«Οι χρήσιμες τριμερείς συνεργασίες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη συνεννόησης με την Τουρκία, πολύ περισσότερο να αποσκοπούν ή να φαίνεται ότι αποσκοπούν στον αποκλεισμό της Τουρκίας».

«Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας ότι και η Τουρκία, ως παράκτια χώρα, έχει νόμιμα συμφέροντα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Όχι βέβαια στην έκταση που αυτή ισχυρίζεται, αλλά πάντως υπαρκτά, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας».

Η τουρκική γεώτρηση στο οικόπεδο 8 και οι πολλαπλές ζημιές που προξενεί. Αλλη μία ταπείνωση για τη χώρα, που βλέπει να χάνει τη διεθνή αξιοπιστία της στα μάτια του ΟΗΕ και της Ε.Ε., ενώ πληθαίνουν τα ερωτήματα για το αν η πολιτική που ακολουθεί η Λευκωσία συμβάλλει τελικά στην επίλυση ή οδηγεί στην παγίωση νέων τετελεσμένων και την οριστική διχοτόμηση.

Σε πολλαπλά αδιέξοδα βρίσκεται η κυπριακή κυβέρνηση, εξαντλώντας χωρίς έμπρακτο αποτέλεσμα όλα τα θεσμικά περιθώρια που διαθέτει διεθνώς και ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. για να αντιμετωπίσει την Τουρκία. Δυστυχώς για την Κύπρο, τα νέα τετελεσμένα στις θάλασσες εξελίσσονται σε μια επικίνδυνη περιπέτεια, τις συνέπειες της οποίας η Λευκωσία δεν είχε υπολογίσει.

«Το Ελσίνκι», σε συνδυασμό με «την Κοπεγχάγη», ήταν ιστορική επιτυχία, οδηγώντας στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τον Δεκέμβριο του 1999 στο Ελσίνκι, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμπεριέλαβε στα συμπεράσματά του δύο σημαντικές για τον Ελληνισμό πρόνοιες. Η μια αφορούσε τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Η άλλη, που επαρκώς αξιοποιήθηκε, αφορούσε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ: προνοούσε ότι η απόφαση για την προσχώρηση της Κύπρου στην ΕΕ θα λαμβανόταν χωρίς η επίλυση του Κυπριακού να αποτελέσει προϋπόθεση.

Αυτή η ιστορική αντίφαση δεν έχει προηγούμενο: ποικίλες κινήσεις ενώνουν δυνάμεις με στόχο να εγκαταλείψουν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία εν ονόματι του μίσους που τρέφουν προς αυτήν! Από το Κρανς Μοντάνα και μετά, αυτή η αντίφαση πήρε πιο επιθετική μορφή. Πρωταγωνιστής της πολιτικής αυτής ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης (λ.χ. ρεσιτάλ παραπλάνησης στην ομιλία του στους Μορφίτες, 13/10). Κινήσεις, με από παλιά διαμορφωμένες θέσεις υπέρ της λύσης «δίπλα – δίπλα», αφού κατανόησαν «πού το πάει ο πρόεδρος», βρήκαν την ευκαιρία να εργαστούν στη γραμμή «τώρα είναι η ώρα για να τελειώσουμε μια και καλή με την υπόθεση «διακοινοτικές συνομιλίες».

Η τ/κ κοινότητα αναζητά τον κάθε φορά νέο βηματισμό της. Οι εξελίξεις (κατ’ ακρίβεια μη εξελίξεις) στο κυπριακό έχουν βοηθήσει πολλούς ε/κ να αποκτήσουν μιαν πιο ρεαλιστική αντίληψη για την πορεία της. Η εκτίμησή μου για τις εξελίξεις στους εξής πέντε κύκλους:

Μερικές φορές διερωτώμαι αν είμαστε αφελείς ή αν αδυνατούμε να κατανοήσουμε το τι γίνεται και τι εξελίσσεται γύρω μας. Χθες οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας αποφάσισαν να στείλουν δύο πολεμικά αεροσκάφη στην παρέλαση. Και αν η επικίνδυνη, πολιτικά και στρατιωτικά, αυτή κίνηση επηρέαζε μόνο το θυμικό των απλών πολιτών, που έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας, θεωρούν ότι άλλαξαν οι συσχετισμοί και το ισοζύγιο δυνάμεων και ότι, επιτέλους, η Ελλάδα είναι εδώ για να μας προστατεύσει, θα μπορούσε κάποιος να την εντάξει στον λαϊκισμό και την μικροπολιτική, που, ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, αναρριχάται σε δυσθεώρητα ύψη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ε/Κ πλευρά στρέφει την πολεμική της κατά του Eιδικού Εκπροσώπου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Κατ’ ακρίβεια την ίδια τύχη είχαν 28 προηγούμενοι ειδικοί αντιπρόσωποι που περιγράφηκαν από τους ελληνοκύπριους ως «φιλότουρκοι» και ως «όργανα της Άγκυρας». Για κάποιους, μάλιστα, εκφράσαμε δυσφορία ακόμα και για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Φορείς αυτής της πολεμικής ήταν πάντα οι εκπρόσωποι της «πατριωτικής» γραμμής στο κυπριακό, που σήμερα αντιστοιχούν στα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία της κυπριακής πολιτικής ζωής και που αυτοπεριγράφονται ως «ενδιάμεσος χώρος», ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν την πιο ακραία, εθνικιστική και σοβινιστική έκφανση της κυπριακής κοινωνίας.