Δεν ξέρω ποιος πρώτος έσπειρε τον σπόρο. Αλλά ο σπόρος βλάστησε και θέριεψε. Και έπνιξε τους κυβερνητικούς κήπους, εμποδίζοντας τους ενοίκους τους να δουν πέρα από τον αυλόγυρό τους. Ο σπόρος ήταν η θεωρία του «τέλους του Μνημονίου». Το τέλος του Μνημονίου - όχι ως πολιτικός ή εθνικός στόχος ή όπως αλλιώς τον προσδιορίσει κανείς. Αλλά ως επικοινωνιακή - εκλογική στρατηγική.

Η ΔΗΜΑΡ και εγώ προσωπικά δεν βρεθήκαμε απλώς στο στόχαστρο μετά την έξοδό μας από την τρικοματική κυβέρνηση. Έχω μιλήσει και άλλες φορές για τους επίδοξους χωροτάκτες της πολιτικής ζωής. Δεχθήκαμε έναν αδυσώπητο πόλεμο, πολλές φορές ακόμα και ανοίκειες επιθέσεις από κύκλους που κάποτε μας εκθείαζαν και μας υμνούσαν. Ο λόγος ήταν ότι δεν θελήσαμε να βαδίσουμε τον δρόμο που μας υπέδειξαν. Αυτό πληρώσαμε, αυτό πληρώνουμε ακόμα

Ένα κόμμα, όπως η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, όπως και ο τίτλος του κόμματος υποδηλοί, στρατηγικά θα πρέπει να επιδιώκει συμμαχίες που θα περιλαμβάνουν ευρύτερες δυνάμεις της αριστεράς, προοδευτικές, σοσιαλιστικές και δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας. Η συνεργασία με συντηρητικότερες δυνάμεις μόνο για ειδικούς στόχους θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, όπως αυτός του Ιουνίου του 2012 για την αποτροπή της πτώχευσης και της χρεοκοπίας και την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Έτσι λοιπόν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι μεμπτό η ΔΗΜΑΡ να θεωρεί ότι στην ύστερη μνημονιακή και μεταμνημονιακή ο τόπος έχει ανάγκη για μια προοδευτική διακυβέρνηση, που προφανώς με βάση τις προϋποθέσεις που ανέφερα, θα μπορεί να συμμετάσχουν ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ.

«Η χώρα για να μην περιπέσει σε ακυβερνησία χρειάζεται ισχυρές, αυτοδύναμες κυβερνήσεις». Πόσες φορές ακούσαμε το μάντρα, τα τελευταία σαράντα χρόνια; Αμέτρητες. Με αυτό το δόγμα ως οδηγό ψηφίστηκαν όλοι οι εκλογικοί νόμοι - πλην ενός: του νόμου Κουτσόγιωργα, με τον οποίο έγιναν οι τριπλές εκλογές του 1989-90. Και η εμπειρία εκείνου του χρόνου, με την παρατεταμένη ακυβερνησία, έκανε ακόμη ισχυρότερη την πίστη στην ιερά αυτοδυναμία.

Λυπάμαι πραγματικά που ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας έχει γίνει «πιόνι» και
εξισώνεται με το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Η ανατροπή μίας κυβέρνησης –εφόσον είναι
δεδομένο πως διαφωνούμε με την πολιτική που ασκεί – οφείλει να γίνεται με πολιτικούς και
κοινωνικούς όρους και όχι με μεθοδεύσεις που ευτελίζουν τους θεσμούς. Θα πρέπει επιτέλους να
διαχωριστεί η εκλογή του Πρώτου Πολίτη της χώρας από την διεξαγωγή ή όχι εκλογών. Έχω
δηλώσει πως θα ψηφίσω βάσει αξιοσύνης προσώπου και με σεβασμό προς το Σύνταγμα. Θεωρώ
εξαιρετικά σημαντικό το να προταθεί η ψήφιση του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από
τους πολίτες στο έτος Συνταγματικής Αναθεώρησης που ακολουθεί

Στις δημόσιες δηλώσεις Μέρκελ – Σαμαρά δεν ελέχθη κάτι νέο. Ούτε υπήρξε -παρά τα εύσημα- κάποια δέσμευση. Ηταν φυσικό και αναμενόμενο. Εξάλλου, η γερμανική πλευρά, πριν ακόμα γίνει η συνάντηση, την είχε οριοθετήσει. Ο εκπρόσωπός της είχε ξεκαθαρίσει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν αποφασίζεται σε «διμερές επίπεδο» και ότι «μετά το πέρας του προγράμματος, θα εξετασθεί εάν η Ελλάδα θα χρειασθεί περαιτέρω βοήθεια και, εάν ναι, ποια».

Βέβαια, ο ρόλος της γερμανικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών ισορροπιών, είναι καθοριστικός, εξ ου και η σημασία της συνάντησης…

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει κατ΄ επανάληψη τονίσει ότι τάσσεται υπέρ της απελευθέρωσης της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά είναι ριζικά αντίθετη με τις επιλογές τόσο για την πώληση των δικτύων του ΑΔΜΗΕ όσο και τη μεθόδευση για την κατάτμηση και πώληση της ΔΕΗ.

Κάθε συζήτηση των κυβερνητικών εταίρων για «επανεξέταση» προειλημμένων αποφάσεων θα μπορούσε να είναι θετική εφόσον αποφασισθούν και προωθηθούν αλλαγές επί της ουσίας.

Αυτό που δεν μπορεί να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία είναι η όποια κοροϊδία μιας δήθεν διαπραγμάτευσης , που σύντομα θα εξαντληθεί προ της επιμονής της «αδηφάγου τρόικας» .

Το περίεργο στην «κόντρα» Μητσοτάκη - Λοβέρδου είναι ότι και οι... δυο εκφράζουν την κυβερνητική πολιτική παρότι διαφωνούν!

Το περίεργο στην «κόντρα» Μητσοτάκη - Λοβέρδου είναι ότι και οι... δυο εκφράζουν την κυβερνητική πολιτική παρότι διαφωνούν! Το πρόβλημα είναι η ίδια η εξαγγελθείσα νέα κυβερνητική πολιτική που «πατάει σε δύο βάρκες», όπως εξάλλου προκύπτει και από τη σύνθεσή της... Ο κ. Μητσοτάκης εκφράζει τη «συνέχεια» της συμφωνημένης με την τρόικα «μεταρρυθμιστικής πολιτικής» στον δημόσιο τομέα, που προβλέπει 15 χιλ. απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου, μέρος των οποίων είναι και η απόλυση των 383 διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, όπως επικαλείται ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Τα αποτελέσματα των απερχόμενων εκλογών του Μάη, απέδειξαν έμπρακτα ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική της λιτότητας έχει αποτύχει. Πολλά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα ανέβασαν τα ποσοστά τους ενώ άλλα όπως το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκαν πρωτα.

...Το συνέδριο μας κατέληξε με μεγάλη πλειοψηφία σε αποφάσεις και πιστεύω ότι τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος μας θα εργασθούν συλλογικά για την υλοποίηση τους. Βεβαίως στη ΔΗΜ.ΑΡ. όσοι μειοψηφούν διατηρούν το δικαίωμα, εφόσον το επιθυμούν, να εκφράζουν δημόσια τη διαφορετική τους άποψη. Οι συλλογικές αποφάσεις του κόμματος μας, μας δεσμεύουν και αυτές είναι συγκεκριμένες και ξεκάθαρες. Διανύουμε μια περίοδο που η ΔΗΜ.ΑΡ. καλείται να πείσει για την εναλλακτική της πολιτική πρόταση, γεγονός που προϋποθέτει σαφήνεια στο λόγο και στο στίγμα που εκπέμπει. Αυτό το δεδομένο πιστεύω ότι θα ληφθεί υπόψη από όλους μας

Η κυβέρνηση μοχθεί και τις άγιες ημέρες. Ετσι, τα Χριστούγεννα, τρεις υπουργοί έδωσαν συνέντευξη με θέμα τη θέρμανση και την αιθαλομίχλη. Από μια συνέντευξη χωρίς ουσία, αναμενόμενο ήταν ότι θα έμενε μόνο κάποια «εξυπνάδα» της στιγμής – το πετρέλαιο ως θερμαντικό της πισίνας. Το πλέον ενδιαφέρον ήταν ότι η ίδια κυβέρνηση που είχε εισηγηθεί στην τρόικα να μειωθεί ο ειδικός φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης, διά τριών υπουργών, εξήγησε πως αν η εισήγησή της είχε γίνει δεκτή, θα είχε ενισχυθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων!

Τα πρώτα, τα μεγάλα θύματα της παρατεταμένης ύφεσης στη χώρα είναι οι άνεργοι. Αν το δεχόμαστε, και δεν το λέμε για να το λέμε, είναι, πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα. Πρώτο μέλημα και του κράτους και της κοινωνίας, και των τραπεζών και των επιχειρήσεων.

Από το 2008 όσο μειώθηκε το ΑΕΠ -πλησιάζει το 25%- τόσο περίπου αυξήθηκε η ανεργία - πάνω από 20%. Το υπερβολικό αυτό φορτίο οφείλεται και στα χαρακτηριστικά της απασχόλησης την περίοδο των παχιών αγελάδων -αυτή είναι η βάση- αλλά και στο πώς αντιμετωπίστηκε η κρίση. Σε ποιους δηλαδή φορτώθηκε περισσότερο το βάρος της κρίσης. Όχι μόνον στους νέους, αλλά πρωτίστως στους νέους, χαμηλής και μέσης μόρφωσης.