Μία στρατηγική στόχευση για μετάβαση των καθαρών εισροών ξένων επενδύσεων από το κάτι λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ, που βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια, στον μέσο Ευρωπαϊκό όρο κοντά στο 5% του ΑΕΠ, πέραν από άκρως επιθυμητή, μπορεί, υπό προϋποθέσεις να είναι εφικτή.

Το μείζον είναι η εκπλήρωση των προϋποθέσεων! Οι προϋποθέσεις αυτές δεν συνιστούν τίποτε άλλο παρά πλευρές των σημαντικών μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων που πρέπει να γίνουν στη χώρα.

Βρισκόμαστε στο μέσο μιας διαπραγμάτευσης η οποία κάθε μήνα κλείνει και συνεχώς μένει ανοικτή. Βεβαίως δεν είναι κάτι καινούργιο. Δύο χρόνια τώρα έτσι πορευόμαστε με τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Στην παρούσα διαπραγμάτευση βασικό αντικείμενο είναι τα μέτρα για την επίτευξη πρωτογενούς πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Ακόμα και αρκετά από τα ζώα δείχνουνε πως στο χαρακτήρα τους έχουνε κάτι το ξεχωριστό, πόσο εμείς οι άνθρωποι με την τραγική μας αντιφατικότητα και τη διαφορετικότητά μας, δομές οι οποίες βρίσκονται πίσω από τις αντιδραστικές μας τάσεις που, συχνότατα, καθορίζουν τις σχέσεις μας και τις ισορροπίες, ξεπερνώντας οικονομοκεντρικές λογικές κι αιτίες, ανατρέποντας ακόμα και τις πλέον λογικές ροές.

Στα μεσαία στρώματα συμπεριλαμβάνονται ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, ελεύθεροι επαγγελματίες και τμήματα της μισθωτής εργασίας. Το μεσαίου επιπέδου εισόδημα, η μόρφωση και η προσβασιμότητα στις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους των μεσαίων στρωμάτων.

Τα μεσαία στρώματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ενώ και η εξέλιξή τους δεν είναι παρόμοια. Στις αναδυόμενες οικονομίες αυξήθηκαν, καθώς 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι τα τελευταία 25 χρόνια υπερέβησαν τη φτώχεια. Αντίθετα, στις ΗΠΑ και την ΕΕ μειώνονται και υποβαθμίζονται ως αποτέλεσμα της χαμηλής οικονομικής μεγέθυνσης αλλά και της υλοποίησης μιας πολιτικής αύξησης των ανισοτήτων.

Στα μεσαία στρώματα συμπεριλαμβάνονται ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, ελεύθεροι επαγγελματίες και τμήματα της μισθωτής εργασίας. Το μεσαίου επιπέδου εισόδημα, η μόρφωση και η προσβασιμότητα στις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους των μεσαίων στρωμάτων.

Τα μεσαία στρώματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ενώ και η εξέλιξή τους δεν είναι παρόμοια. Στις αναδυόμενες οικονομίες αυξήθηκαν, καθώς 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι τα τελευταία 25 χρόνια υπερέβησαν τη φτώχεια. Αντίθετα, στις ΗΠΑ και την ΕΕ μειώνονται και υποβαθμίζονται ως αποτέλεσμα της χαμηλής οικονομικής μεγέθυνσης αλλά και της υλοποίησης μιας πολιτικής αύξησης των ανισοτήτων.

«Λουκέτα», ρευστοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων προς όφελος των τραπεζών, του Δημοσίου, προμηθευτών, αναγκαστικές αποβολές δύστροπων μετόχων, μετοχοποιήσεις δανείων και πώλησή τους σε τρίτους. Αυτή θα είναι η εικόνα που θα αρχίσει να σχηματοποιείται το 2017 και θα παγιωθεί τα επόμενα τρία, ίσως και περισσότερα χρόνια, για τον επιχειρηματικό χάρτη της Ελλάδας.

Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων συνεχίζει στα ποσοστά της ντροπής του 50%. Η συνακόλουθη τεράστια αιμορραγία των νέων επιστημόνων, που εγκαταλείπουν τη χώρα μας, βαραίνει καθοριστικά, πιστοποιώντας ότι μόνο στα λόγια αναφερόμαστε στην αλληλεγγύη των γενεών.

Εκπονούνται βεβαίως ποικίλα προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, προγράμματα επιχορήγησης ιδιωτικών επιχειρήσεων για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Τα αποτελέσματά τους είναι πενιχρά και γιατί το μέγεθος του προβλήματος είναι μείζον.

Μέσα στον θόρυβο και στη σύγχυση των ημερών ξεχωρίζω δύο τοποθετήσεις, με τις εναγώνιες συστάσεις που τις συνόδευσαν.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γ. Στουρνάρας, σημείωσε την πρόοδο που έχει γίνει και η οποία ενισχύει τις προοπτικές ανάκαμψης της οικονομίας και οριστικής εξόδου από την κρίση, εκτίμησε ότι αυτό είναι χρήσιμο και δη επιτακτικό σε μια περίοδο έντονων εξωτερικών κλυδωνισμών και ενδεχόμενων κινδύνων και τόνισε ότι «η πρόοδος δεν πρέπει να ανακοπεί επ’ ουδενί λόγω».

Δύο ημέρες νωρίτερα, από τις Βρυξέλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Θ. Φέσσας, εκτιμούσε ότι «τώρα εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα επιστροφής σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης»

Η παράταση της ύφεσης για ένατη χρονιά και η παρατεινόμενη αβεβαιότητα σχετικά με την αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας, τροφοδοτεί άλλη μια φορά τη συζήτηση αναφορικά με τα δυνητικά οφέλη που θα διαμορφώνονταν για την Ελλάδα αν επέλεγε να εγκαταλείψει το ευρώ.

H κυβέρνηση αναλώνεται συνεχώς σε μια διαπραγμάτευση. Πότε με το ΔΝΤ, πότε με τον κ. Σόιμπλε, πότε με τους υπόλοιπους θεσμούς για τα μέτρα που πρέπει ή δεν πρέπει να παρθούν.
Δυστυχώς για εκείνη, πλησιάζει η ώρα που οι αυταπάτες της θα έρθουν να συντρίψουν τα σχέδιά της.
Γιατί η χώρα δε χρειάζεται λιγότερα ή περισσότερα μέτρα. Ούτε και η ελάφρυνση του χρέους είναι αυτή τη στιγμή το κυρίαρχο ζήτημα γιατί τα αποτελέσματα δε θα φανούν άμεσα στην καθημερινότητα των πολιτών.

Η απόδοση του 10ετούς κρατικού ομολόγου βρισκόταν πάνω από το 8% στις αρχές Νοεμβρίου. Με τη δημοσιοποίηση του σχεδίου του ESM για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το δημόσιο χρέος μας, μειώθηκε στο 6,5%. Και το μεσημέρι Παρασκευής, ενδοσυνεδριακά μειώθηκε στο 6,34%. Τι υποδηλώνει αυτή η εξέλιξη; Οτι οι αγορές σπεύδουν να τοποθετηθούν στα ελληνικά κρατικά ομόλογα επειδή προεξοφλούν ότι θα εγκριθούν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το δημόσιο χρέος και, έτσι, η Ελλάδα θα ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευθεί και συμφωνήσει για ένα νέο, τέταρτο μνημόνιο, εμφανίζεται κατηγορηματικά να το αρνείται. Εάν βεβαίως με τη λέξη μνημόνιο εννοούμε ένα κείμενο στο οποίο αποτυπώνονται όροι, δεσμεύσεις, προϋποθέσεις, υποχρεώσεις που θα πρέπει να εκπληρώσει η χώρα προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιες άλλες ευεργετικές ρυθμίσεις.