Επειδή γνωρίζω δύο-τρία πράγματα από διαπραγματεύσεις, ένα πράγμα μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα και με την επιφύλαξη της πληροφόρησης που έχουμε μέχρι στιγμής για το τι ακριβώς συνέβη (ή δεν συνέβη) στη Διάσκεψη για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας: λύση δεν υπήρξε γιατί κάποιοι δεν ήθελαν τη λύση (ενδεχομένως με τίποτα και κάτω από οποιεσδήποτε ορθολογικά ρεαλιστικές συνθήκες). Εάν την ήθελαν υπήρχαν όλα τα στοιχεία στο τραπέζι που θα επέτρεπαν εκείνες τις διατυπώσεις (το wording) που θα οδηγούσαν στους έντιμους συμβιβασμούς για τη «δίκαιη και βιώσιμη λύση»

Τις συνέπειες των σφαλμάτων στην εξωτερική πολιτική τις συνειδητοποιούμε όταν η ζημιά έχει επέλθει. Μέχρι τότε και οι πιο νουνεχείς απλώς σιωπούν για να μην έρθουν σε αντίθεση με εσφαλμένες αλλά ταυτοχρόνως βαθιά εδραιωμένες «βεβαιότητες» της κοινής γνώμης. Μια τέτοια φάση διανύουμε στο Κυπριακό με επικίνδυνη αιχμή το θέμα της εξόρυξης υδρογονανθράκων.
Σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο Αναστασιαδη ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου Νίκος Ρολάνδης αφού απαριθμεί ένα προς ένα τα πολλά σφάλματα και τις επώδυνες συνέπειες τους, προειδοποιεί ότι το θέμα της αξιοποίησης των φυσικών πόρων είναι σύνθετο, επικίνδυνο και μπορεί να προχωρήσει μόνο συνυπολογίζοντας τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων. Προτείνει δίκαιη και αναλογική αξιοποίηση 75% για τους Ελληνοκύπριους με 25% για τους Τουρκοκύπριους.

Το κυπριακό πρόβλημα, το οποίο στην τρέχουσα εκδοχή του χρονολογείται από το 1963 (έτος που ο πρόεδρος, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος θέλησε να τροποποιήσει το Σύνταγμα), έχει φθάσει σε μια κρίσιμη στιγμή στη διαδικασία επίλυσής του. Οι διαδοχικές προσπάθειες που έχουν γίνει από τη δεκαετία του 1970 για επίλυση δεν έχουν καρποφορήσει, με ευθύνη όλων των πλευρών (Τουρκοκυπρίων, Ελληνοκυπρίων, Τουρκίας, Ελλάδας) σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό για την καθεμία ξεχωριστά. Και κατά κανόνα η κάθε νεότερη προσπάθεια ή σχέδιο επίλυσης είναι δυσκολότερη ή και χειρότερη από την προηγούμενη.

Αντίθετα με μια ισχυρή αρνητική άποψη, η διαπραγματευτική διαδικασία έδειξε ότι η συγκυρία είναι μάλλον κατάλληλη, ευνοϊκή για την επιδίωξη της λύσης του διαχρονικού προβλήματος. Στην κοινή ανακοίνωση της Διάσκεψης αναφέρεται ότι «οι συμμετέχοντες αναγνώρισαν ότι αυτή είναι η στιγμή για να έχουν επιτυχή κατάληξη οι διαπραγματεύσεις. Πρόκειται για μια ιστορική στιγμή που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Οι συμμετέχοντες ως εκ τούτου δεσμεύτηκαν να στηρίξουν τη διαδικασία προς μια συνολική λύση στην Κύπρο». Αλλά πέρα από τη διατύπωση αυτή, «η διαλεκτική των συζητήσεων», ιδιαίτερα μεταξύ των δύο κοινοτήτων , έδειξε ότι υπάρχει ισχυρή δυναμική για την επίλυση του προβλήματος.

Η Ρωσία έχει να κερδίσει από το να διατηρήσει διαιρεμένους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, υποστηρίζει το Politico. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι η Ρωσία δεν μπορεί να επηρεάσει άμεσα τις διαδικασίες και πως η ανησυχία είναι πως θα το επιδιώξει μέσα από επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Χρήστος Δεμέτης

Οι διαπραγματεύσεις που αρχίζουν σήμερα στη Γενεύη για την επίλυση του Κυπριακού θα είναι καθοριστικές για το μέλλον, είτε πετύχουν είτε αποτύχουν. Και το ένα σενάριο (επιτυχία) και το άλλο (αποτυχία) θα παραγάγει καταλυτικές συνέπειες, θετικές ή αρνητικές ανάλογα με το αποτέλεσμα.

Υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες και ενδεχομένως «αλλότρια κίνητρα» σε συντελεστές της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Κυρίως αναφέρεται η Τουρκία. Αλλά δεν είναι μόνο η Τουρκία. Ουδείς βεβαίως είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να πει με πλήρη βεβαιότητα εάν ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν θέλει ή δεν θέλει τη λύση.

Το Κυπριακό έχει χαρακτηρισθεί ως το πρόβλημα των διαδοχικά χαμένων ευκαιριών. Το κάθε προηγούμενο σχέδιο λύσης υπήρξε κατά κανόνα καλύτερο από το επόμενο. Αλλά αυτή τη στιγμή τα πράγματα έφθασαν πλέον σε οριακό σημείο. Το Κυπριακό θα πρέπει να λυθεί τώρα. Η εντατική διαπραγμάτευση που θα αρχίσει 9 Ιανουαρίου και θα καταλήξει στις 12 του μήνα στη διάσκεψη κορυφής θα πρέπει να ολοκληρωθεί, αν όχι με τελική συμφωνία, τουλάχιστον με ένα κείμενο - πλαίσιο που θα επιτρέψει τη συνέχιση της διαδικασίας για την τελική συμφωνία