Λίγες ημέρες πριν από την άρση των περιορισμών που επιβλήθηκαν στην κοινωνία και στην οικονομία λόγω της πανδημίας, η κυβέρνηση φρόντισε για άλλη μια φορά να βγάλει από πάνω της κάθε ευθύνη για τις ζημιές που προκάλεσε σε πολίτες και επιχειρήσεις.

Με τροπολογία που προώθησε και ψήφισε στη Βουλή, «τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του κορoνοϊού, της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτακτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες και της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων στο πλαίσιο της λειτουργίας των ως άνω επιτροπών».

Είναι απολύτως λογικό να μη διώκονται για τη γνώμη και την ψήφο τους τα μέλη αυτά και κυρίως οι επιστήμονες. Ο ρόλος τους ήταν και παραμένει γνωμοδοτικός. Και μάλιστα σε πολύ δύσκολες συνθήκες καθώς ο ιός ήταν άγνωστος και αχαρτογράφητος και η συμπεριφορά του, επιστημονικά, ακόμα ερευνάται. Αλλά γιατί δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να εξετάζονται ως μάρτυρες από μια δικαστική αρχή στην οποία ενδεχομένως θα προσφύγουν πολίτες για να βρουν το δίκιο τους;

Η απαγόρευση εξέτασης των μελών των Επιτροπών και κυρίως των επιστημόνων δεν προστατεύει τους ίδιους ως προς την εκτέλεση του επιστημονικού έργου τους. Προστατεύει την κυβέρνηση -η οποία ήταν η μόνη που λάμβανε τις αποφάσεις και επέβαλλε την εφαρμογή τους- ώστε να μην υπάρχει στο μέλλον καμία τεκμηριωμένη κατάθεση που να αποκαλύπτει τις ευθύνες της για τη διαχείριση της πανδημίας και τη ζημιά που ενδεχομένως προκάλεσε σε πολίτες και επιχειρήσεις.

Συνιστά, επίσης, εξαναγκασμό των επιστημόνων σε ένα υποχρεωτικό και διά βίου «συμβόλαιο εχεμύθειας», αλλά και έμμεση απαγόρευση για τη δημοσίευση και δικαστική χρήση των πρακτικών αυτών των Επιτροπών στο μέλλον, καθώς αποτελούν αποδεικτικό υλικό το οποίο θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη δικαστική εξέταση των μελών τους.

Απαγορεύεται δηλαδή στην ελληνική κοινωνία να μάθει την αλήθεια για τη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση και στους πολίτες που καταστράφηκαν ή επλήγησαν να διεκδικήσουν δικαστικά το δίκιο τους. Αυτό μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα θα μπορούσε να συμβεί. Συνέβη όμως εδώ. Και είναι ενδεικτικό της ποιότητας αυτών που μας κυβερνούν.