Ακούμε τις ηγεσίες των δύο “μεγάλων” κομμάτων και έχουμε λίγο μπερδευτεί. Πριν λίγες μέρες εψήφισαν και τα δύο κόμματα τη συμφωνία με την Ευρώπη (το 3ο μνημόνιο δηλαδή) και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο κος Τσίπρας μιλάει για παράλληλο πρόγραμμα. Δηλαδή για να καταλάβουμε. Το επίσημο πρόγραμμα της Κυβέρνησης του κου Τσίπρα, θα είναι το μνημόνιο, αλλά αυτός θα υλοποιεί (κρυφά;) κάποιο παράλληλο πρόγραμμα; Θα τρελαθούμε τελείως;

Με κάθε κόστος η χώρα πρέπει να βγει από την κρίση τάχιστα. Ο μέσος πολίτης δεν αντέχει άλλο χαμένο χρόνο, περαιτέρω αδιέξοδη επιβάρυνση στο εισόδημα και την περιουσία του, εγκλωβισμό σε επιδεινούμενη αγορά εργασίας και ανεπίστρεπτη εξάλειψη των ευκαιριών ισότιμης διεκδίκησης του μέλλοντος. Ο μέσος πολίτης δεν αντέχει άλλη απέλπιδα απαξία των προσπαθειών του, της δημιουργικότητας… της ίδιας της ζωής του. Με δεδομένο το πολιτικό πρόγραμμα που συγκροτεί το 3ο Μνημόνιο, το μέγα ζητούμενο αυτών των εκλογών μετατίθεται στην επιλογή του κόμματος που θα συμβάλει καταλυτικά στην άμεση και επιτυχημένη εφαρμογή του, επιτρέποντας την ταχύτερη δυνατή ανάκαμψη της οικονομίας.

Εκεί που είχαμε ησυχάσει για τον κίνδυνο του παράλληλου νομίσματος ακούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να μας μιλάει για το παράλληλο πρόγραμμα. Την ώρα - υποστηρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ - που θα υλοποιείται το Μνημόνιο θα τρέχει και η υλοποίηση ενός παράλληλου προγράμματος, το οποίο θα θυμίζει κάτι σαν Θεσσαλονίκη, αλλά δεν θα είναι Θεσσαλονίκη. Αυτό το κάτι σαν Θεσσαλονίκη θα κάνει ελαφρύτερο το Μνημόνιο, το οποίο βεβαίως εγγυώνται πως θα εφαρμόσουν μόνο αν είναι κυβέρνηση. Αν δεν είναι, τότε πάλι θα σηκωθούν τα φλάμπουρα του αντιμνημονιακού αγώνα; Μύλος ή παραμύθιασμα, όπως πολύ ορθά δήλωσε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος; Μάλλον και τα δυο. Αλλά τα χειρότερα έπονται.

Τελευταία, διάφοροι συστημικοί δημοσιογραφικοί οργανισμοί και αρκετοί φίλοι της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς διατείνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει και βλέπουν σ” αυτόν το πρόπλασμα ενός μεγάλου αριστερού ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος. Είναι όμως έτσι ή για μια ακόμα φορά οι επιθυμίες αφίστανται της πραγματικότητας; Κάποιες απαντήσεις σ” αυτό το ερώτημα ανιχνεύονται στα κείμενα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιεύονται σποραδικά μετά την υπογραφή του τελευταίου μνημονίου.

Στο πρόσφατο συνέδριο, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος ανέφερε πολλές φορές τη φράση «να σταματήσει ο ετεροκαθορισμός της ΔΗΜΑΡ» αλλά μάλλον ορισμένοι αρνούνται πεισματικά να προσπαθήσουν.

Αν δούμε την κυβέρνηση Συριζα-Ανελ από απόσταση και την κρίνουμε για τα πεπραγμένα της χωρίς να ξέρουμε τις πολιτικές της καταβολές τι θα λέγαμε; Θα έλεγε κάποιος νοήμων άνθρωπος οτι αυτή η κυβέρνηση πέτυχε; Γιατί λοιπόν φοβόμαστε να πούμε οτι απέτυχε; Ε ναι λοιπόν απέτυχε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη διαπραγμάτευση και στα οικονομικά αλλά και στο κοινωνικοπολιτικό της στίγμα.

Τώρα που καλούμαστε να ξαναβρεθούμε μπροστά στις κάλπες και να επιλέξουμε τα κόμματα που θα στείλουμε στη Βουλή και τη νέα μας κυβέρνηση, τα διλήμματα είναι πολλά και δύσκολα.

Αναμφίβολα, το παραπλανητικό, αποπροσανατολιστικό δίλημμα των προηγούμενων χρόνων της κρίσης, «μνημόνιο- αντιμνημόνιο», που οδήγησε τον αριστερό λαϊκισμό στην εξουσία, έχει καταρρεύσει, αν και με πολύ μεγάλο κόστος για την ελληνική κοινωνία.

Υπάρχουν κάποιες καλοπροαίρετες φωνές που διαφωνούν με όποιους θεωρούν πως ο κ. Τσίπρας, ακόμη και μετά την αναγκαστική κυβίστησή του, δεν είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τη διακυβέρνηση του τόπου. Δεν είναι κάποιοι που πίστεψαν στον ριζοσπάστη και αλαζόνα νεαρό δημαγωγό, στον θαυμαστή της «σκέψης» Ζίζεκ, στην «κινηματική» Αριστερά, στο «σχίζουμε τα μνημόνια», στο «Οχι» της αριστεροακροδεξιάς «εθνικής αξιοπρέπειας».

Είναι πολίτες που εύχονταν να γίνει η στροφή και ήθελαν όσο τίποτε η χώρα να παραμείνει στην Ευρώπη.

Αν όλοι δεχόμαστε το εκλογικό αποτέλεσμα ως απάντηση του κυρίαρχου λαού, μπορούμε πάντα να διαφωνήσουμε για το ποια ήταν η ερώτηση. Αυτό γίνεται συνήθως.
Αλλά σήμερα, με την κρίση και κυρίως το δημοψήφισμα, φάνηκε καθαρά πόσο εύκολα διαστρεβλώνεται το νόημα της απάντησης όταν έχει προηγουμένως διαβαστεί μεροληπτικά το νόημα της ερώτησης.
Νομίζω, όμως, ότι στις επικείμενες εκλογές τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν κάπως, επειδή θα κληθούμε, υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, να αποφασίσουμε αν και πώς συνδυάζονται οι δύο εκπεφρασμένοι πόθοι των περισσότερων Ελλήνων: να απαλλαγούμε από τα Μνημόνια και, ταυτόχρονα, να μη βγούμε από την Ευρώπη.

H χώρα οδεύει τέταρτη φορά σε βουλευτικές εκλογές στα τελευταία 3,5 χρόνια και τρίτη φορά στις κάλπες εντός του 2015 λόγω των εσωκομματικών προβλημάτων του κυβερνώντος κόμματος. Οι συνεχόμενες εκλογές όμως δεν λύνουν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, αντίθετα τα επιδεινώνουν. Το διακύβευμα είναι να υπάρξει οικονομική και πολιτική σταθεροποίηση και για να γίνει αυτό πρέπει να ενισχυθούν οι προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, αποφασιστικότητα, γνώση, όραμα και βεβαίως, έχουν δημιουργήσει μια τομή στην πολιτική τους σε σχέση με τις αδιέξοδες νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές.

Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία η εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής για τη συγκρότηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ.

Επίσης η Κεντρική Επιτροπή απέρριψε την πρόταση για τη διεξαγωγή διαρκούς συνεδρίου λόγω της αμεσότητας της εκλογικής μάχης.

Το κείμενο της ΑΠΟΦΑΣΗΣ για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ

Οι προσεχείς εκλογές είναι οι πρώτες από τη μεταπολίτευση όπου θα απουσιάζει πλήρως το στοιχείο της ελπίδας και της προσδοκίας. Πλέον, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών γνωρίζει ότι το πλαίσιο σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι ασφυκτικό και προκαθορισμένο, με βάση και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το τρίτο μνημόνιο.

Τριχοτομημένη εμφανίζεται για άλλη μια φορά η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
Εν όψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών και δεδομένων των ανυπέρβλητων δυσκολιών μιας αυτόνομης καθόδου διατυπώνονται τρεις απόψεις.
Η πρώτη, που θα ήταν η πλέον λογικά και πολιτικά ορθότερη, ιδίως μετά την αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ νεοκομμουνιστών, δραχμιστών και λαϊκιστών, καθώς και το σαφή πλέον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του, είναι η επιλογή της συμπόρευσής μας με το νέο ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεύτερη άποψη προκρίνει τη συνεργασία με δυνάμεις του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους με το ΠΑΣΟΚ, καθώς και πολιτικές κινήσεις και πρόσωπα που κινούνται πέριξ αυτού.
Η τρίτη άποψη επιλέγει τη μη συμμετοχή μας στις εκλογές και τη δεδηλωμένη «πανηγυρική» στήριξή μας στο ΣΥΡΙΖΑ.