Οι ευρωπαίοι ιθύνοντες αντέδρασαν με προσοχή και διακριτικότητα στην απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Αντέδρασαν με τον συγκρατημένο αυτό τρόπο, πρώτον, γιατί δεν αιφνιδιάστηκαν καθώς είχαν ενημερωθεί και καθώς βλέπουν τις εκλογές ως διαδικασία ξεκαθαρίσματος του πολιτικού πεδίου κυρίως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ

Το ερώτημα του τίτλου εφόσον απαντηθεί ικανοποιητικά μπορεί να μετατραπεί σε οδηγό ψήφου για τις προσεχείς εκλογές. Αναμφίβολα είναι απορίας άξιο γιατί το εκλογικό σώμα καλείται εντός οκτώ μηνών να τοποθετηθεί για τρίτη φορά για την πορεία της χώρας μιας και οι συνθήκες στην οικονομία αλλά και σε πολλά άλλα πεδία δεν είναι ιδανικές για τέτοιους τακτικισμούς. Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει ορισμένες επιβαρυντικές επιπτώσεις καθώς παραλύουν στην προοπτική διεξαγωγής τους η οικονομία και η δημόσια διοίκηση, παγώνουν οι όποιες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και γενικά υπάρχει στασιμότητα. Σε κρίσιμες ιδιαίτερα περιόδους όπως αυτή που διανύουμε έρχεται να προστεθεί και η πολιτική αβεβαιότητα για να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό σχεδόν μείγμα που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την όποια προοπτική ανάκαμψης.

Η χώρα οδηγείται (και πάλι) σε εκλογές, με ευθύνη φυσικά του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος θεώρησε ότι η παρούσα Βουλή έκλεισε τον κύκλο της επειδή το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς διασπάστηκε. Αν καταλαβαίνω καλά από τις δηλώσεις επιφανών στελεχών του καταρρέοντος κυβερνητικού σχηματισμού, το κόμμα διασπάστηκε επειδή κάποιοι πρώην αντιμνημονιακοί ψήφισαν τώρα ένα σκληρό «μνημόνιο» —που μετά τις εκλογές θα γίνει «μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο»—, ενώ κάποιοι άλλοι (πρώην και νυν) αντιμνημονιακοί θέλουν να οικοδομήσουν το «σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα» με κάτι υποτιμημένα φραγκοδίφραγκα ως εθνικό νόμισμα.

Στις 25 Ιανουαρίου του 2015 ένας ορισμένος «αντιμνημονιακός ριζοσπαστισμός» έγινε κυβέρνηση. Η στιγμή εκείνη ενσωμάτωσε τις σωρευμένες εντάσεις μιας πενταετίας μνημονιακών απογοητεύσεων και λαϊκών θυμών μαζί με τη θολή προσδοκία για μια τομή με τη λιτότητα και τα παλιά συστήματα εξουσίας.

Τις προηγούμενες ημέρες εγκρίθηκε από το Eurogroup η νέα δανειακή σύμβαση μεταξύ ESM και Ελλάδος, ύψους μέχρι 86 δισ. ευρώ.

Επειτα από έξι μήνες αποτυχημένων πειραματισμών, η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. να προχωρήσει στην υπογραφή της σύμβασης κατέστη αναπόφευκτη μόλις αποδέχτηκε ότι δεν υπάρχει χωρίς οικονομική ζημία εναλλακτική λύση που να διασφαλίζει τη συμμετοχή της Ελλάδος στην ευρωζώνη και να καλύπτει ταυτόχρονα τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας.

Θα μπορούσε να είναι παρωδία του πασίγνωστου ποιήματος. Τι είναι ο Τσίπρας μας; Μην είν’ ο Τσάβες μας; Μην είναι ο Λούλα μας; Μην είναι ο Λένιν μας κι ο Τρότσκι μας, που επιχειρούν ένα νέο Μπρεστ-Λιτόφσκ υποχωρώντας πρόσκαιρα έναντι του εξωτερικού εχθρού για να βρουν χρόνο να νικήσουν τον εσωτερικό; Μην είν’ ο Ζαχαριάδης μας που «αναστοχάζεται» τη Βάρκιζα;

Ενας φίλος, δόκτωρ πολιτικών επιστημών, μού έλεγε τις προάλλες ότι ο ηγέτης οφείλει να κατέχει σε βάθος την Ιστορία και τα Οικονομικά. Ενας άλλος, παιδί της πιάτσας, διαφωνούσε: «Σε δυο παιχνίδια πρέπει να διαπρέπει ο ηγέτης: στην πόκα και στο σκάκι. Να ψυχολογεί τον αντίπαλο, κρατώντας το δικό του πρόσωπο άγραφο χαρτί. Και να βλέπει δυο και τρεις κινήσεις μπροστά».

Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης η κατάσταση στη χώρα είναι ακόμη πιο αντιφατική. Ένα κόμμα που μεταξύ πολλών άλλων επαγγέλονταν την επάνοδο του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, την σταδιακή αποκατάσταση μισθών στα προ του μνημονίου επίπεδα, την άμεση επάνοδο του επιδόματος ανεργίας στα 461 ευρώ, ένα κόμμα που στο πρόγραμμά του υπόσχονταν την αναχρηματοδότηση της χώρας μέσα από τις «ισχυρές δυνατότητες για αναπτυξιακές συνεργασίες που φαίνεται να υπάρχουν με τη Ρωσία, την Κίνα, χώρες του αραβικού κόσμου και άλλες χώρες» και την εσωτερική αναχρηματοδότηση μέσα από τη «δημιουργία όρων για την επιστροφή καταθέσεων και τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος», φόρτωσε τη χώρα με ανυπολόγιστα νέα οικονομικά βάρη