Η μοντέρνα δημοκρατία έχει ζωή μόλις 200-250 ετών. Στον Μεσοπόλεμο, με νωπή ακόμη την καθιέρωση της καθολικής ψήφου, βρέθηκε στην Ευρώπη αντιμέτωπη με ένα μείζον ερώτημα: να επιτρέψει ή όχι τη λειτουργία στον κόρφο της κομμάτων που όχι μόνο την αμφισβητούσαν, αλλά διακήρυτταν ανοιχτά την πρόθεσή τους να την καταργήσουν; Αναφέρομαι προφανώς στο φασιστικό κόμμα στην Ιταλία και το ναζιστικό στη Γερμανία, που κατέλαβαν νομότυπα την εξουσία, το 1922 και το 1933 αντιστοίχως, κερδίζοντας τις εκλογές.

Η Δημοκρατία ή είναι φιλελεύθερη ή δεν υπάρχει. Αρα, Δημοκρατία χωρίς Κράτος Δικαίου δεν υφίσταται, είναι μια φενάκη. Το Κράτος Δικαίου αποκτά την πραγματική του υπόσταση μέσω των εγγυήσεων του ποινικού φιλελευθερισμού. Οταν θέλουμε ένα «υδραργυρικό» Ποινικό Δίκαιο, άλλοτε δρακόντειο και άλλοτε επιεικές, ανάλογα με το κοινό αίσθημα, νομίζω ότι οδηγούμε στην υπονόμευση και του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας. Χρειάζεται ψυχραιμία και διορατικότητα, χρειάζεται μια ιστορική και όχι μια συγκυριακή και φευγαλέα προσέγγιση.

Η αναγκαία θεσμική θωράκιση της Δημοκρατίας μέσω του Εκλογικού Δικαίου

Με την ιστορικής σημασίας καταδίκη τόσο της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, όσο και των εκτελεστικών βραχιόνων της, έκλεισε ένα σημαντικό κεφάλαιο στον αγώνα κατά του νεοναζισμού, το φάντασμα του οποίου επλανάτο εφιαλτικά πάνω από τον ουρανό της χώρας μας μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.

Η καταδίκη και φυλάκιση της ηγετικής ομάδας και στελεχών της Χρυσής Αυγής αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Η δικαστική απόφαση αποτελεί δικαίωση για τη μαχητική Μάγδα Φύσσα, τον καρτερικό πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν αλλά και για όλα τα δεκάδες θύματα της εγκληματικής οργάνωσης. Ταυτόχρονα είναι και μια μεγάλη νίκη της δημοκρατίας και του αντιφασιστικού κινήματος στη χώρα μας. Αξίζει να επιμείνουμε λίγο περισσότερο στο τελευταίο, καθώς ο όρος αντιφασισμός έχει μακρά ιστορία και μέχρι πριν από μια δεκαετία δεν ήταν τόσο διαδεδομένος όσο είναι σήμερα.

Με τον εγκλεισμό του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής αποδόθηκε δικαιοσύνη. Και τούτο παρά τις επιφυλάξεις της κ. Εισαγγελέως, που έδωσαν στους κατηγορουμένους τη δυνατότητα να καθυστερήσουν τη μοιραία γι’ αυτούς στιγμή, με ενστάσεις και κωλυσιεργίες που ξεπέρασαν κάθε όριο.

22 Οκτωβρίου 2020. Ιστορική ημέρα. Νίκη της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου. Η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής στη φυλακή χωρίς αναστολή. Το τέλος της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης να αποτελέσει μια νέα αρχή στον αγώνα ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας, στον αγώνα για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

Αμέσως μετά το αποτέλεσμα της ιστορικής δίκης για τη Χρυσή Αυγή και την πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση που προηγήθηκε, παρακολουθήσαμε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της απόφασης δύο γεγονότα:

● Πρώτον, στο πεδίο: τη βροχή δακρυγόνων και κροτίδων κρότου-λάμψης σε μια άμεση προσπάθεια να διαλυθεί βίαια μια καθ’ όλα ειρηνική και άκρως ήρεμη –θα την έλεγα και γιορταστική– συγκέντρωση (γιορτή της Δημοκρατίας).

Απαιτώντας και προσδοκώντας την τιμωρία των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής και την αποπομπή της από το πολιτικό σύστημα, ο αντιφασισμός κατέβηκε στον δρόμο ͘ αδιαφορώντας για τη δυσφορία των ορθοτομούντων την πολιτική κανονικότητα, που θέλει τη θεσμική λειτουργία αποστειρωμένη από τις παρεμβάσεις του πλήθους.

Ας δούμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής από κάποιαν απόσταση και απ’ έξω. Τα τελευταία χρόνια, που χαρακτηρίζονται από ενίσχυση ακροδεξιών δυνάμεων και πολιτικών στην Ευρώπη και πολλαπλασιασμό των πολεμικών εστιών στον περίγυρό της, δύο καλές ειδήσεις προήλθαν από την Ελλάδα. Η καταδίκη των νεοναζιστών τώρα και η Συμφωνία των Πρεσπών το 2018. Δύο καλές ειδήσεις για την ειρήνη και την αναχαίτιση του ακροδεξιού ρεύματος που κατακλύζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Δύο καλές ειδήσεις για τους δημοκρατικούς και φιλειρηνικούς πολίτες της Ευρώπης.

Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.) ως εγκληματικής οργάνωσης και συνάμα της πολιτικής ηγεσίας της συνάντησε τη συνολική ή σχεδόν συνολική ικανοποίηση της κοινωνίας, του πολιτικού συστήματος των ΜΜΕ κ.λπ.

Ο καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, ως υπουργός Δικαιοσύνης τότε, ήταν ο άνθρωπος που έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά προ ετών, όταν, επί κυβερνήσεως Σημίτη, καθιερώθηκε και σε μας ως ποινικό αδίκημα η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Εύλογα συνεπώς επεσήμανε προχθές ότι, με την καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή, δικαιώθηκε για δεύτερη φορά. Το 2001, θυμίζω, κάποιοι είχαν αποκαλέσει το νομοσχέδιό του «τρομονόμο». Και σε αυτό δεν είχε αντιταχθεί μόνον η Αριστερά: η μισή σχεδόν κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε παρόμοιες αντιλήψεις, με αποτέλεσμα –πράγμα πρωτοφανές– ο νόμος να περάσει μόνο χάρη στις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας.

Οι αντιλήψεις, οι απόψεις που έφεραν τη Χ.Α. είναι πάντα εδώ: μίσος στο διαφορετικό, ξενοφοβία, ρατσισμός, εθνικισμός

Η7η Οκτωβρίου ήταν μια μεγάλη νίκη ενάντια στον φασισμό και στα παρακλάδια του. Μια καθυστερημένη, αλλά οφειλόμενη δικαίωση για τις οικογένειες των θυμάτων Αλίμ Α. Μάναν, Σαχζάτ Λουκμάν, Παύλου Φύσσα και όλων όσων υπέστησαν την ωμή βία της Χρυσής Αυγής. Η απόφαση, εξάλλου, δημιουργεί ηθικό προηγούμενο για όλη την Ευρώπη.