κινήματα στήριζαν τη νομιμοποίησή τους απευθείας στη βούληση της πλειοψηφίας, χωρίς να τα απασχολεί ιδιαίτερα το ζήτημα των εγγυήσεων απέναντι στην κατάχρηση εξουσίας ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Η προεκλογική περίοδος συσκότισε παρά φώτισε το ότι η Ελλάδα, σήμερα και τους επόμενους λίγους μήνες, δίνει τη «μάχη των μαχών» για να εξασφαλίσει την παραμονή της στο ευρώ και στην Ευρώπη. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, αλλά η περιγραφή της αρκετά απλή. Βρισκόμαστε σε εκείνη τη φάση των αναταράξεων όπου μια μικρή μεταβολή, ένα μικρό «ατύχημα», έχει τεράστιες συνέπειες ωθώντας την εξέλιξη σε αντιδιαμετρικές κατευθύνσεις. Το άμεσο μέλλον είναι πράγματι ανοιχτό σε δύο σενάρια: ευρώ ή δραχμή.

...Πέρα από κάθε αμυντικού χαρακτήρα πρόταση και θέση για αντιμετώπιση ζητημάτων επιβίωσης, απαιτούνται συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις για σταθερές, ενεργητικές και καινοτόμες πολιτικές απασχόλησης. Προτάσεις που δεν θα εξαντλούνται στην συνήθη, ορθή αλλά μεσοπρόθεσμης απόδοσης, προσέγγιση του τύπου: «διεκδικούμε και προτείνουμε γρήγορη ανάπτυξη που θα επιδράσει άμεσα στην απασχόληση». Απαιτούνται ιδέες και προτάσεις που θα λαμβάνουν υπόψη τους περιορισμούς, δυσκολίες, ανάγκες για προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις, που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας, την ώρα που πρέπει να αυξήσει τα έσοδά της αλλά οπωσδήποτε οφείλει να περιορίσει και τις δημόσιες δαπάνες και έξοδα.

...Λίγες μέρες πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές στην νεοελληνική ιστορία βρίσκομαι ξανά απελπισμένος. Βλέπω τον Έλληνα, πονηρό Βαλκάνιο να προσανατολίζεται σε πρακτικές καμικάζι ζωσμένος εκρηκτικά στο λεωφορείο της Ευρωπαϊκής οικονομίας.
Θλίβομαι για το χαμένο όραμα. Ανακαλώ απ’ τα αζήτητα, το πρότυπο του λεπρού ηγέτη της Σπιναλόγκα, του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, που με ένα καΐκι ασβέστη ενέπνευσε τους λουβιάρηδες να παλέψουν ομορφαίνοντας τη ζωή μέσα στην κόλαση, καταργώντας τη.
Θλίβομαι για τη χαμένη ευκαιρία να δείξουμε σε Δύση και Ανατολή εμείς που έχουμε στο σόι μας πρεσβευτές σαν τον Αριστοτέλη και σαν τον Τσιτσάνη, πως πέρα απ’ τις νόρμες και απ’ το κισμέτ είναι δυνατή μια ζωή που αξίζει να τη ζήσουμε.

Στις παρέες το ακούμε πια ανοιχτά, ιδίως από εκείνους του πολίτες που σκέφτονται να εκφραστούν θετικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και στις δεύτερες εκλογές : «κλείστε τα αυτιά σας στις ειδήσεις των οκτώ»! Διαδίδουν, λένε, φήμες, κινδυνολογίες και ασύστολα ψεύδη προκειμένου να σπείρουν πανικό απέναντι στην άνοδο της αριστεράς. Κανείς βέβαια δεν είναι τόσο αφελής ώστε να υποστηρίζει την ουδετερότητα των ΜΜΕ. Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά την κινδυνολογία του κ. Σαμαρά για την «αριστερή επέλαση».

Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο η Ελλαδική Αριστερά, κυρίως με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜ.ΑΡ., φαίνεται νʼ αποτελούν ισχυρό πόλο εξουσίας!
Η δυνατότητα να κυβερνήσει η Αριστερά, αποτελεί αντικείμενο ζωηρών συζητήσεων στην κοινή γνώμη, στα ΜΜΕ, στους ανέργους, στους εργαζόμενους σε όλη τη χώρα. Ταυτοχρόνως, συζητείται το ενδεχόμενο αυτό στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η Ελλαδική Αριστερά στην εξουσία δεν είναι όνειρο. Έχουμε τώρα τη δυνατότητα να γίνει η Αριστερά βασικός πόλος για να συνεννοηθούμε οι Έλληνες προκειμένου να βγούμε από τη θανάσιμη δοκιμασία. Η κρίση είναι ελληνοευρωπαϊκή.

Είναι πανθομολογούμενο οτι η χώρα αντιμετωπίζει μια απο τις μεγαλύτερες κρίσεις στην μακραίωνη ιστορία της. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πώς διαμορφώνεται η πολιτική κατάσταση και τι πρεσβεύουν τα πολιτικά υποκείμενα που εκ των πραγμάτων έχουν αναδειχτεί πρωταγωνιστές για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.

Η Νεα Δημοκρατία έχοντας στο οπλοστάσιο της τη μεγάλη εθνική επιλογή της συμμετοχής της χώρας στην Ε.Ε., δεν θέλει να ομολογήσει ότι είναι συνιδιοκτήτης του πελατειακού κράτους και ό,τι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο της πολιτικής μας ζωής από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει «πως οι πραγματικοί ηγέτες δεν ψάχνουν τη συναίνεση αλλά την πλάθουν». Το πνεύμα αυτών των λόγων ελάχιστα επηρέασε την ελληνική πολιτική ζωή η οποία παραδοσιακά κινήθηκε μέσα σε ατμόσφαιρα οξύτητας και διχασμού. Τα δύο τελευταία χρόνια σπιθαμιαίοι κομματικοί αρχηγοί έστησαν έναν άγριο χορό μικροπολιτικών συμφερόντων, ηγετικών μωροφιλοδοξιών και ακραίων ιδεοληψιών, παγιδεύοντας την ελληνική κοινωνία. Άλλος πάσχιζε να γαντζωθεί στην καρέκλα του, άλλος λαχταρούσε αυτοδυναμία και άλλος φαντασιώνονταν την «ανατροπή του καπιταλισμού».

Ζητάμε να δοθεί η σκυτάλη για τον τρίτο πόλο στη Δημοκρατική Αριστερά. Ζητάμε εντολή για λύση. Ο τρίτος πόλος δεν είναι απολίτικα γεωγραφικός- σαν το «μεσαίο χώρο» - ούτε απλά εκλογικό ποσοστό. Είναι πολιτική επιδίωξη για να αναλάβουμε ευθύνες, να συνθέσουμε , να ενώσουμε, να εκφράσουμε τον πολύχρωμο κόσμο του αριστερού ευρωπαϊσμού και των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι εγκλωβισμένο σε φθαρμένα σχήματα, καταδικασμένα προγράμματα και αρκετά αφερέγγυα πρόσωπα. Με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ βέβαια τίποτε δεν μας χωρίζει, αντιθέτως μας ενώνουν κοινοί αγώνες και η προοπτική μιας μεγάλης μεταρρυθμιστικής παράταξης του αριστερού ευρωπαϊσμού.

Κάποιες πολιτικές δυνάμεις θεωρούν ότι το δίλημμα των εκλογών του Ιουνίου είναι μνημόνιο – αντιμνημόνιο και σε μια αλαζονική εκδοχή του, Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ. (Ομιλία Τσίπρα κατά την παρουσίαση του προγράμματος, http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=27218). Δηλαδή το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε ως πολίτες και ανάλογα να ψηφίσουμε, είναι μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο; Αυτή η προσέγγιση κατά την γνώμη μου, δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό νόημα ούτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά. Κατ’αρχήν η έκφραση αντι-μνημονιακός είναι μια «απολίτικη» και χωρίς σαφές περιεχόμενο έννοια.

Όσοι ισχυρίζονται ότι η οικοδομική δραστηριότητα έχει πέσει κατακόρυφα εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, νομίζω ότι απλώς υπερβάλλουν. Διότι σε διάστημα μόλις τεσσάρων εβδομάδων αναπαλαιώθηκε μια πολυκατοικία, συνενώθηκε ένα οικόπεδο και υποστυλώθηκε ένα μέγαρο. Ιδού και τα αποτελέσματα:
Στη γαλάζια πολυκατοικία αφού έριξαν τις μεσοτοιχίες, ένωσαν τα διαμερίσματα (Ντόρα), μπάζωσαν το ημιυπόγειο (Καρατζαφέρης) και άρχισαν τις μετακομίσεις (Πλεύρης & Συντροφία). Παρ’ όλα αυτά, τα προβλήματα παραμένουν. Το κτίριο μπάζει νερά από το έβδομο υπόγειο (Μιχαλολιάκος και λοιπά ναζιστοειδή), ενώ το πλαϊνό αυθαίρετο (Καμμένος), αν και χτισμένο πάνω σε ιζήματα, κοινώς κατακάθια, κόβει τη θέα προς τον ανδριάντα του στρατηγού Παπάγου