«Ευτυχώς που η Ουρανία Μιχαλολιάκου δεν είναι όμορφη γιατί η Χ.Α. θα είχε κερδίσει ένα πρόσθετο 10%». Η σκέψη αυτή πέρασε για κλάσματα του δευτερολέπτου από το μυαλό μου όταν παρακολούθησα τη σκηνή, στην οποία η κόρη του γ.γ. της Χ.Α. έπεσε στην αγκαλιά του κατά την προσαγωγή του στη ΓΑΔΑ με χειροπέδες. Στη συνέχεια ντράπηκα γι’ αυτήν τη χυδαία σεξιστική προσέγγιση. Ακολούθησε ένας καταιγισμός δημόσιου αυτομαστιγώματος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ανθρώπους που έκαναν παρόμοιες σκέψεις με μένα. Κεντρική ιδέα: «κρύβουμε όλοι έναν Κασιδιάρη μέσα μας».

Μία πρώτη παρατήρηση είναι ότι η καταγραφή τέτοιων υποθέσεων από την τηλεόραση δημιουργεί αυτού του είδους τα αντανακλαστικά. Η προσκόλληση στα πορτρέτα, τις χειρονομίες, τις εκφράσεις του προσώπου εντείνει την πορνογραφική δίψα των πολιτών-τηλεθεατών και τους στερεί οποιαδήποτε αφαιρετική ικανότητα συνολικής αντιμετώπισης του νεοναζιστικού φαινομένου. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις στη θέα του παχέως κοντοκουρεμένου σβέρκου, της κλωτσιάς στους φωτορεπόρτερ, της ροχάλας στις κάμερες είναι λοιπόν αναπόφευκτες. Το αποτέλεσμα είναι μια χουλιγκανικού τύπου κριτική θεώρηση της Χ.Α., διανθισμένη με στοιχεία σεξισμού, ρατσισμού και ρεβανσισμού.

Τα ίδια κανάλια και ο ίδιος κίτρινος Τύπος που ασχολήθηκαν στο παρελθόν με τις σβάστικες-τατού και τα κορίτσια των χρυσαυγιτών, έχουν αναλάβει τώρα την αποδόμηση της εγκληματικής συμμορίας. Πόσο αξιόπιστη ή αποτελεσματική μπορεί να είναι αυτή η εκστρατεία; Η κυβέρνηση, οι δικαστές και τα ΜΜΕ θα έπρεπε γι’ αυτόν τον λόγο να συμφωνήσουν σε μία διακριτικότερη μεταχείριση της υπόθεσης, αν κοινός στόχος τους είναι να μην εξοικειωθούν οι πολίτες με το κακό. Προφανώς δεν είναι.

Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι νομιμοποιείται η πολτοποίηση των πάντων. Οχι, δεν είμαστε όλοι τα ίδια. Δεν έχουμε όλοι ένα νεοναζιστή στον κόρφο μας. Καλή κι αγαθή η τάση της ελληνικής κοινωνίας για αυτοκριτική, αλλά ούτε Χ.Α. ψηφίζουμε το 99,9%, ούτε μετανάστες κυνηγάμε τα βράδια, ούτε δυο τρία όπλα έχουμε στα συρτάρια μας. Συνεπώς, η ταύτιση είναι όχι απλώς ατυχής, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη. Μπορεί ο καθένας από μας να ξαπλώσει στο ντιβάνι και να πει στον ψυχαναλυτή του ή έστω στον εξομολογητή του τις αμαρτίες του, αλλά δημόσιες τοποθετήσεις που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «πάνω κάτω στο ίδιο καζάνι βράζουμε» το μόνο που εξυπηρετούν είναι η αθώωση της Χ.Α. και των στελεχών της. Η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Ας μη σπεύσουμε να πιάσουμε στασίδι στο εδώλιο του κατηγορουμένου, παραδίδοντας άσπιλους κι αμόλυντους στην κοινωνία τους αληθινούς θύτες.